Picastro gaat alweer een kwart eeuw mee. De band uit Toronto bracht sinds 2002 over het algemeen elke paar jaar wel een album uit. Albums die originele, gedurfde en avontuurlijke indie/postrock lieten horen waarbinnen de cello een terugkerend element was. Hoewel Picastro nooit op grote schaal doorbrak, heeft de band inmiddels wel een goede reputatie opgebouwd. Ook in Europa, getuige onder meer sessies voor de BBC en VPRO.

I’ve Never Met A Stranger verwijst (deels) naar de afgelopen jaren van corona-vervreemding, het wegvallen van routines en de onvoorspelbaarheid en het niet precies weten waar je staat. Het onbekende kan ook prikkelend zijn natuurlijk. Net zoals de muziek van Picastro en haar inspiratiebronnen dat is. Muziek die buiten de gebaande paden treedt en die niet gemakkelijk te classificeren valt. Deze nieuwe ep is een eerbetoon aan die inspiratiebronnen van Picastro. De band nodigde hiertoe een aantal gastmuzikanten uit.

Hangman, oorspronkelijk van Fire on Fire (2007) laat opvallende samenzang horen. Samenzang die soms uiteenloopt en ‘wringt’ en daardoor ook aandacht afdwingt. Het is niet de enige keer dat zangeres Liz Hysen vocaal wordt bijgestaan. Dat is bijvoorbeeld ook het geval bij Tell Me White Horses, een track uit 2000 van The Silt. Hier klinkt Picastro harmonieuzer, de sfeer is die van een warme nazomerdag. Akoestische gitaren en soms bijna ruisende percussie scheppen prachtsferen.

Pale Blue Eyes is droger, met hoekige piano tegenover Hysens wat lijzige, afwezig klinkende zang. Het zorgt voor mooie, introspectieve slaapkamermelancholie. Strijkers, sax, fluit en clavinet schilderen een mooi muzikaal portret. Het orgineel is uit 1969 en, inderdaad, van The Velvet Underground. Hierna is Man Has Been Struck Down by Hands Unseen, een track van Richard Dawson uit 2011, weer dwarser, al heeft dit vrijelijk voortstappende nummer met dromerige zang voldoende momenten van schoonheid.

Het afsluitende Chaos Hands, door Elfin Saddle in 2012 uitgebracht, laat bevreemdende, donkere en filmische soundscapes horen. Liz Hysen klinkt hier confronterend, vertwijfeld dan weer begeesterd. Een track die intrigeert en zich niet direct laat vangen. Zoals dat geldt voor veel songs van Picastro. Wat dat betreft is deze ep even verrassend als vertrouwd. Maar bovenal zeker de moeite waard.