Hun clubhuis, de Charlatan in Gent raken ze nu stilaan wel ontgroeid. Ramkot, coole Belgische band met een voor de Vlamingen onder ons veelzeggende naam, probleemloos geleend overigens van een Nepalees dorpje waar bandlid Tom ooit een tijd verbleef. Begonnen al als jonge tieners met covers en muteerden sedert hun twee EP’s met enkel eigen songs volwaardig tot Ramkot: Ramkot (2019) en What Exactly Are You Looking For (2021). Na de lockdown ging hun reputatie als vurige moshpitbouwende podiumgroep pas echt steil de hoogte in. Pinkpop, Lokerse Feesten, Rock Herck, Rock Zottegem, ESNS…

Het vriendentrio uit Gent, broers Tim (zang, gitaar) en Tom (drums) Leyman en Hannes Cuyvers (zang, bas) kwam voor het eerst vol in de publieke aandacht toen ze Studio Brussel’s Nieuwe Lichting 2021 wonnen met hun single Red. Zorgeloos knallend laat hun sound je sindsdien elke hoek van de kamer, zaal of weide zien. Goed gemaakte stukken altijd die radio- en tv-zenders als StuBru, Willy, KINK en 3voor12 gretig weten op te pikken.

Met In Between Borderlines is er dan eindelijk ook een volwaardig album, zelf geproducet en gemixt door zanger-bassist Hannes Cuyvers. Daarop acht nieuwe melodieuze songs – drie die intussen al als hapklare singles werden vooropgestuurd -, die je, behoudens één buitenbeentje misschien, weer als volbloed Ramkot zult mogen koesteren. Want het blijft vooral aanstekelijke ‘Ramrock’, zoals ze hun decibelrijke genre zelf graag betitelen, waarbij het dus per definitie gespierd vooruit moet, rock die je hier als het ware live over je heen krijgt. Wat een groove, een betonhard fundament van loodzwaar schurende stonerriffs, pompende bassen, murw slaande drums. Altijd is het dansen of headbangen op wisselende tempo’s, verrassende ritmische accenten waartegen de melodieën inspelen. Zijn ze even stiller, straks gaat alles wel weer luider. Wordt het donker, seffens komt er toch wel weer licht. Vanalles hebben ze daarvoor opgezogen en geduldig geshaket tot een nieuwe catchy mix van genres. Zelfs het blind algoritme zou vlot leiden overheen Black Sabbath, Led Zeppelin, via Millionnaire, Soulwax, Queens of the Stone Age, Triggerfinger tot bij STAKE, De Staat, Royal Blood, SONS, It It Anita, Dirk., Raketkanon, enzovoort. Geheel volgens Ramkot’s leuze in het refrein van Heart Shaped Minds: “To overthink is to create something new.”

De songs van dit In Between Borderlines zijn inhoudelijk niet gelinkt met elkaar. De ‘borderlines’ refereren enkel naar de verschillende levensfasen van de bandleden tijdens de making-of van het album, de transities in hun persoonlijk levens, relaties, afstuderen, keuze voor een Ramkot op professionele basis.

Een surprise dan toch nog het daverende openingsnummer waarop Ramkot al onmiddellijk de rug recht. Met het veelgelaagde Don’t Drop Down wordt, loeiend begeleid door wel een hele Gentse politiecolonne, een kanjer van een slepende stonerriff vol je straat ingeduwd. Vocals trekken krijsend de wall of sound op gang die in de brug uitmondt in fraaie melodieuze samenzang. Het blijft log en macaber tot in de outro die met een Metallica-grafstem afrondt. De plaattitel “In between borderlines” ritueel gescandeerd. Sluipend waait het als een mantra mee met de alweer alarmerende riffs.

