Een stem die zowel doet denken aan het timbre van Marianne Faithful als de flexibiliteit en intensiteit die Siouxsie Sioux aan de dag legde, dan flitst weer de gedachte aan PJ Harvey door het hoofd. Dat zijn de eerste gedachten die opkomen bij het horen van de stem van Rykarda Parasol. Het eerste nummer zet een rustige omgeving neer, piano, akoestische gitaar en koortjes die je in een teletijdmachine plaatsen naar de jaren Zestig van de vorige eeuw. Dat wordt gestimuleerd door een zinnetje in het refrein dat begint met “Baby, I was only joking”.

Een intrigerende stem heeft ze, de eigenzinnige Rykarda. Als dat nu het enige zou zijn dat haar bijzonder zou maken, dan was het om die reden al interessant om Against The Sun te beluisteren, maar de zangeres uit San Fransisco speelt daarnaast zelf gitaar, piano, zorgt voor de percussie en droeg zelf in eerste instantie zorg voor de release van het album. De hoes bekijkend heeft EMI Polen Rykarda nu echter onder de hoede genomen. Rykarda zorgde zelf ook, zoals ze bij haar drie eerdere releases (een ep en twee albums) ook al deed, voor het hoesontwerp. Dat laatste heeft er mee te maken dat ze er voor haar een rode lijn zit tussen muziek en de beelden die erbij horen. Het gaat te ver om hier een uitgebreide analyse van de hoes op te voeren, maar het beeld van een gigantische parasol-paddestoel die bescherming biedt aan de rug van een naakte vrouw, intrigeert al als dat een verwijzing naar de teksten is. Net zo makkelijk als het bieden van bescherming worden paddestoelen immers geassocieerd met gif.

Een eigen wil en een stem met een donker timbre die tegelijk net zo makkelijk de hoogte van een sopraan haalt. Wat valt er te zeggen over de muziek? Voor Rykarda zijn Afghan Whigs, Greg Dulli, the Gutter Twins en Mark Lanegan invloeden. Als je de muziek van Rykarda beluistert, liggen die invloeden er niet duimendik op, tegelijk is het niet voor niets dat zij zelf haar muziek omschrijft als ‘Rock noir’. De donkere kanten van het leven, slechte relaties, overlijdens, loslaten, dat zijn alle thema’s die je tegenkomt in de muziek van Rykarda. Dat wil niet zeggen dat de nummers je allemaal in een depressie doen schieten, zeker niet. Rykarda is uitermate goed in staat de donkere kanten van het leven te bezingen in uiteenlopende liedjes. En dat doet ze met verve.

De nummers op het album kennen gevarieerde opbouwen. Waar de piano de rode draad vormt in het instrumentarium, kiest Rykarda over het algemeen voor een wat ingetogen begeleiding. Balancerend tussen altcountry, invloeden van de al eerder genoemde artiesten, praatzang soms ook á la Lou Reed en referenties aan het werk van zowel Nick Cave als Johnny Cash, beide artiesten met de voorkeur voor donkere kleuren in muziek, heeft Rykarda er steeds voor gezorgd dat de vocale accenten die ze zet met de koortjes zeer zorgvuldig de nummers afkleden. How Ever Measured Or Far is de enige instrumental die het album rijk is. Met de heftig aanwezige drums misschien wel de geschikte voorloper voor Withdrawal, Feathers And All dat ook wat steviger is als het op de drums aan komt. I Vahnt Tou Beh Alohne heeft de rijkste instrumentatie met een fraai arrangement voor piano en trompet. Het slotnummer is een zeer indrukwekkend slot voor dit album.

Elf nummers heeft Rykarda op haar derde volwaardige album samengebracht. Het zijn elf nummers die haar stem en haar muziek zeker verder mogen brengen dan de relatief kleine kring waarin ze eerder bekend was. Dit is een mooi album dat het verdient om beluisterd te worden. Zeker met de donkere dagen van het najaar in aantocht is de langspeler bijzonder aangenaam gezelschap.