×

Recensie

Jazz

02 februari 2014

Nir Felder

Golden Age

Geschreven door: Henning Bolte

Uitgebracht door: Okeh

Golden Age Nir Felder Jazz 4.5 Nir Felder – Golden Age Written in Music https://writteninmusic.com

Niet alles wat erop wil lijken, is nieuw maar de ontwikkeling gaat onherroepelijk door. Nieuwe generaties treden op het plan, bekijken en bespelen de wereld vanuit hun ervaring, vanuit hun perspectief. Wat gitaar betreft zijn er een paar krachtige lichten aan het firmament verschenen zoals Stian Westerhus en Jakob Bro, Hedvig Mollestad, Ivar Grydeland, Kim Myr, Chris Sharkey, Ronny Graupe, Jaak Soäär in Europa, Mary Halvorson en dan Brandon Seabrook, Aram Bajakian, Lionel Loueke, Gordon Grdina, Lage Lund, Miles Okazaki en Gilad Hekselman in Noord-Amerika om een paar relevante te noemen en hier Raphael Vanoli, Bram Stadhouders, Jasper Stadhouders en Reinier Baas.

En nu duikt Nir Felder op, een naam die al langer rondzong en waarmee nu met het verschijnen van zijn debuut Golden Age nog meer rekening gehouden moet worden. Golden Age is een grote worp: compact, van indrukwekkende eenheid in grote verscheidenheid, de eenheid van een eigen geluid dat zich in en door een mooie diversiteit van terreinen heen ontvouwt en de luisteraar op een goede manier meeneemt. Van stevig groovend in de opener Lights naar het delicaat walsende sluitstuk Before The Tsars, van het kat-en-muis-achtige Ernest/Protector naar het geraffineerd pas op de plaats makende Sketch 2 met schitterend drumwerk van Nate Smith, van wijdse landschappen in Code naar het springerig be-boppige Memorial of Slower Machinery naar het Dylanesque Bandits II. Met Code levert Felder zíjn geheel eigen ‘Albatross’ (Peter Green) en met Lover zíjn ‘Are You Going With Me’ (Pat Metheny) van eigen signatuur af – referenties, invloeden die bij hem diep geabsorbeerd zijn en in zijn eigen lijnen vergroeid. Het is definitief een nieuw, door en door Noord-Amerikaans geluid.

Felder toont zich een meester van de counter-balans en van de afstemming van de klankkleuren van de verschillende instrumenten op elkaar. Hij neemt herhalend ruimte en tijd voor vertikale stemmigheid gepaard met een heldere horizontale ontvouwing van zijn motieven en songs. Het zijn opmerkelijke eigenschappen aangezien gitaristen de neiging vertonen snel hun geheel eigen banen te trekken of massief te duwen. Hij schiet niet los maar ankert elke beweging naar boven steeds uitbalancerend van onderen of naar onderen, zorgt voor inbedding. De bas (van Matt Penman) gaat – al dan niet bijna unisono – zo nauw met de gitaar samen dat ze vaker niet van elkaar te onderscheiden zijn. Op andere momenten levert de bas in eigen lijnen fraai tegenspel. Daardoor is zijn klank tegelijk massief en verfijnd, donker en massief met een natuurlijke straling. Ook de bovenlaag van de stukken is steeds fraai gekleurd. De radiostemmen (met historische toespraken) zijn een slimme muzikale set, die Felders klanken extra diepte en allure geven. Pianist Aaron Parks speelt er als ideale partner in crime op juiste momenten met fraaie cantabile lijnen helder op in. Bij Felder is sprake van visie, vormgevoel, creativiteit en durf. Ze worden hier op dit album in klank omgezet in een elkaar heerlijk dragend viermanschap met Aaron Parks, Matt Penman en Nate Smith. Klasse die in sterren misschien aan te duiden maar niet uit te drukken is!



  1. Lights
  2. Bandits
  3. Ernest / Protector
  4. Sketch 2
  5. Code
  6. Memorial
  7. Lover
  8. Bandits II
  9. Slower Machinery
  10. Before the Tsars