In 2017 kwam Modern English na een albumloze periode van zeven jaar weer op de proppen met een plaat, het verdienstelijke Take Me to the Trees. Het album werd over het algemeen beter ontvangen dan de vier releases die hieraan voorafgingen vanaf de tweede helft van de jaren tachtig. De band uit Essex piekte met name aan het begin van dat decennium, met albums als Mesh & Lace, After the Snow en, in iets mindere mate, Ricochet Days. De single I Melt with You is nog steeds hét nummer dat opborrelt als de naam Modern English valt. Echter, ook de ep Gathering Dust werd altijd warm onthaald, het titelnummer werd in een medley met Sixteen Days in 1983 nog door de labelgenoten van This Mortal Coil opgenomen.

Op 1 2 3 4 gaat de band naar eigen zeggen voor een ruwer, meer energiek geluid. De band wilde een sound met een scherpe rand, met een livegevoel. In samenwerking met producer Mario McNulty (David Bowie, Lou Reed, Nine Inch Nails) is dat zeker gelukt, al is het volle geluid op een aantal nummers wel even wennen. De opener Long in the Tooth, rockt opvallend. Het is een vlakke, strakke track over ouder worden, met stevige vocale partijen en synthgolven. Not Fake, eveneens met een stevig, eigentijds geluid, is een zucht naar alles wat echt is, en dat is ook voor frontman Robbie Grey de pure natuur om ons heen. Het laat zich raden waar de protestsong Plastic over gaat. Een luide, krachtige productie, ongetwijfeld om de boodschap extra kracht bij te zetten, maar de song is verder geen hoogvlieger. Ook Out to Lunch is robuust maar hier weet de band er een mooiere, stuwende waverocksound van te maken.

Hier en daar zoekt Modern English meer het subtiele experiment, meer de kunstzinnige kant, zoals op het existentialistische Exploding, dat profiteert van een penetrant baslijntje, een geestverruimende break en vervormde praatzang. Het zorgt voor variatie op de plaat. Genius doet denken aan Wire en is dan ook eveneens een representant van de meer arty tracks op 1 2 3 4.

Elders lijkt Modern English meer de connectie met het roemruchte verleden te willen maken: Not My Leader klinkt, ondanks het wederom stevigere geluid, wat meer zoals de band voor de dag kwam in hun eerste vijf jaren. Grey en consorten zijn duidelijk pissed off with the powers that be. De lichtere, meer poppy kant van de groep komt naar voren op Crazy Lovers, een track waarmee de band lekker aansluit bij het geluid van Franz Ferdinand. I Know Your Soul is vintage Modern English. Het is zeker een welkome track, al pleit het natuurlijk voor de band dat ze op deze plaat ook andere wegen bewandelen.

Modern English, dat overigens bij hun eerste optreden, onderhand bijna een halve eeuw geleden, het podium deelde met Siouxsie and the Banshees en Adam and the Ants, sluit de plaat af met een ballad die klassieke, lome sixtiespop mengt met spacey elektronica. Een prima afsluiter van een levenskrachtig album dat niet beter is dan de mooie voorganger Take Me to the Trees maar dat wel anders is en dan ook meer verrast.