Het laatste album was alweer van 1999 en ook al was er nog een ep’tje in 2003, het leek er lange tijd op dat Primus, een van de muzikale smaakmakers van de jaren negentig, de pijp aan Maarten had gegeven. En hoewel frontman Les Claypool zich de afgelopen tien jaar nog wel degelijk roerde – solo en met de band Oysterhead – zal niemand rouwig zijn om de comeback aan het albumfront van Claypools raspaard Primus. Opvallend feit bij de nieuwe plaat is de terugkeer van Primus-drummer van het eerste uur – en ooit lid van de Claypool-gelegenheidsband Sausage – Jay Lane.

De grote vraag is natuurlijk of Primus anno 2011 nog steeds even fris, vitaal en prettig gestoord is als destijds. Green Naugahyde opent in ieder geval prima. Na een stemmig intro waarin de bas door de effectenbak gaat en prog- en didgeridoosferen oproept gaan we met Hennepin Crawler lekker vertrouwd los; deze opzwepende, aanstekelijke track is de ideale accelerator. De droge, trekkende en stuiterende bas in het hieropvolgende Last Salmon Man – typische Primus-titel – is heerlijk maar de gitaardraaikolken van Larry LaLonde stelen de show.

Soms doet Primus wat aan Frank Zappa denken – dat is geen nieuws natuurlijk. De gestoorde polka met bizarre vocalen Eternal Consumption Engine brengt de legendarische alleskunner uit Baltimore in herinnering – en niet alleen vanwege de titel. En ook de hectische potpourri tegen het einde van de cd, Extinction Burst is ergens ook best Zappa-esque te noemen, al horen we hier ook invloeden van het evenzo virtuoze NoMeansNo terug. En wellicht dat Rush soms ook zo klinkt in de oefenruimte. In een gestoorde bui dan.

Green Naugahyde is een album dat de diverse elementen uit het Primus stijlboek in zich draagt: rock, pop, ‘space-prog‘, free jams en funk-metal. Wat dit laatste betreft hebben we met het bijzonder vet groovende Tragedy’s A’ Comin’ een heuse vaandeldrager te pakken. Verderop doet het over ‘selling out’ handelende HOINFODAMAN, dankzij het dikke intro even denken aan onze eigen Urban Dance Squad.

De bas van Les Claypool is zelden een heel nummer lang vrij van effecten. Sommige luisteraars zullen daarover vallen maar het rijkgeschakeerde basgeluid – om maar te zwijgen over de diverse briljant uitgevoerde technieken – geeft wel een lekkere diepgang aan Green Naugahyde. Eyes Of The Squirrel kent een lager tempo en doet daardoor wat denken aan de oude kraker My Name Is Mud. Lekkere kickdrums, borrelende bassen en het mantra “The eyes of the squirrel are watching”; een unieke track. Ook Jilly’s On Smack staat bol van de effecten; de bas doet nog het meest denken aan een traag loeiende stier. Primus slaagt er hier in om een mix van progrock, new wave en psychedelica te serveren, overgoten met een sausje van Police-gitaren.

De korte tracks op Primus zijn meer dan fillers maar het is interessanter om nog even een langere track bij de kop te pakken: Moron TV, met een baslijn waar de Red Hot Chili Peppers onrustig van zullen worden, is bij vlagen indrukwekkend dankzij treffende geluidseffecten, verbluffende wendingen en dito breaks. Een overdaad aan ideeën, en continu boeiend; ronduit knap gedaan.

Door de jaren heen heeft Primus altijd garant gestaan voor sterke releases. Het aantal ‘missers’ in de discografie van de band is dan ook te verwaarlozen. En met Green Naugahyde pakt de band, na jaren van afwezigheid, de draad weer met verve op. Het talent van Primus verloochent zich wederom niet.