Nyala betekent vlam in het Indonesisch. Naar eigen zeggen is de muziek van deze Tilburgse band als een vlam: soms dansend, dan weer rustig. Bij vlagen spannend, dan weer milder. Songs die schaduwen werpen, schaduwen die de realiteit in een ander licht zetten.

De muziek van het trio laat zich niet zo gemakkelijk vastpinnen. Een groot deel van de sfeer komt voor rekening van zangeres Pau Li Liem. Haar aantrekkelijke, zuivere zang is zeker sfeerbepalend. Samen met Jorrit Romme (drums) en Stef Joosten (bas) geeft ze Nyala zijn professionele, aantrekkelijke geluid. Nergens baanbrekend of uitdagend, maar wel aantrekkelijk en verzorgd, met het potentieel een groter publiek aan zich te binden. De band speelde al in Oostenrijk en Italië en zal met dit album ongetwijfeld niet alleen de podia van Nederland beklimmen.

Run Away wisselt hoekige (piano)passages af met elegant stromende stukken. Een kenmerkende mix. At the End of the Road laat weidsere sferen horen maar bindt ook in, totdat er slechts piano en rimshots over blijven. Tracks als Clouds, Would You Ever Lose en Night Without Stars zou je stijlvolle kamerpop kunnen noemen. Soms romantisch, dan weer wat nuchterder.

La Da Dum brengt een smakelijke stijlbreuk. Na een fijn, open drumintro ontrolt zich lekkere poppy jazz met hier en daar een kleine twist. Ook op Free laat Nyala horen te durven variëren, zelfs binnen een song: de jazzy pop wordt voorafgegaan en uitgeluid door folky, rituele, vrije zang. De track doet wat dat betreft zijn naam eer aan. Into the Current laat niet veel meer dan woordloze zang horen. Op Would You Tell Me krijgen piano en drums fijn de ruimte​. Nyala klinkt hier weer geheel anders dan aan het begin van het album; de band blinkt uit op deze interessante, los gestructureerde song die door Liem op zuivere wijze bijeen wordt gehouden.

Zo brengt Nyala, zonder baanbrekend of uitdagend te zijn, een mooi, rijk album dat zich niets van vluchtige trends aantrekt en een zekere tijdloze kwaliteit uitstraalt. Subtiele stijlwisselingen en compositorisch vernuft zorgen ervoor dat je de eerste keer luisteren nog lang niet alles hebt gehoord. Zo valt dan ineens op hoe mooi Dreaming of A Land van louter basale tonen evolueert in een jazzy song met bijna klassiek aandoende zang en blijkt sluitstuk Seagull een toch wel erg mooi filosofisch einde te geven aan de plaat: mooie, dromerige gitaarpatronen en spaarzame zang: ‘Forwards in the air / Where space is all there is / At the same time / Nothing exists’.

A Way of Life is het wenkende debuut van Nyala. We zijn benieuwd of de band in de toekomst hun geluid verder uitkristalliseert of ‘breed’ blijft zoals of dit album. Beide wegen kunnen sowieso tot meer aantrekkelijke muziek leiden. Wat dat betreft zit het wel goed met Nyala.