Onbeantwoorde liefde, huiselijke overspannen prikkelbaarheid en op functionerend standje nervous breakdown die de irritatiegrens ruim in het rood overschrijden. Kan het nog erger, natuurlijk kan het erger. Met een succesvolle tweede albumrelease op zak beginnen ze hoopvol aan een tournee, de coronapandemie zorgt voor een abrupt einde. Het is onbegrijpelijk dat Dana Margolin zich staande houdt, en niet huilend in een achteraf studentenkamertje wegteert. Zichzelf met goede moed volzuigend gaat ze samen met de indie postpunkers van Porridge Radio aan de slag om de opvolger van Every Bad te voltooien.

Het toekomstperspectief is nog steeds zo onzeker donker als de pest, maar de vrijgekomen kleinschalige clubtour ruimte wordt volledig benut waardoor men ook in Nederland al eind maart en begin april van de gloednieuwe Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky songs kan genieten. Muzikaal zeker geen vrolijke boel, en ondanks dat het emotioneel labiele wrakhout Dana Margolin zeker niet het zonnestraaltje in huis is, geeft ze met die drang tot zelfspot en zelfrelativering een ontsluierende glimlach cadeau. Hoe schattig kan het zijn als het aanwezige publiek voorzichtig de I don’t wanna be loved kernzin van Birthday Party meezingt. Och wat hou ik toch van deze theatrale uitlokkende wanhoopsdaad.

Maar goed, omdat ik zelf het voorrecht heb om de albumtracks al vanaf eind februari te luisteren, kan ik deze rond de releasedatum van 20 mei al volledig meezingen. Geen pretentieus gezwam over een groeiplaat dus. Porridge Radio komt gelijk aandachtpakkend binnen, de melodielijnen houden je wakker en zijn zelfs nog bij het ontwaken in je hoofd aanwezig. Missie geslaagd, nu nog de deprimerende zwartdenkende emo-vertrouwelingen overtuigen, de navelstaarders welke in depressed mode modus het gelijkwaardige tranentrekkende gevoel van Dana Margolin delen.

I don’t wanna be loved, stiekem wil iedereen dit uiteraard wel.

De verbitterende zangeres blijft in de zwaarmoedigheid van de uitzichtloze grauwe No Future punk mentaliteit hangen, ingehaald door sprankelende kleurige New Romantics wave keyboardakkoorden van de naïeve kinderlijk meezingende Georgie Stott. De anticlimax, het natuurlijke redmiddel tegen de kwalen bestrijdende antidepressiva. Er heerst zoveel evenwicht in Porridge Radio, Maddie Ryall is de zelfverzekerde coole bassist, en Sam Yardley, zit veilig achter zijn drumstel opgesteld en doet geen enkele moeite om zich binnen het vrouwengezelschap op te dringen. Porridge Radio is echter geen boze feministische band, de frustrerende onvrede is gewoon gelijkwaardig met die van hun mannelijke collega’s. Aangenaam ruisend introduceert Back To The Radio zichzelf. Flarden aan mistige gitaarnoise explosies en de evenwichtigheid van Maddie Ryalls baspartijen geven Dana Margolin alle ruimte om haar klaagzang hysterie met ingehouden dominante precisie op de voorgrond te plaatsen. Onbeantwoorde vastgelopen relatiestiltes, de neergaande afgrondspiraal. Klaar met het eeuwige gezeur, klaar met die onwenselijke reddingsboeipogingen. Ruimte vullende onzinnigheid, gevolgd door het pijnlijke voor altijd op elkaar uitgekeken moment. Klaar met dit alles, en wees eens eerlijk, de alsmaar in mineur stemming doorratelende Dana Margolin mist die bijtende strijdersuitstraling, maar verwoordt zich verdomd sterk. De schor gezongen achterlatende Back to the Radio leegte, hoe vul je dit nog verder op? Dit is namelijk nog maar de openingstrack.

And I miss what we were but you’ve closed yourself off to me
We sit here together, the same as we’ve always been
Laughing and talking but I want to cry to you

Het melodramatische Birthday Party, de verjaardagsfeest verziekende gast die als jonge oude vrijster haar resterende jaren telt. Angst voor de ouderdom, angst voor de eenzaamheid, angst voor een kinderloos bestaan, bloedirritant oprecht. Zo’n figuur welke per ongeluk uit medelijden een uitnodiging binnen vist en met ontremde driftbuien haar gelijk probeert te halen. Zo herkenbaar, het anti ego waarmee niemand geïdentificeerd wenst te worden. Het heerlijke naar de maan huilende zelfsentiment in de kerkelijke orgeltriestheid van End of Last Year, randje onbeheerst manisch.

Het pijn loslatende Splintered is een stigmatiserend met zich meedragende zwerende splintergezwel. Avondzon tegemoet rijdende desperate gitaarlijnen, horizon trotserend weemoedige diepgang. Rotten zielenpijn laat de onzichtbare littekens van binnenuit hevig in de hemel werende bekoeling bloeden. Aards dromerig met een vleugje engelenzang. Prachtig hoe Dana Margolin zich hier berustend herpakt, op adem komt om de aandacht naar het vervolg van Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky te verleggen. Die wederopstanding vindt in de gospelbiecht van het overwinnend sterke U Can Be Happy If U Want to plaats, waar de krachtige tweede stem van Georgie Stott in het geweten van de na-echoënde voorgangersrol kruipt. De opwaartse triomftocht, ritmisch slagveld beukend, met Sam Yardley als strategische koersbepaler.

Emotiedronken lalt Dana Margolin zich door Trying heen. Liefdesverdriet met nieuw betrouwbaar gezelschap vierend. Bodemloze put romantiek en lege wijnfles vriendschap. Eenzaam onder een warm dekentje in foetushouding de treurnis wegdrinkend. De uitzichtloosheid van een gegronde relatie waarbij de voedende bodem geen energiebronnen meer oppakt en opwekt. Deze confronterende diepgang symboliseert de innemende Flowers pianoballad. Het pijnlijke relaas van een doodlopende weg liefdesrelatie, verdrinkend in verdriet en tranen. Heerlijk hoe daar pathetische glamrock zangpartijen het verhaal rond maken.

I don’t wanna be loved

Flarden aan oprispende breakbeats bewateren juist het misselijkmakende Jealousy gevoel van overbodig zijn en jezelf wegcijferen in begripvolle treurnis, wrang, bitter en zuur. Dansbare I Hope She’s Okay 2 eenvoud als het lastige verwerkingsproces met het duellerende onbegrip richting de tegenpartij. Apathisch wegschreeuwende The Rip ochtendgym escapisme. Het volgende startpunt ligt ergens in het midden van het zwijgzame Waterslide, Diving Board, Ladder to the Sky titelstuk, geen begin zonder een einde, geen einde zonder een begin. Lyrische woorden die de herkenbaarheid van de problematiek omarmen, wat is Porridge Radio toch een bevlogen gepassioneerde band.