Een van de meest wonderbaarlijke terugkeren in de muziek vond plaats in maart 1984 met het album Climate of Hunter van Scott Walker. Het album is net opnieuw uitgegeven op lekker dik 180 grams vinyl met het originele artwork.

Na eind jaren zestig/begin jaren zeventig vier meesterwerken (Scott, 2, 3 en 4) te hebben uitgebracht en daarna, met ‘briljante hulp’ van de platenmaatschappij, muzikaal de weg kwijt geraakt te zijn, leek zijn carrière over. Met de comeback van The Walker Brothers in 1974 en de grote hit No Regrets was Scott Walker weer terug, maar na het afscheidsalbum Nite Flights (1978) werd het weer erg stil.

Toch bleek juist dat laatste album, opgenomen in alle muzikale vrijheid nadat het platenlabel GTO failliet was gegaan maar de studio al geboekt en de opnamen al betaald waren, de nieuwe muzikale stap van Scott te markeren. Van de vier door Scott geschreven songs, de eerste die hij sinds zijn vijfde album ‘Till The Band Comes In schreef, waren albumopener Shutout en het wel heel fraaie titelnummer dan gelijk aangevers dat Scott op punt van terugkomen stond. Maar het waren het dwarse Fat Mama Kick en het experimentele The Electrician die alle aandacht trokken.

Met Scotts stem nog dieper klinkend, gecombineerd met een fraai mysterieuze toon met dwarse strijkers en diepe elektrische bas in het intro, bleek The Electrician de visionaire nieuwe sound van Scott Walker. Toch bleef in eerste instantie een nieuwe platendeal voor Scott uit. Het waren de diverse compilaties, zowel van Walker Brothers als van Scotts eerste soloalbums en het door groot fan Julian Cope (destijds nog in Teardrop Explodes) samengestelde Scott solo verzamelalbum Fire Escape in the Sky: The Godlike Genius of Scott Walker die platenmaatschappij Virgin Records geïnteresseerd maakten Scott een deal aan te bieden.

Met een gevonden verdieping in zijn zangstem, zijn prachtige bariton naar bijna opera-proporties opgetrokken, en nieuwe hervonden muzikale spiritualiteit, kwam Scott uiteindelijk 6 jaar na Nite Flight terug met Climate of Hunter. Een revolutionaire plaat waarop hij samen met producer Peter Walsh een magistrale nieuwe sound neerlegde.

Albumopener Rawhide pakt op waar The Electrician stopte. Maar waar die song, hoe mooi ook, de strijkers nog in volle pracht met de Walker Brothers sound van weleer stijlvol eert, gelden voor Rawhide en Scott nieuwe stijl geen concessies meer. De strijkers blijven fraai dwars over de melodie heen klinken waardoor een dreigende, verwarrende sfeer ontstaat. Het strijkarrangement van Brian Gascoigne sluit prachtig aan op de kabbelende fretloze bas van Mo Foster en de drums van Peter van Hooke, de twee muzikanten die ook al de sound op Nite Flight bepaalden door hun nadrukkelijke spel. Rawhide is de fascinerende opening van een plaat die met het geweldige Dealer al net zo indrukwekkend voorgang vindt. Diezelfde dreigende sfeer als in de openingstrack en nu met Evan Parker’s sax als extra urgente factor.

Of Scott moeite had om voor Climate of Hunter songtitels verzinnen of er gewoonweg geen zin in had, blijft een geheim. Al net zo verrassend was dat Track Three als single werd uitgekozen. Een prachtige, wat steviger albumtrack, met, alweer zo’n verrassing, soul/popzanger Billy Ocean op de knappe duovocaal, maar natuurlijk totaal ongeschikt voor wat voor radioprogramma dan ook. Track Three stijgt ver uit boven de muzikale horizon die veel programmeurs en radiojocks voor hun publiek in gedachten hebben.

De sound van de nieuwe Scott Walker komt vervolgens tot volle bloei op het magistrale Sleepwalkers Woman. Volledig gebed in een hemels strijkarrangement klinkt de ‘nieuwe’ stem van Scott als een nog mooiere versie zoals we die van The Walker Brothers en, nog nadrukkelijker, op zijn solo albums gewend waren. Sleepwalkers Woman komt diep het hart binnen.

Het gedreven Track Five, vooral het abstract opgezette Track Six en het door rock gedreven Track Seven zijn machtige voorbeelden van de start van revolutionaire nieuwe muziek die eruit voort zal komen. Vooral nu we de geschiedenis van zijn muziek kennen. Scott is nooit de man geweest voor voorspelbare songschrijverij en met de songs op Climate of Hunter verzet hij de bakens wederom. Avontuurlijk, veranderend, volledige eigen(zinnig) en intrigerend. Ook tekstueel blijft Walker indrukwekkend doorgroeien. Net als in zijn muziek heb je even de tijd nodig om bij elke luisterbeurt te ontdekken waar ze precies over gaan.

Blanket Roll Blues is vervolgens de volledig haaks op de rest van het album afstaande afsluiter. Met (daar gaan we weer met verrassende keuzes) Mark Knopfler op akoestische gitaar, die (gelukkig) zeer ingetogen speelt, en een spaarzaam zingende Scott.

Climate of Hunter kreeg destijds mooie kritieken maar verkocht te weinig om Scott voor Virgin te behouden. Het leverde wederom een frustrerend lange stilte op. Gelukkig liet Scott nu zijn muziek niet meer door een platenlabel bepalen of veranderen. Ruim 11 jaar later kreeg Fontana met het nog dwarsere maar hemeltergend mooie Tilt het meesterwerk dat Climate of Hunter al stiekem aankondigde.

OP 180 grams vinyl uitgebracht klinkt Climate of Hunter nog indrukwekkender dan die al ooit klonk.