×

Recensie

Pop

01 oktober 2013

Robert Palmer

The Island Records Catalogue Reissues

Geschreven door: Ron de Joode

Uitgebracht door: Edsel Records

The Island Records Catalogue Reissues Robert Palmer Pop 4 Robert Palmer – The Island Records Catalogue Reissues Written in Music https://writteninmusic.com

Het is alweer tien jaar geleden dat Robert Palmer vertrok naar de eeuwige jachtvelden. En opnieuw verdween er weer veel te vroeg een groot talent, wiens output al behoorlijk, maar nog lang niet klaar was. Het Engelse Edsel-label herdenkt Palmer met de heruitgave van de acht albums, die Palmer in de 70’s en 80’s voor Island Records maakte en het begin van zijn solocarrière markeerden.

In een tijd dat bijna alles opnieuw wordt uitgebracht in boxsets, special editions en andere dure uitvoeringen, verschijnen soms wel eens titels die al die poeha niet nodig hebben en gewoon als betaalbare reissues verschijnen. Het Engelse Edsel, onderdeel van het grote Demon Music Group, is zo’n label. Bij tijd en wijle worden interessante, bijna vergeten titels opnieuw uitgebracht. Zoals deze meer dan interessante Robert Palmer serie.

Alhoewel Robert Palmer zeker een luxe boxset heruitgave verdient, is dat er tot nu toe niet van gekomen (dure Japanse persingen buiten beschouwing gelaten). Wel zijn van zijn albums diverse remasters verkrijgbaar, maar zat er niet echt een lijn in in het tot nu toe (her)uitgebrachte materiaal. Recentelijk verschenen via het Amerikaanse Culture Factory label een paar klassieke Palmer-titels. Alhoewel er veel zorg aan is besteed waren deze remasters niet om aan te horen. Alsof de engineers met andere dingen bezig waren tijdens het revisieproces. En is daarmee dus de waarde van deze serie meteen gereduceerd tot minder dan nul. Met het bericht dat Edsel opnieuw een poging ging doen om Robert Palmer’s Island backcatalogue opnieuw uit de brengen steeg de hoop opnieuw op fatsoenlijk klinkende content.

Edsel bracht enkele maanden geleden al de albums die Palmer voor EMI maakte (Heavy Nova, Don’t Explain, Ridin’ High en Honey) opnieuw uit en nu is zijn Island-periode aan de beurt. Die in historisch opzicht belangrijker zijn dan zijn latere materiaal. Op vier dubbele CD-sets worden in één worp Sneakin’ Sally Through The Alley (1974), Pressure Drop (1975), Some People Can Do What They Like (1976), Double Fun (1978), Secrets (1979), Clues (1980), Maybe It’s Live (1982), Pride (1983) en Riptide (1985) uitgebracht tegen zeer aantrekkelijke prijzen. Naast de geremasterde versie van de originele albums zijn er verspreid over de vier dubbelaars nog eens 24 bonustracks te vinden met daarop een keur aan remixen, b-kanten, alternatieve versies en een verdwaalde demomix. Kortom, een complete, met zorg samengestelde en van relevante achtergrondinformatie voorziene heruitgaves. Zoals het hoort dus.

Robert Palmer is als solo-artiest vooral bekend van Addicted To Love en Best Of Both Worlds, twee nummers die feitelijk niet zoveel met elkaar te maken hebben en een eigen periode markeerden in Palmer’s muzikale carrière. En hoe die is verlopen en Palmer zich ontwikkeld heeft is, kan op deze remasters ononderbroken en chronologisch beluisterd worden.

Overigens ontstond over de geluidskwaliteit en de gebruikte bronnen van deze reissues op enkele forums wat commotie, waarbij het gerucht werd verspreid dat niet de originele mastertapes, maar MP3-bestanden de basisgeluidsbron zouden zijn. Omdat deze remasters niet – zoals bij heel veel geremasterde heruitgaves het geval is – een EQ-overkill hebben ondergaan en een neutraal klinkend geluidsbeeld hebben, lijken veel mensen nog steeds besmet te zijn met het inferieure loudness-warvirus en daardoor niet meer in staat zijn om de puurheid van een neutrale opname te kunnen waarderen. En al die ophef ten spijt: voor deze serie Palmer-reissues zijn door Universal aangeleverde mastertapes gebruikt en is dus niks mis met de geluidskwaliteit. Een issue om in elk geval geen aandacht meer aan te besteden, want het leidt allemaal af van datgene waar het om gaat: de muziek. En die is in overvloed aanwezig op de 8 schijfjes, waarop 9 albums zijn te vinden.

