At a loss to explain the way I
Laugh until milk comes out
Of my nose every time I wake up
By your side…

Eh tsjah, leg dat maar eens uit. We snappen het zelf ook niet helemaal, of misschien wel helemaal niet. Nog vreemder is dat het Amerikaanse kwartet Palm deze tekst verpakt in een aanstekelijk popliedje. Hoewel pop, ze hebben hun wortels duidelijk liggen in hyperactieve, zeer bevreemdende mathrock. Toch weet hun nieuwe album Rock Island zich meer aanstekelijk en toegankelijk te presenteren dan ooit, waar hun vorige album Trading Basics nog wel eens lawaaiig en bewust “irritant” wilde klinken.

Je zou het niet zeggen dat we hier te maken hebben met een kwartet. Zelf moesten we ook even met onze oren klapperen. Uit de basisopstelling van bas, drums, 2 gitaren en in elkaar verweven man/vrouw duet vocalen word namelijk een heel arsenaal aan verrassende instrumenten tevoorschijn getoverd. Zo horen we: steel drums, synths, beats, handclaps, vocoders, blazers en old skool scifi geluidseffecten. Met een MIDI-controller kom je dan ook een heel eind, zo bewijst Palm door hun traditionele instrumenten gewoon elke keer een andere klank mee te geven. Meerde lagen en studio-effecten doen de rest. Toch klinkt dit album nergens plastic of gemaakt, doordat er altijd wel een aantal elementen in de mix staan die het geheel organisch en aards houden. Meestal zijn dit de drums en bas, maar ook Eve Alpert zingt vaker neutraal dan haar mede-vocalist Kasra Kurt. Laatstgenoemde schiet qua vocale effecten en stemverbuigingen alle kanten op, maar wanneer zijn eigen stem is te horen moeten we nog het meest denken aan Panda Bear (van Animal Collective).

Op tracks als Forced Hand, Heavy Lifting en de extra bizarre afsluiter (Didn’t What You Want) Happen komt hun meer aardse mathrock kant duidelijk naar voren. Het geluid dat zeker live ook meer te horen valt. Op die manier vinden ze aansluiting bij gelijkgestemden als Guerilla Toss, Deerhoof en oudgedienden zoals Tera Melos en Parts & Labor.  Maar deze songs voelen bijna als vreemden op een album dat uit zijn voegen barst van de vreemde geluidjes, gemixt met bevreemdende stuiterpop – een waar studioproject. stuiterpop die nog het meest herinnert aan de Strawberry Jam-periode van het al genoemde Animal Collective. Dat is ook zo lastig bij het omschrijven van een band als Palm; ze hebben in korte tijd een dergelijk bevreemdend eigen universum gebouwd dat lui name droppen van bands en stijlen in dit geval makkelijker is dan omschrijven waarom- en hoe deze band zo bijzonder is. Dus nogmaals, heb je wel enig gevoel bij sub genres als mathrock, stuiterende en experimentele pop, vleugjes noise en psychedelische gekte dan doe je goed aan Rock Island eens te beluisteren. Zeker nu ze toegankelijker klinken dan ooit.