Het klinkt behoorlijk onorthodox: liederen van Guillaume de Machaut vermengd met jazz en wereldmuziek. Toch zijn het na een paar keer luisteren van dit onorthodoxe album juist de traditionele uitvoeringen van Machauts werk die bevreemdend klinken. Dit allegaartje is een vreemde zet van het conservatieve Deutsche Grammaphon, maar wat mij betreft mogen ze vaker zo buiten hun boekje gaan.

Producer, arrangeur en dirigent Robert Sadin werkte eerder met Herbie Hancock en Sting, maar ook met orkesten als The London Symphony Orchestra. Voor dit album bracht hij een bonte verzameling veelzijdige talenten samen. Zet sterren als jazzpianist Brad Mehldau, jazzviolist Mark Feldman, folkzangeres Natalie Merchant, Braziliaanse held Milton Nascimento en de Afrikaans-Arabische Hassan Hakmoun bij elkaar en…laat ze een album opnemen met 700 jaar oude klassieke muziek. Het ligt niet voor de hand, maar Machauts materiaal leent zich uitstekend voor een verfrissend experiment als dit. Zijn teksten over liefde blijven actueel en de melodieën getuigen ook in een traditionele benadering van een verregaande wendbaarheid. Sadin weet oude meesterwerkjes als ‘Douce Dame’ dan ook soepel tot leven te wekken. Hij roept een melancholische sfeer op die perfect past bij de tragiek van hoofse liefde, zoals tijdens de openingstrack ‘Love Without End’. Machaut klinkt helemaal niet misplaatst in de Afrikaanse en Arabische klanken, hoewel de toegevoegde muziek af en toe helaas wat op een maffe soundscape lijkt.

Jammer dat de titels van de oorspronkelijke liederen ontbreken in het tekstboekje. Een vergelijkend onderzoek was interessant geweest.