Met haar adembenemende verstillende folkpopliedjes maakt de Surinaams-Nederlandse singer/songwriter Neomi Speelman al de nodige indruk. Onder het meer exotisch klinkende Néomí brengt ze twee prachtige klein gehouden intieme EP’s uit, Before en After, die begrijpelijk op elkaar aansluiten. Before is net wat avondschemeriger dan de After ochtendglorie. Twee prachtige eindproductresultaten waarmee ze zich in de kijker van de muziekliefhebber speelt.

Somebody’s Daughter, haar eerste volwaardige  plaat,wordt net als haar eerdere werk door PIAS uitgebracht. Alleen is het accent wat meer naar de popsongs met een postpunk-raamwerk verschoven. Het indiefolk-verleden heeft ze niet helemaal afgesloten, in het broeierig voortkabbelende I’m Not Afraid of Dying zijn de naweeën nog tastbaar aanwezig. Het is net wat toegankelijker en meer op de mainstream radio luisteraar gericht. Als je gezegend bent met het talent van néomí is dit een logische ontwikkeling. De single Your Girl bereikt niet alleen de nationale zenders, maar wordt zelfs door het Britse BBC Radio 6 opgepakt.

Laten we dan maar gelijk met die albumtrack aftrappen. Your Girl is dromerig zweverig met een drukkende vroeg jaren tachtig postpunk gitaaromlijsting. In alles blijft het néomí’s liedje. De in Haarlem gevestigde Londense producer Will Knox groeit met de zangeres mee, en ook voor hem is het een logische vervolgstap nadat hij eerder medeverantwoordelijk voor de EP’s was. Onderschat deze bescheiden artiest niet, hij heeft al een wereldhit op zijn naam staan. Samen met Duncan Laurence zet hij de grote lijnen voor Arcade uit.

Openingstrack Somebody’s Daughter wordt door fabelachtige koortjes en een heerlijke eighties-galm omlijst. néomí heeft een warm randje ontwikkeld. Het is prachtig hoe ze hier bij de relatie met haar moeder stilstaat. Ze accepteren elkaars verscheidende wegen, maar ze hangt wel aan de telefoon om raad te vragen. In de bange dagen wil ze het liefste in haar schoot kruipen, veilig en vertrouwd. néomí is openhartig over haar therapie om de chaos in haar hoofd te ordenen, en dit is een rechtstreeks verslag van deze bewustwording. Een reactie op de pijn van het donkere Your Girl. Eigenlijk vatten deze twee songs het perfect samen, Somebody’s Daughter is een zoektocht met de nodige ups en downs.

Garden is tot het dementieproces te herleiden. Herinneringen vervagen, bekenden worden vreemdelingen. Een koude wintersong over liefde in de breedste zin van het woord. Warm, gevoelig met onrustige strijkers die staan te popelen om de piano te verdringen. Een nerveuze oncontroleerbare welvelwind in iemands gedachtes. De bedarende stem van néomí is het vertrouwde gevoel van thuiskomen, de puzzelstukjes vallen in elkaar. In de I Forgot to Tell You break-up song verdeel je niet alleen elkaars bezittingen, maar ook elkaars vriendschappen. En dan sta je er weer alleen voor, de rugzak aan bagage is in de vuilnisbak verdwenen, vanuit die leegte verzamel je nieuwe memorabele momenten. néomí haalt kracht in het opbeurende Could’ve Been Mine waar ze het verlies als een gemiste kans aan haar voormalige partner terugkoppelt.

Op het eerder uitgebrachte en helaas niet op dit album aanwezige If I Wasn’t Made for Love uptempo folksong staat de singer-songwriter bij haar biseksualiteit stil, in Someone New vervolgt ze haar innerlijke ontdekkingstocht. De complexe breakbeats staan synoniem aan de complexiteit in het hoofd van de zangeres. De postpunk-rockgitaar wakkert de storm aan, zet de track in beweging. Het mechanische met blikken percussie opgesierde So I Let You (15th of June – Evening) sluit hier op muzikaal vlak naadloos op aan. Ik hou van deze retro postpunk benadering, het geeft zoveel meer diepte. Het staat voor een afgesloten periode en wat is er dan mooier dan hier een vintage glans aan te geven. Momenten vasthouden, het lo-fi All You Do Is Leave (15th of June – Night) is een terugblik op deze bijzondere avond.

Talk Shit is een laatste lijmende poging om een relatie te redden. In Low sluit néomí vrede met haar melancholische tragische persoonlijkheid. Eens een zwartdenker, altijd een zwartdenker. Het levert in ieder geval prachtige verstillende liedjes op. Niks ten nadele van het meer folky Before en After, mij spreekt de overgang naar de postpunk invalshoeken meer aan. Somebody’s Daughter is een plaat om oprecht trots op te zijn.