Voordat zijn solocarrière startte in 1974 was Palmer al ongeveer 10 jaar actief in de muziek: met het vertrek uit zijn laatste band Vinegar Joe was de tijd rijp om er alleen op uit te trekken. Na een platendeal met Island eruit gesleept te hebben verscheen zijn eerste album Sneakin’ Sally Through The Alley in dat jaar. Geproduceerd door Lowell George van Little Feat, klonk Palmer’s debuut vooral erg Amerikaans. Niet vreemd, want de oerfunkers van The Meters zorgden voor de muzikale backing. De muzikale toon werd dan ook meteen gezet: een zuigende combinatie van New Orleans funk en de R&B/southern rock van Little Feat dat ontaardde in broerige composities, die later aangeduid zou worden als blue eyed soul. Die op Sneakin’ Sally Through The Alley vooralsnog zwaar funky versneden werd. Een opvallend album met de hoogtepunten Sailin’ Shoes, Julia en het titelnummer en een Robert Palmer laat horen waar nog veel van te verwachten was.

Het ruim een jaar later verschenen Pressure Drop, vernoemd naar het gelijknamige en door Palmer gecoverde Toots & The Maytals nummer, klonk even Amerikaans als zijn voorganger. Alleen waren rock, roots & reggae nu de inspiratiebronnen. Gebleven was die broerige en hitsige sfeer en alhoewel het album geen commercieel succes was, was het oordeel overwegend positief. Op Pressure Drop was Palmer nog zoekende, zonder de eenheid uit het oog te verliezen, hetgeen een prettig te beluisteren album oplevert. Een album dat redelijk in het verlengde lag van zijn debuut.

Net als Pressure Drop was het in 1976 verschenen derde album Some People Can Do What They Like gestoken in een opvallende hoes en was de aandacht daarvoor groter dan voor datgene wat daarin was verpakt. Ook dit album was commercieel gezien helaas niet erg succesvol. Artistiek gezien was het op zich in orde, maar sprak Palmer’s muziek nog niet voldoende mensen aan. Te Amerikaans? Niet hitgevoelig genoeg? Te ontoegankelijk? Niks van dit al, maar de chemie tussen het grote publiek en Palmer’s muziek was er in elk geval niet.

Het zou dan ook nu of nooit worden met Palmer’s muziek en na zich gevestigd te hebben in Nassau, Bahamas kwam in 1978 het aldaar opgenomen vierde album Double Fun uit. Inmiddels waren we al gewend aan blanke mannen die soulful muziek uitbrachten: Boz Scaggs was nog aan het nagenieten van zijn enorme Silk Degrees albumsucces en Hall & Oates waren de vaandeldragers van de al eerder genoemde blue eyed soul. Het publiek leek klaar te zijn voor dit soort sophisticated strakke pakkenmuziek. Ook Double Fun was weer gestoken in een opvallende hoes en bevatte dit keer ook muziek die wél aansloeg: Every Kinda People en natuurlijk Best Of Both Worlds bereikten ook in Nederland de hitlijsten en eindelijk kreeg Robert Palmer’s solocarrière de zo broodnodige boost.

Waren de rockinvloeden al in Palmer’s muziek geslopen, met het in 1979 verschenen Secrets sloeg die rock in alle hevigheid toe. Exit New Orleans funk, de reggaedeuntjes en de Caribische invloeden: op Secrets werd uit een ander vaatje getapt. En opnieuw met succes: het door Moon Martin geschreven Bad Case Of Loving You drong door tot de Billboard top 20. Ook andere nummers op Secrets zoals Under Suspicious, Too Good To Be True en het van Todd Rundgren bekende Can We Still Be Friends zijn nog steeds albumfavorieten. En met Secrets bewees dat Palmer allerlei invloeden kon stoppen in zijn muziek zonder zijn eigen identiteit te verliezen.

