Paul Dutton
Parallel Spark
Beroepsmatig is Paul Dutton dagelijks aan zijn grootste hobby verbonden. Als muziekleraar is hij op de Lake House Music Academy te New Jersey actief, grenzend aan het door Bruce Springsteen zo bejubelde Asbury Park. In het verleden heeft hij in de omgeving van Oakland als sessiemuzikant al de nodige ervaring bij singer-songwriter Joshua Barnhart en het alternatieve country gezelschap Strange Pilgrim opgebouwd. Op Parallel Spark zet hij voor de eerste keer zichzelf op de voorgrond.
De verbondenheid en passie voor muziek deelt Paul Dutton met zijn broer Michael, die als zingende gitarist de inspirator achter het luchtige vrolijk rockende Spirit Fox is. Paul Dutton is precies het tegenovergestelde. Een echte zwaarmoedige dromerige gitarist die vanuit de zijlijn toekijkt, inspringt en op het juiste moment scoort. Gepassioneerd met liefde voor jaren tachtig sprookjesachtige postpunk psychedelica, stevige hardrock uit de seventies en de deprimerende grunge sound die in het laatste decennia van de vorige eeuw de wereld zo grijs kleurt. Na een aantal veelbelovende singles wordt er in de amateur thuisstudio van zijn trouwe familielid de laatste hand aan debuutplaat Parallel Spark gelegd. De opnames klinken hier wat schel en blikkerig, productioneel valt er zeker nog de nodige winst te behalen.
Collective verschijnt al in de herfst van 2019 op single. Hier is Trapper Shannon nog zijn muzikale partner, die zijn doorhakkende metal gitaarspel ook op Long Lasting uitleent. Een in alle rust opbouwende track waar bloedverwant Michael Dutton voor de leadzang verantwoordelijk is en Martin Ewens voor de stuwende baslijnen zorgt. Vreemd genoeg vermelden ze bij Collective niet wie daar de tweede stem verzorgd, terwijl dit meerstemmige nummer weldegelijk een duet is. Bescheidenheid, of onvoorwaardelijke broederliefde? Het avondschemerige in mystiek verborgen Wall Of Light komt precies een jaar later op single uit. Gitarist Brett Hammond wordt daar als hoofdvocalist naar voren geschoven waardoor de Alice In Chains vergelijking niet ver te zoeken is. Man, wat evenaart hij verbaal op Bitter Hellish Truth die aangename mix van verslavende verhaallijnen en verbitterende ernst.
Door de Pantheon orgelpartijen leggen ze terecht de link naar de jaren zeventig, gooi daar nog de nodige solerende gitaarakkoorden overheen en het is klaar. Jammer dat Paul Dutton hiervoor net te zachtaardig klinkt om zijn vocalen het in te laten kleuren, maar dat nemen we voor lief. Het door percussie opgezweepte Twelve Years camoufleert deze zwakte ook niet. Het hemelse samen met Brett Hammond gezongen Parallel Spark titelstuk pakt met stevige drumslagen uit. De warmte komt daar vooral van de sfeervolle new wave keyboardtoetsen en het akoestische gitaarspel. Paul Dutton overstijgt zichzelf door nog meer die hogere regionen in het boven de aarde zwevende symfonische Lover’s Dream op te zoeken. Met wat hulp van een gevorderde producer en een duidelijke taakverdeling onder de overige muzikanten kan Paul Dutton zich tot een grote naam in het clubcircuit ontwikkelen.