Hoe mooi kan muziek zijn als die authentiek is, uit het hart, met bezieling gespeeld en gezongen? Het nieuwe en inmiddels alweer vierde album van de jonge Britse singer-songwriter Sam Lee voldoet zeer overtuigend aan die criteria. Tel daarbij ook nog eens hoe indrukwekkend de stem van Sam klinkt en je realiseert je dat je te maken hebt met een bijzonder mooi album, zeg maar gerust wondermooi!

Sam heeft een donkere warme stem die, al zong hij welke liedjes dan ook, niet alleen direct herkenbaar is; zijn stem trekt ook je aandacht door die klank én als je zijn zanglijnen en de emotie daarin meeneemt, ben je al praktisch verkocht. En, let wel, misschien moet je eerst even wennen aan zijn stem, kan die eerst overdonderend klinken, maar de schoonheid ervan openbaart zich echt al snel.

Dat is al een mooi vertrekpunt voor een album, maar dat is zeker niet het enige dat dit album maakt. Tien nummers, in de basis klein gehouden én daar waar ze uitwaaieren in orkestratie, versterken de arrangementen de kracht van de muziek, is het niet bombast omwille van bombast, veel meer een onderstreping van hetgeen Sam met zijn muziek wil overbrengen. Met durf stralen, dat gebeurt er als de orkestratie het overneemt op songdreaming.

Op dit album werkt Sam opnieuw samen met Bernard Butler als producer en met arrangeur en componist James Keay. De kern van het album is contrabas, percussie en viool, maar de diversiteit aan instrumenten die het klankbeeld vervolmaakt, is verwarmend eclectisch te noemen. Zo horen we op het album de qānūn, een Arabische citer met een bijzondere trapeziumvormige klankkast en tussen de 72 en 78 snaren. Het bereik van de qānūn is in totaal ongeveer drieënhalf octaaf.

Een ander op het album voorkomend instrument met een bijzondere origine is de Zweedse Nyckelharpa, hier beter bekend als sleutelharp of toetsharp. Je kunt het zien als een instrument dat verwant is aan de draailier alhoewel de Nyckelharpa feitelijk een strijkinstrument is en geen mechanisch instrument. En er is meer, piano, fluiten, zeer fraaie gitaarkleuringen, met dank aan Bernard Butler, field recordings en het voor het eerst vastleggen van Trans Voices, een koor bestaande uit transgender mensen op een geluidsdrager. Een bijzonder geheel is songdreaming daarmee.

Luisteren naar songdreaming geeft je het idee dat je met forse ademteugen de natuur in stapt. De intense verbinding die Sam met de natuur heeft hoor je niet alleen in zijn teksten, die klinkt door, die voel je in zijn muziek. Het is niet moeilijk je bij elk van de tien nummers een moment voor de geest te halen dat je jezelf midden in de natuur bevond, of dat nu een plaats in een bos was, omgeven door stilte met enkel de klanken van de nachtegaal om je heen, het beekje dat je volgde tijdens een wandeling, je voelt die verbinding, je voelt ook hoe die verbinding met de natuur voor de mens al eeuwenoud is.

Niet een bevlieging van klimaatgekkies, niet losgeslagen zwevers, een band met natuur die onze verste voorouders al ervoeren. Of dat iets is dat Sam herkent? Zijn muziek ademt het niet alleen, Forest School Camps, een organisatie in het Verenigd Koninkrijk die los was gebroken van de scouting organisatie versterkten zijn relatie met de natuur en brachten hem bij folkmuziek waar hij onderzoek naar deed, hij ontwikkelde een fascinatie voor de nachtegaal en schreef er een boek over, zich zorgen makend over het mogelijk uitsterven van die vogel in het Verenigd Koninkrijk. Sam is dan ook meer een singer-songwriter, hij zet zich ook echt in voor de natuur.  Hij is een van de grondleggers van Music Declares Emergency, bestuurslid van Featured Artist Coalition die zich inzet om de Britse muziekindustrie uitstootvrij te maken. En hij is grondlegger en voorzitter van The Nest Collective, die onder meer mensen de natuur laat omarmen. Als je daar meer over wil weten, luister dan ook naar deze
podcast.

Tien nummers die zich eigenlijk meteen in het canon van hedendaagse folk kunnen scharen. Het is een album dat vooral aan je vraagt er de tijd voor te nemen: je wil de subtiele klanken van de contrabas in Bushes And Briars horen, naast Sam’s zang en teksten. Je wil genieten van Meeting Is A Pleasant Place met de prachtige stemmen van Trans Voices, McCrimmon wil je je laten betoveren, je wil Leaves Of Life met dat prachtige intro doorvoelen. Bij dat alles, je wil ook de muziek tot je laten komen. Ontdekken hoe de rivier van de tien nummers meandert door het album heen.

De nummers die elk voor zich al mooi zijn, de afwisseling tussen de nummers, de fraaie teksten, de arrangementen die om door een ringetje te halen zijn, de prachtige instrumentatie en dan nog eens de stem van Sam Lee. songdreaming is een wondermooi album dat je als luisteraar midden in het leven, midden in de natuur plaatst en dat je tegelijkertijd doet beseffen hoe kwetsbaar die natuur is waar we elke dag weer van mogen genieten. Durf je het aan om je vanuit deze vluchtige maatschappij met aandacht op muziek te richten én daarmee op de natuur? Stap dan in de wereld die dit album van Sam Lee je brengt: prachtalbum!