En dat Palmer met de tijd meeging bewees het in 1980 verschenen Clues: gelardeerd met een batterij electronica en met new wave invloeden was dit Palmer’s muzikale antwoord op een nieuw decennium. Geproduceerd door de toen populaire Gary Numan (Tubeway Army) en van de Talking Heads bekende Chris Frantz was Clues wederom een commercieel succes met twee dikke hits: Johnny & Mary en Looking For Clues. En met deze tracks bereikte hij een nieuw en vooral jonger publiek, dat weer nieuwe kansen bood.

Ook het live-tussendoortje Maybe It’s Live maakt deel uit van deze Edsel-reissueserie, maar overtuigt jaren na de release nog steeds niet. Er wordt weliswaar aardig gemusiceerd, maar de sfeer komt totaal niet over door die platte, inspiratieloze concertregistratie. Slechts zes live opgenomen nummers en vijf nieuwe studiotracks, inclusief de single Some Guys Have All The Luck, dat het tot hit nummer zoveel schopte. Vlees noch vis en leuk dat dit album er ook bij zit, maar de historische waarde ervan is praktisch nihil.

Terwijl er in de dansmuziek allerlei spannende dingen aan het gebeuren waren, waarbij het akoestische instrumentarium langzaamaan vervangen werd door keyboards, drummachines en andere electronica, sprong Palmer daar zowel slim als handig op in met het in 1983 verschenen Pride. Met het van The System geleende You Are In My System en het van Kool & The Gang bekende You Can Have It bevatte Secrets ook nu weer die broodnodige chartsuccessen. En alhoewel het album in 1983 spannend en vooruitstrevend klonk, heeft al die opgefokte flipperkastensound de tand des tijds niet overleefd en klinkt Secrets dertig jaar na dato heel te vintage. Desondanks een moedig album van Palmer en goed dat het nu in een fatsoenlijk klinkende versie verkrijgbaar is.

Inmiddels is het 1985 en bevond Palmer’s carrière zich bijna op het hoogtepunt. Eerder dat jaar startte hij samen met John en Andy Taylor van Duran Duran en Tony Thompson van Chic The Power Station en werd met Some Like It Hot een mokerslag uitgedeeld. Met deze eredivisiemuzikanten werd ook nog een even succesvol album opgenomen. Tussen de bedrijven door werd het door Bernard Edwards geproduceerde Riptide opgenomen en bevatte dit album misschien wel Palmer’s grootste hitsucces: Addicted To Love. Geruggesteund door een fantastische videoclip was dit een Power Station achtige beuktrack, die zowel even catchy als stoer klonk. Dit was de multimedia van de MTV-generatie: de perfecte match tussen sound & vision en hét bewijs dat een gelikte videoclip in combinatie met een sterke track een nog steeds dodelijke combinatie kon zijn. Ook de rest van het album laat een afgemeten Robert Palmer horen, die rock, funk, R&B en pop op een bijna perfecte manier laat versmelten tot een universeel soort mainstreampop, zonder dat het plat, bedacht of inhoudsloos klinkt.

Het zou het laatste album zijn dat Palmer voor Island zou uitbrengen om vervolgens zijn muzikale loopbaan voort te zetten bij EMI. Het in 1988 verschenen Heavy Nova was de eerste uit een reeks van nog vijf albums voor EMI, toen in 2003 het nare bericht kwam dat Palmer was overleden als gevolg van een hartaanval. Robert Palmer werd slechts 54 jaar oud.

Robert Palmer was vooral een exponent van de 80’s, want in die periode werden ook de grootste hits gescoord. Maar zijn solocarrière omvatte veel meer en vooral datgene wat hij in de 70’s heeft uitgebracht was tot nu toe altijd redelijk onderbelicht gebleven c.q. bleef te onopgemerkt bij veel mensen. En alleen al om die reden is deze goed geprijsde reissueserie meer dan de moeite waard om aan te schaffen. Een met zorg samengestelde serie met veel bonustracks, een goede geluidskwaliteit en uitgebreide liner notes. Kortom, een compleet overzicht van een belangrijke periode uit Palmer’s muzikale leven. Wederom een setje dat highly recommended is.



