Drie jaar tussen albums is voor Ryan Adams een ongelooflijk gat. De artiest die het liefst elk jaar een plaat of zelfs meer uitbrengt nam ruim de tijd om zijn nieuwe, gelijknamige album uit te brengen.

Ashes And Fire, zijn voorlaatste album uit 2011, was een buitengewoon goed album. Prachtige ingetogen songs met veel diepgang en een geweldig zingende Adams deden zeer verlangen naar weer een nieuw album van de man die ons al zoveel moois gebracht heeft sinds hij vanuit altcountry gezelschap Whiskeytown solo verder ging en met zijn onovertroffen debuut Heartbreaker startte.

De tijd die Adams heeft gepakt om de opvolger van Ashes & Fire te maken heeft helaas niet geresulteerd in een geweldig nieuw album. Het verhaal gaat dat Adams vorig jaar met de legendarische Glyn Johns ( de vader van Adams ‘vaste’ producer Ethan Johns) een heel album had opgenomen. Met de dood van Adams grootmoeder als onderwerp vond hij de plaat uiteindelijk te triest klinken en dook hij opnieuw de studio in om iets meer opwekkends op te nemen. We weten dat dit muzikaal niet het beste in Adams teweeg brengt. Na het door platenlabel Lost Higway zijn (geweldige) album Love Is Hell afkeurde maakte hij het behoorlijk teleurstellende Rock ’n Roll als reactie.

Ryan Adams is natuurlijk helemaal geen slechte plaat, die maakt Adams nooit. Het album bevat alleen nogal obligate Amerikaanse radiorock die veel minder beklijft dan je zou hopen. Juist als hij meer akoestisch gaat komt die markante en authentieke Adams kant naar voren en die beklijft juist weer wel. Songs als Am I Safe, My Wrecking Ball en Let Go zijn prima en hebben die fijne donkere onderlaag die de songs van Adams al jaren zo intrigerend maken. De rest van de songs bevatten wel heel veel muzikale elementen van anderen, waar de invloeden van Tom Petty & The Heartbreakers en The Replacements het meest opvallen.