Het zat al even in het vat: een nieuwe plaat van NASMAK. En sinds begin december is het een feit: It’s Long Since You Last Did Me, het eerste album in bijna veertig jaar. Toon Bressers, Joop van Brakel, Truus de Groot en Henk Janssen roeren zich weer, nu onder de naam NASMAK PM, oftewel NASMAK Plus Minus. Er bestaat namelijk altijd de mogelijkheid dat de band tijdelijk wordt uitgebreid met geestverwanten en andere kunstenaars en artiesten. De groep brengt haar nieuwe muziek uit op een albumserie: The PM Series. De volledige titel van dit eerste album is dan ook: The PM Series: 1 Perpetuum Mobile: It’s Long Since You Last Did Me.

De reissue van 4our Clicks uit 1982, op het Excelsior sublabel RE:, was eind 2023 natuurlijk al een heugelijk nieuwsfeit rondom de band. Een compleet nieuw album is echter weer van een heel andere orde. Zoals gezegd staken vier kernleden van de band voor dit album de koppen en handen bij elkaar. Bassist van weleer, Theo van Eenbergen, maakt geen deel meer uit van dit collectief. Op bas horen we nu Peter Sijbenga, bekend van onder meer It Dockumer Lokaeltsje.

Alle tracks op dit album refereren op de een of andere manier, direct of indirect, aan het werk van NASMAK uit de jaren tachtig. Je zou deze plaat als een overgangsalbum tussen verleden en toekomst kunnen zien, een link naar de productieve hoogtijdagen van NASMAK, voordat de band weer zich op volledig nieuwe, even dwarse als dansbare muziek stort. De band zet zelf in op ‘satisfriction’.  Vernieuwing, vooruitkijken, eenmalige, unieke live-ervaringen; die sleutelwoorden houdt de band nog steeds hoog in het vaandel.

De albumopener Hobby Horse bevalt alvast uitstekend. De track borrelt lekker en stapt machtig en onverbiddelijk voort, aangevoerd door sterke vocalen. Ook sTEAM sPIRIT is zo’n sterke track, met fijne beats en mooie polyritmiek. KIMONO (The girl in the pink-) is ouderwets opzwepend en bezwerend en wordt verrijkt door heerlijke meerstemmige praatzang. Ja, de band heeft nog steeds smoel.

Truus de Groot roert zich op Bubbles en dat doet ze op speelse, brutale wijze, zoals we vaker van haar gehoord hebben natuurlijk. Ze zet de toon in deze stampende, urgente en toch poppy dancetrack die geïnspireerd lijkt door techno en new beat. De Groot zet haar stem op vele manieren in op Waiting for a LUCKY MAN: van galmend en zwevend tot pratend – een stemmige voice over. Het zorgt samen met de smakelijke beats voor een intrigerende sfeertrack die verrassend genoeg ook nog eens doorkliefd wordt door zware inslagen.

Als vervolgens UNEQUAL ARMS (‘It is not fair, we had agreed to meet unarmed…’) voorbij is gekomen, een pakkende, relatief toegankelijke en sterk vocale track, met Amerikaans aandoende guitar strokes in een landschap van elektronische ritmiek, kun je alvast concluderen dat NASMAK PM niet teleurstelt. Integendeel. We kunnen ons alleen maar gelukkig prijzen dat de band, ondanks de radiostilte, de afgelopen decennia bepaald niet achterover heeft geleund.

De overige songs op de plaat vallen op door zware cadans (My Void), smaakvolle techno-sferen met glansrollen voor Truus de Groot en Joop van Brakel (THIS Conflict) en indringende, herkenbare strakheid (Took A Look). Zo klinkt NASMAK PM op deze plaat zeker geïnspireerd door het eigen verleden – en wellicht ook enigszins door dat van tijdgenoten als Front 242, Tuxedomoon en Cabaret Voltaire – maar ademen de songs ook een heerlijk fris zelfvertrouwen en rijkdom aan creativiteit. Hierbij appelleert de band ook vooral aan het lichaam: NASMAK PM zet je aan het knikken, wiegen en dansen. Op even dwarse als onweerstaanbare wijze.