Sneakin’ Sally Through The Alley

  1. Hey Julia
  2. Sneakin’ Sally Through The Alley
  3. Get Outside
  4. Blackmail
  5. How Much Fun
  6. From A Whisper To A Scream
  7. Through It All There’s You
  8. Sneakin’ Sally Through The Alley (Single Mix)(bonus track)
  9. Epidemic (Sneakin’ Sally B-side) (bonus track)
  10. Blackmail (Alternate take) (bonus track)
  11. Get Outside (Alternate take) (bonus track)


Pressure Drop

  1. Give Me An Inch
  2. Work To Make It Work
  3. Back In My Arms
  4. River Boat
  5. Pressure Drop
  6. Here With You Tonight
  7. Trouble
  8. Fine Time
  9. Which Of Us Is The Fool
  10. Willin’ [demo] (bonus track)
  11. Hope We Never Wake [demo] (bonus track)


Some People Can Do What They Like

  1. One Last Look
  2. Keep In Touch
  3. Man Smart, Woman Smarter
  4. Spanish Moon
  5. Have Mercy
  6. Gotta Get A Grip On You (Part II)
  7. What Can You Bring Me
  8. Hard Head
  9. Off The Bone
  10. Some People Can Do What They Like


Double Fun

  1. Every Kinda People
  2. Best Of Both Worlds
  3. Come Over
  4. Where Can It Go?
  5. Night People
  6. Love Can Run Faster
  7. You Overwhelm Me
  8. You Really Got Me
  9. You’re Gonna Get What’s Coming


Secrets / Clues

  1. Bad Case Of Loving You (Doctor, Doctor)
  2. Too Good To Be True
  3. Can We Still Be Friends?
  4. In Walks Love Again
  5. Mean Old World
  6. Love Stop
  7. Jealous
  8. Under Suspicion
  9. Woman You’re Wonderful
  10. What’s It Take?
  11. Remember To Remember
  12. Bad Case Of Loving You (Doctor, Doctor) (12″ Mix) (bonus track)


Clues

  1. Looking For Clues
  2. Sulky Girl
  3. Johnny And Mary
  4. What Do You Care
  5. I Dream Of Wires
  6. Woke Up Laughing
  7. Not A Second Time
  8. Found You Now


Clues bonus tracks + Maybe It’s Live

  1. Bonus tracks
  2. Good Care Of You (Looking For Clues B-side) (bonus track)
  3. Johnny And Mary (alternate take) (bonus track)
  4. What Do You Care (alternate take) (bonus track)


Maybe It’s Live

  1. Sneakin’ Sally Through The Alley
  2. What’s It Take?
  3. Best of Both Worlds
  4. Every Kinda People
  5. Bad Case of Loving You (Doctor, Doctor)
  6. Some Guys Have All the Luck
  7. Style Kills
  8. Si Chatouillieux
  9. Maybe It’s You
  10. What Do You Care


Pride

  1. Pride
  2. Deadline
  3. Want You More
  4. Dance For Me
  5. You Are In My System
  6. It’s Not Difficult
  7. Say You Will
  8. You Can Have It (Take My Heart)
  9. What You Waiting For
  10. The Silver Gun
  11. You Are In My System (12″ Mix) (bonus track)
  12. Ain’t It Funky (Si Chatouillieux – Extended Version) (bonus track)
  13. Pride (12″ Mix) (bonus track)
  14. Parade Of The Obliterators (bonus track)
  15. You Can Have It (12″ Mix) (bonus track)
  16. You Are In My System (Instrumental Mix) (bonus track)
  17. Deadline (12″ Mix) (bonus track)


Riptide

  1. Riptide
  2. Hyperactive
  3. Addicted to Love
  4. Trick Bag
  5. Get It Through Your Heart
  6. I Didn’t Mean to Turn You On
  7. Flesh Wound
  8. Discipline of Love
  9. Riptide (Reprise)
  10. Discipline Of Love (12″ Mix) (bonus track)
  11. Riptide Medley (bonus track)
  12. Sweet Lies (bonus track)
  13. Let’s Fall In Love (bonus track)
  14. I Didn’t Mean To Turn You On (12″ Mix) (bonus track)
  15. No Not Much (Live On the Tube) (bonus track)
  16. Trick Bag (Live On the Tube) (bonus track)
  17. Les Planches (bonus track)/