Een heel mooie heruitgave op het fameuze Wewantsounds is die van Ryuichi (Riuichi) Sakamo’s derde solo album Hidari Ude No Yume, in Europa beter bekend als Left-Handed Dream. Het album uit 1981 is een Sakamoto klassieker.

Voor het maken van het album nam Sakamoto als mede-producer Robin Scott in de hand, die man die net daarvoor als M een wel heel dikke wereldhit had gescoord met Pop Muzik. Een slimme keuze zoals bleek, omdat Sakamoto trouw aan zijn eigen avontuurlijk muziek in Scott een avontuurlijke metgezel vond in een geweldige sound en sfeermaker.

Sakamoto’s opmars begon in 1977 toen hij samen met drummer Yukihiro Takahashi en gitarist/toetsenman Haruomi Hosono het legendarische Japanse band Yellow Magic Orchestra oprichtte en binnen een paar jaar met een handvol albums de wereld aan hun voeten kregen. Zijn medewerking aan het baanbrekende album Gentlemen Take Polaroids van de Britse band Japan en zijn samenwerking met Japan zanger David Sylvian, nadat Japan uit elkaar was gegaan, maakte hem één van de coolste muzikanten ter wereld.

Twee jaar na zijn samenwerking met Japan op Gentlemen Take Polaroids (1980) verscheen zijn derde album Left-Handed Dream. Een album dat door de samenwerking met Japan en Sylvian, waarmee hij ondertussen al de opvallende EP Bamboo Houses/Bamboo Music had uitgebracht, ook in Europa vol werd opgepikt.

Anders dan de experimentele klanken van Sakamoto’s tweede album B-2 Unit (en nog verder weg van de electroklanken van debuut Thousand Knives Of uit 1978) was Left-Handed Dream een meer richting pop gestuurde plaat, wat vanuit Sakamoto’s muzikale geest natuurlijk nog veel spannender en onvoorspelbaarder klinkt als waar de term pop doorgaans voor gehouden wordt.

Sakamoto, een meester in het maken van nieuwe klanken, gebruikte voor het album zowel vele toetseninstrumenten en synthesizers als oorspronkelijk Japanse instrumenten als hichriki fluiten en de sho als dat hij marimba en didgeridoo in de sound van het album verwerkte. En natuurlijk waren daar de  electronic beats die met echte percussie werden verwerkt.

Met YMO-maatjes Hosono en Takahashi in de band en met onder meer gitarist Adrian Belew (King Crimson, David Bowie en rond dezelfde tijd ook in de livesetting van Talking Heads) onder de gastmuzikanten werd Left-Handed Dream de wereldwijde doorbraakplaat van Sakamoto. De binnen YMO ingezette weg van de electronic (een rol die ze vanuit Japan al net zo invloedrijk maakte  als het Duitse Kraftwerk) vindt een mooie chemie met de meer traditionele instrumenten in composities die even avontuurlijk als onnavolgbaar zijn.

Luister naar een song als Kacha Kucha Nee en je begrijpt wat ik bedoel. Net als het daarop volgende instrumentale en door lekker dynamisch drumwerk gedreven The Garden of Poppies. Dit zijn wel heel erg spannende tracks die aangeven wat pop ook kan inhouden. Het door Belew’s gitaarwerk gedreven adembenemend goede Relâché sluit daar naadloos op aan.

Left-Handed Dream is en blijft ook met terugwerkende kracht een pracht van een plaat. Mede door Scott een geweldig opgenomen plaat waarvan de tracks verrassend genoeg behoorlijk tijdloos klinken. Revolutionair en gedreven en ijzersterk in tracks en uitvoering. Luister toch ook eens naar Tell’m To Me, het door marimba gedreven prachtstuk, of Living In The Dark en hoor de slimme keuzen in melodielijnen en instrumentatie.

Bij het horen van instrumentale tracks als Slat Dance en de in sample schetsen opgebouwde albumafsluiter Sarunoie wordt wel heel erg duidelijk dat al net zulke muzikaal avontuurlijk ingestelde briljante geesten als Sylvian maar ook Japan toetsenman Richard Barbieri Sakamoto graag in hun omgeving hadden.

Belangrijkheid van een plaat kun je over de jaren afmeten aan hoe vaak invloeden van die plaat op andere voorkomen. Bij Left-Handed Dream is dat onnoemlijk veel. Zowel in de briljante drumstructuren, de ijzersterke immer avontuurlijk songs als de verrassende vondsten binnen de composities. En de durf om muziek te maken die nieuw was.

Sakamoto kreeg niet voor niets na dit album eerst met Merry Christmas Mr Lawrence (1983), met daarop natuurlijk het onvergetelijke Forbidden Colours, met David Sylvian in een zingende glansrol, en later met The Last Emperor (1987) de mogelijkheid ook soundtracks te maken. Zeer succesvol zoals bleek. En hij bleef fascinerende albums onder zijn eigen naam maken natuurlijk. Left-Handed Dream was in zekere zin de perfecte opstap daarnaar.

De vinyluitvoering die Wewantsounds  nu uitgebracht heeft is vanwege vele redenen te prefereren. De opnamen die ze gebruikten om deze vinylversie te vervolmaken komen van de originele tapes, deze werden opnieuw gemastered en klinken adembenemend. Het album werd in Nederland via het Alfa label in een kleine oplage uitgebracht. Dit is de originele Japanse versie die buiten die Nederlandse versie niet eerder werd uitgebracht. Nu compleet met een extra vinyl met daarop de volledige instrumentale mix van de plaat en 4 pagina tellend verhaal geschreven door Anton Spice. Natuurlijk verpakt in die prachtige hoesfoto van Masayoshi Sukita.