Gejaagde radiosingle en ‘De Afrekening’-song Exactly What You Wanted wordt een kort gebalde schreeuw met referenties aan The Hives en Triggerfinger, een en al potig doorbeuken aan een verschroeiend tempo, doorramrock, wat wil je. Met oppeppende backing vocals van broedergroep RHEA, met wie ze kenschetsend op StuBru nog een knallende Rage Against The Machine ten beste gaven. Tied Up is regelrechte stoner over de stress van Tim. Hoezo, Tim, plankenkoorts!

De sublieme, supersnelle hardrocker Heart Shaped Minds, binnenvallend met een korte heuse Purple-riff en dan als de bliksem weer de De Staat-trein op, waarna Hannes’ tot bijna ultrasoon verknipte falsetto een stevig achtervolgend sprintje inzet op Tim’s walmende leadzang. Bij Tim’s finale gitaarsolo gaat hij er uiteindelijk zegevierend overheen. Ook in de tweede single, hardrocker I Can’t Slow Down, over de hunkering naar helemaal opnieuw beginnen, heeft Ramkot de zaken weer stevig in handen, hard en swingend en met een meesterlijk refrein, voor je ‘t weet zit je weer mee in de dans.

Met de donderende metaller die Dancing in a Dream is, gaat Ramkot haast de huidige Ozzy Osbourne achterna. Komen ze dan, nà dit oorverdovend geweld, ineens, geheel atypisch, met de psychedelische titelsong op de proppen. Akoestische gitaar én vol elektronica. Lijkt een opzienbarende klankenritus wel, ter ere en glorie van het Nepalese Ramkot ongetwijfeld. In alle geval, het exotische In Between Borderlines is zo oriëntaals als ook een experimenterende Page en Plant het met brio zouden doen. Het fungeert als de rustbrengende outro van Dancing in a Dream, maar evengoed als duistere instrumentale inleiding,perfecte opstap naar de derde catchy single, het energieke One More. Dat schiet opnieuw stevig meppend uit de sloffen, een springerige riff en de adrenaline als weer van De Staat op speed. Intussen staan tussen de pittige riffs, de tempowisselingen en het vleugje synths twee leadzangers aan de micro, Tim én Hannes. De song One More werd intussen ook opgepikt voor de docureeks over oorlogsjournalistiek War Junkies, waarvoor de Ramkotters, jaja, in een maandje een hele troebele elektronische soundtrack schreven.

Al valt er bij de superheavy ‘Ramkot-songs’ en hun niet te versmaden melange van rock ogenschijnlijk weinig nieuws te speuren, ze vinden toch maar fris en monter het warme water heruit met de verbazende authenticiteit van een doorwinterde liveband. Vergeleken met de ep’s horen we op deze relatief korte, compacte plaat met sterke hyperkinetische nummers zelfs al een veel volwassener sound. De synths hebben naast de gitaren hun plaats gekregen in de handen van het trio. Dat Ramkot echt meer in zijn mars heeft gekregen dan enkel maar rammen, dat begint zeker ook bij henzelf al te dagen na hun soundtrack voor War Junkies. Extra smaken maken gerechten immers interessanter.

Ze tourden al volop doorheen België en Nederland, waren al in Duitsland (Hamburg, Stuttgart) en de jongelui mikken nu ook op Frankrijk, Denemarken en Noorwegen. Ze staan dus onrustig klaar in de startblokken richting de rockmaalstroom. Voor deze jonge, frisse, ruige band met krachtige uitstraling is het nu kwestie of, na alle bejubeling in België en Nederland, 2023 effectief hun jaar van de internationale doorbraak wordt. En of wij ervan overtuigd zijn. Krant De Morgen schoof hen in januari al in bij het kleine kransje nieuwlichters voor wie dit het jaar van de brutale waarheid wordt. Naar verluidt – met voorlopig nog even wat journalistieke geheimzinnigheid – staan alvast de sterren voor hen uitermate gunstig aan de hemel.

Welja, op 22 februari rammen ze toch eerst nog even het kot plat in hun bakermat de Charlatan, dankfeestje vieren met de pre-orderfans. Lekker tussen de borderlines. Meer moet dat niet zijn.