Wat een heerlijke band is het Noorse Rohey en wat een verrukkelijk album is hun debuut A Million Things. Fris, intelligent en onbevangen.

De vier leden ontmoetten elkaar op het conservatorium in Trondheim en bleken een gelijkgestemde manier van over muziek denken te hebben. Vernoemd naar zangeres Rohey Taalah (Rohey betekent ook nog mijn ziel in het Arabisch) met toetsenman Ivan Blomqvist als songschrijver en Kristian B. Jacobsen op bas en Henrik Lødøen op drums begonnen ze muziek te maken. Al snel hadden ze door dat ze met iets bijzonders bezig waren.

De basis van hun muziek ligt dan wel in de jazz juist ook door de soulfulle zang, het gebruik van allerhande toetsen en synths en een ritmesectie, die net zo hard uit de jazz als hiphop en electronic put, krijgt de sound van Rohey iets heerlijk fris en uitdagends. Natuurlijk zijn het songs die de band speelt, de rol van de geweldige Taalah is duidelijk, maar de ruimte die de muzikanten pakken om de songs aan te kleden is al net zo prominent. In opzet vergelijkbaar met het Australische Haitus Kaiyote of het vroege, zo briljante, werk van Jill Scott weet ook het Noorse Rohey een dikke sound te creëren die bol staat van de ideeën.

Albumopener Found Me geeft gelijk muzikale duidelijkheid. Wat een heerlijke aanstekelijkheid bevat die song. Een song volop melodie en drive met niet alleen Taalah in een hoofdrol maar ook het geweldige Hammond spel van Bloqvist, de diepe bassen van Jakobsen en het lekker losse drumwerk van Lødøen. Het daarop volgende Tell Me drijft dan weer op een fraaie pianopartij waarover de zang van Taalah nog mooier klinkt. Het is een mooi ingetogen song met fabelachtig drumwerk. Het daarop volgende Is This All There Is? stuitert dan weer met lekker trekkend en duwend ritme en bas werk een heel andere kant op.

A Million Things is overall een zeer overtuigend debuutalbum. Drie jaar nadat de band formeerde hebben ze een volwassen sound ontwikkeld die al een flinke stap naar vervolmaking betekent. Met teksten die ergens over gaan, soms zeer persoonlijk dan zeer bewust van de sociale omgeving, en muziek die heerlijk alle kanten opduikt, van ingetogen tot dwars (Afterthought) tot super aanstekelijk,  en het album steeds exact de juist dynamiek geeft. Met naast de eerder genoemde openingstrits songs maakt de band ook grote indruk met de titeltrack, het briljante Responsibilities, My Recipies (wat een heerlijke keyboardsolo!), Cellphones and Pavements, Now That You Are Free en het super aanstekelijke Can’t Get This. maar eigenlijk is alles op A Million Things erg goed, zonder uitzondering. Alle songs klinken op plaat als songs die live helemaal tot volle bloei zullen komen. Kan niet wachten tot ze komen spelen.