Gemiste telefoonberichten, een roodgloeiende fax, een in de duisternis verdwijnende trein. Het leven ontwaakt op het moment dat de dag dooft en de avondverlichting aangaat. Torenhoge flatgebouwen waarin de brandende lampen als caleidoscopisch brailleschrift de aanwezigheid van de inwoners aangeeft. En als de blinde nacht zwart kleurt en de ogen sluit observeert de Chileense multi-instrumentalist Cristobal Jimenez Van Cauwelaert de treurnis van de eenzaamheid. Not a Citizen, eerder een terugkerende bezoeker. Rusteloos vermoeid raakt hij als een Midnight Ride forens met bindingsangst in het claustrofobische wegennetwerk tussen Londen en Berlijn verstrikt. Een tijdsreiziger zonder vaste verblijfplaats in dienst staande van de muziek. Met het decadente Berlijn wat zoveel aantrekkingskracht op het kunstenaarswereldje uitoefent als tijdelijke invalshoek.

13189, niet zomaar een nietszeggend nummer, maar de postcode van Berlijn. Cristobal Jimenez Van Cauwelaert leent de jazzy triphop als uitgangspunt voor zijn gelijknamige plaat. Floating Away, een bruistablet die in het water in minuscule kristaldeeltjes uiteenvalt . De kunst van het loslaten, de angst van zoekende dolende klanken in het voorstadium van zelfredzaamheid. Een pijnlijk huilende Broke Again saxofoon die het straatbeeld met bevriezende condens verwarmt welke zich aan het koperen blaasinstrument hecht. De bindende factor, naamloos in de anonieme Empty Streets jazz uitspattingen, prominent op de voorgrond in de anarchistische postpunk dwalingen en grote stads bombarie.

Cristobal Jimenez Van Cauwelaert daalt in de ondergrondse kelders en beschimmelde riolen van het kansloze Londense krakersnetwerk neer, waar glibberige Frogs het smerige ongedierte verzwelgen. De waanzin van de destructieve zelfkant, met snel vermenigvuldigende arbeidersbloed zuigende postpunk parasieten. De overlevende vechtersmentaliteit van Londen is verhard en stoerder dan het theatrale voor eeuwig verscheurde Berlijn. Het ritmische Sin Tus Ojos, Yo No Te Puedo Ver is een multiculturele spookstad in wording. De echo’s uit het verleden markeren de terugkerende grimmigheid van een dreigende No Future maatschappij.

Verlangende wegdromende gedachtes vormen de doorgangspoort naar de Chileense roots. De psychedelische Andes zomertrip ademt rust en veiligheid uit. Fastlane freakende jazzrock herplaatst Black and Blue Cheese in het heden van de gejaagdheid met de dagelijkse metropool omgangsnormen. Ongeduldig, egocentrisch in een versnelde film langs elkaar heen levend. Het krioelende mierennest zonder een organiserende koningin, die de wanorde beheerst overziet. Gematigd wordt er met de mellow ochtendkater The Lask Dusk afgesloten waar de huidige wereld onder de mineurklanken van een rouwende saxofoon begraven wordt. Een sublieme waardige situatieschets van voedselarme aders die in alle leegte de afstervende wereldsteden bereiken. Digitalisering en een corona pandemie zijn de kernbegrippen van het nu.