Een album kan je pakken of niet. Dat zegt nog niet per se iets over het gebodene. 7 is een album waar je vanaf het begin hoort dat het goed in elkaar zit, productioneel klinkt het al helemaal als een klok en de bandleden zijn alle bedreven op hun instrument. En, in het geval van de zangeres, Jessyka Aké, ze heeft gewoonweg een dijk van een stem en klinkt gretig vanaf de startblokken in Going Blind. In datzelfde nummer vallen ook de toetsen van Serge Auzier op, altijd lekker als een Hammond losgaat, net als het gitaarspel van Laurent Galichon, maar ondanks die onmiskenbare kwaliteiten van de individuele bandleden én de compacte energieke nummers hoeft de vonk niet meteen bij iedereen over te slaan. Het kan zomaar wat tijd vragen.

Als je liefhebber bent van hardrock uit de jaren Zeventig, dan is het, hoe dan ook, goed om naar 7 te luisteren. De vonk die niet automatisch overspringt bij de een, kan immers een ander wel in vervoering brengen. En, zoals gezegd, met de kwaliteiten van de band is in het geheel niets mis. Je stapt als het ware een tijdreismachine in, je stapte op de Hammond, de vleugels gevormd door de gitaar en je hebt het idee dat je belandt te midden van Engelse grootheden uit de rock die, zeer herkenbaar de Hammond en gitaar wisten te combineren. Strakke riffs, stuwend drumwerk, de heen en weer vliegende Hammond én de zeer bevlogen zingende Jessyka, die je echt wel weet in te pakken met haar sterke zang. Misschien is het wel zo dat je in eerste instantie het idee hebt dat de muziek zich wel heel erg spiegelt aan die Engelse grootheden, dat je elk moment verwacht dat de herkenning als het ware in je gezicht explodeert, gewoonweg omdat het voelt alsof het teveel spiegelen is én te weinig Red Beans & Pepper Sauce. Wanneer, zo voelde het hier, pakt het geluid van de band dan echt?

Draaibeurt na draaibeurt volgde én pas op het moment dat de associatie met de acts uit de jaren Zeventig naar de achtergrond verdwenen was én het geluid van de band ook nadrukkelijk als eigen karakter klonk, kwam de vonk in beeld. Was de gretigheid en drive van de band ook onomstotelijk helder én voelde je het album knallen. De diepe worteling in de jaren Zeventig mag er dan zijn, de band legt er hun groove in, hun beleving van de muziek en dat is meer dan het opwarmen van de geest uit die jaren. De band is net zo makkelijk onderweg in het slepende Gonna Dance als in de ontzettend funky groove van Guess My Name dat, het kan ook bijna niet anders, associaties oproept met een andere, Amerikaanse band die aan de wieg stond van de funkrock. Hoe je het ook wendt of keert, het is hier, het is nu én het is Red Beans & Pepper Sauce dat uit je speakers knalt.

Zo groovend als Guess My Name klinkt, zo heerlijk slepend bluesy duikt de band in Lonely. Jessyka zet een glansrol neer en zingt de sterren van de hemel en Laurent Galichon laat horen ook thuis te zijn in de blues met een erg fijne solo. De ritmesectie van Pierre Cordier op drums en Niko Sarran geeft het nummer punch, zeker als de tempowisseling zich aandient en dan moet het finale spektakel nog volgen. Serge Auzier gaat nog even voluit op de Hammond terwijl juist Laurent zich inhoudt.

Het vroeg tijd, het vroeg meerdere speelbeurten voor het album zich openbaarde, voor de eigen sound van de band landde. Althans, dat was hier het geval, maar dat hoeft niet voor iedereen op te gaan. De genoemde tracks, maar zeker ook de andere, bieden meer dan voldoende afwisseling, bieden een duidelijke staal van waar Red Beans & Pepper Sauce voor staan én dat is heerlijke onversneden (hard) rock, met funk-, soul- en blues invloeden. Zeer, zeer bedreven en zeer gedreven gebracht. Mocht je nog twijfel daarover hebben bij beluistering van het eerste schijfje dat is opgenomen in Frankrijk in de Rhythm Design Studio dan zijn er daarnaast nog drie nummers op een tweede schijfje te beluisteren, opgenomen in de Rockfield studio’s waar onder andere Rush opnam (A Farewell To Kings, Hemispheres), die de laatste twijfel kunnen wegnemen. Twee eigen nummers vol vuur gebracht en een wel erg sterke uitvoering van Rock And Roll dat met de stem van Jessyka én met deze invulling ongeveer herboren klinkt.

Red Beans & Pepper Sauce leveren een vurig zevende album af. Je kunt je na beluistering voorstellen hoe de band met een eigen set live al helemaal weet te knallen. Dit is in elk geval een fijne kennismaking met de Franse band en een kennismaking die naar meer smaakt. Rock and roll, man!