Met hun doordachte teksten, geschoold gitaarspel en funkende tegendraadsheid vormen bands als Wire, Gang Of Four en Television een allergische antireactie op het negativisme van de postpunk. De No Future mentaliteit staat minder op de voorgrond en ze distantiëren zich tegen de grijsheid en doemgedachtes. Wat is er mis met disco en funk, waarom zijn complexe gitaarakkoorden opeens een verboden gebied? Devo en Talking Heads gaan weer een stapje verder en schudden het serieuze karakter van zich af en laten meer humor en cynische zelfspot in hun sound toe. Bij het hyperactieve Omni komt dit allemaal samen. De postpunk soep is door de nodige gepeperde ingrediënten net wat stroperiger aangedikt, maar smaakt exact hetzelfde.

Het is duidelijk dat Philip Frobos de complexiteit en freakgekte van Les Claypool bewonderd. De inspiratie van de Primus bassist vormt een groot deel van de basis van zijn spel. Gitarist Frankie Broyles heeft meer met de frisheid van de new wave sound en Chris Yonker houdt roffelend en met logge ritmes de band bij elkaar. De dromerige rommelige beginnersfase van het spontane Deluxe debuut zijn ze al lang ontgroeid. Sinds de release van hun vorige Networker plaat zitten ze bij het grotere Sub Pop, en dan wordt er wel wat meer professionaliteit van je verwacht. Dit gaat wel ten koste van de dwarse uitstapjes, al probeert het drietal dit duidelijk te verbergen. Het gestuurde robotgeluid is nog steeds geen lopende bandwerk.

Omni is een op elkaar ingespeeld supertrio, strak en gecontroleerd. De uit Atlanta afkomstige band zet zich tegen de heersende hardheid af, en bewandeld hierdoor in principe hetzelfde pad als de eerder genoemde grootheden. Sterker nog, Omni is het identieke schoolvoorbeeld van de militante staccato onverschilligheid en speelt uitdagend met uitgebalanceerde tegendraadse structuurlijnen. Het abstracte Exacto verraadt hun werkwijze. Met een hoop creatief denk en plakwerk wordt er in de nachtelijke uren aan nummers gewerkt, net zolang gekneed totdat ze kant en klaar de studio mogen verlaten. Het spottende Plastic Pyramid benadrukt de houdbaarheid van de tracks. Het zijn voor de massa gemaakte wegwerpproducten. Door deze wijze van relativeren houdt Omni de controle over zichzelf en overwinnen ze het jazzy intermezzo. Izzy Glaudini van Automatic zorgt hierbij voor het vrouwelijke evenwicht.

Ontwikkelen is fouten incalculeren, perfectie leidt tot stilstand. Common Mistakes is bewustwording met afremmende gitaargolven. Bij het overprikkelende INTL Waters milieuvraagstuk stapelen de ideeën zich net teveel op elkaar waardoor het bijna uit zijn voegen barst. To Be Rude benadrukt dat de leegte toekijkt om de creativiteit op te eisen. Met alleen dat besef kom je er dus nog niet, Omni verkeerd nog steeds in een groeiproces. Ze revancheren zich met het geoliede Double Negative. Om met de tijd mee te gaan sluit de band compromissen af, het is een stukje geven, een stukje nemen, maar vooral veel afstaan. De afhankelijkheid van Sub Pop is tevens in PG het heikel punt. Tot hoever ga je om je eigen identiteit op te offeren. Ze bieden je wel de vrijheid om dit te delen, de zoveelste paradox van het leven.

Het broeierige gejaagde Granite Kiss staat bij de voordelen van die overgave stil. We marcheren allemaal eensgezind in diezelfde lijn, de blik op de nabije toekomst gericht. Verslaafd en verliefd op de normalisatie, de zekerheden, de ondergeschiktheid. In het puntige Verdict leent Joe Jackson zijn ochtendkrant aan de postpunkers uit en kijkt met verbazing toe hoe Omni daar het bruikbare materie uit knipt. Ze etaleren hun zwaktes in het volgzame Compliment en vergooien hiermee een eventueel F1 masterclass succesverhaal. Met deze eerlijkheid maak je geen nieuwe vrienden. Souvenir is het cadeautje wat je dankbaar aanneemt, maar waarvan je diep in je hart niet blij van wordt. Wat hou ik toch van dat dwars denken!