Muziek, we voegen er vaak woorden aan toe om de diepgang te accentueren. Stel je echter een ochtendwandeling in de natuur voor. Alleen, zonder bemoeienis van buitenaf, dan kun je toch net zoveel, of zelfs meer nog, van de geluiden om je heen genieten? Het is de ontwakende stilte die zich van je meester maakt. Stilte welke zich laagje na laagje laat inkleuren tot een schilderij vullend geheel. Juist in de corona stilte ontstaat bij Nathan Bowles het idee om een vervolg op zijn laatste Plainly Mistaken soloplaat te maken. Het is eigenlijk een oneerlijke benaming, omdat hij hier al eerder met drummer Rex McMurray en contrabassist Casey Toll samenwerkt. Vanwege het feit dat Nathan Bowles de katalysator van het drietal is, kiest hij voor het toepasselijke Nathan Bowles Trio.

Are Possible, alles is mogelijk, en waarom deze mogelijkheden niet volledig uitbuiten. Door het banjo spel van Nathan Bowles verwacht je al snel dat hij je met Are Possible een landelijke countryfolk plaat voorschotelt. Dat landelijke is zeker het geval, onderschat echter niet dat Casey Toll een groot jazzliefhebber is, en dat deze invloed een net zo bepalende uitwerking heeft. Are Possible heeft tevens het duistere van de grunge. Vergeet niet dat Nathan Bowles in het verleden een belangrijke rol in het psychedelische noisedrone gezelschap Pelt vertolkte, en dat deze wispelturige erfenis ook in Are Possible zijn uitwerking heeft. In het soortgelijke Cave is Rex McMurray een belangrijke spil, Casey Toll speelt in een grijs verleden met Jake Xerxes Fussel samen die vrijwel gelijktijdig When I’m Called op de markt brengt.

Dappled ligt dus begrijpelijk in het verlengde van het vroegere Meat Puppets maatwerk welke ook door Kurt Cobain zo gewaardeerd werd. Een druilerige psychedelische acidrock track met die herkenbare banjo akkoorden van Nathan Bowles. In het doordachte The Ternions bepalen naar driekwartsritme neigende drumslagen van Rex McMurray de drive en het tempo van de song. The Ternions rockt hierdoor stevig en staat dicht bij de Amerikaanse roots van de muzikanten. Met complexe wendingen bedwelmen ze je, hypnotiseren ze je om in een sjamaanse helende trance te raken. Our Air, wat vinden we het lastig om onze adem te delen. Als deze tastbaar is betekent het dat je je in iemands comfortzone bevindt. Ongemakkelijk, aantrekkend en afstotend, bijzonder dat die chemie hier juist volledig tot zijn recht komt. Op het moment dat je het nummer denkt te begrijpen geeft het retro seventies fluitspel er juist een andere wending aan.

Het opzwepende Top Buttonlaat zich als een opwindende backpack song lezen. Een ontdekkingstocht door de verwilderde bergen, waar de hoogte synoniem staat aan de afgeleverde topprestatie. Een overwinnaarssong, een krijgerstrack, het ultieme einddoel in het verschiet, dan wel bereikt. Ook bij Gimme My Shit tikt Rex McMurray af, en wijkt hij met zijn berustende slowhand passie sterk bij de op dreef zijnde Nathan Bowles af welke zich kostelijk vermakelijk uitleeft en alle binding met de omgeving kwijtraakt. Juist deze tegenstrijdigheden houden stapeltrack Gimme My Shit in stand, zeker als Casey Toll zich er ook nog eens tussen mengt, al wordt hij al snel terug op zijn plek gewezen. Aims grijpt naar de countryfolk basis terug, en metselt de uitstulpingen glad. Dit ambacht vergt bijna tien minuten aan krachtarbeid, het eindresultaat mag er wezen. Are Possible, alles is mogelijk zolang je er in gelooft.