Met hun psychedelische mix van glamrock, elektro, pop en onnavolgbare gekte zet MGMT iedereen met Oracular Spectacular op een dwaalspoor. Is dit nou geniaal of een uit de hand gelopen drugsexperiment? In eerste instantie wordt vooral Time To Pretend breed opgepakt, maar groeien Kids en Electric Feel, mede door het gebruik in commercials tot klassiekers uit. Die verworven sterrenstatus verspelen ze een beetje op de ver boven de aarde zwevende regenboog surftrip van Congratulations.

Een commerciële zelfmoord, welke de indierockers van alle contractuele verplichtingen bevrijdt en waarmee ze wel hun eigen pad kunnen vervolgen. Toch blijft het grote Columbia label in het duo geloven, maar na het in 2018 verschenen Little Dark Age komt een einde aan die afhankelijkheid en staan ze er weer alleen voor.

Het mooie van dat nulpunt is dat je vervolgens met een schone lei kan beginnen. Nog zoekende brengen ze in 2019 de In the Afternoon single op hun eigen MGMT label uit, een half jaar later gevolgd door As You Move Through the World. In alle rust werken ze aan nieuw materiaal en kondigen ze begin 2023 aan dat er dat jaar nog een plaat zal verschijnen. Dat dit doel niet haalbaar is, blijkt als de Little Dark Age release uiteindelijk naar eind februari 2024 verschoven wordt. Ondertussen zijn de Mother Nature, Bubblegum Dog en Nothing to Declare singles wel al door hun nieuwe werkgever Mom + Pop Music op de markt gebracht.

Het Mother Nature kampvuurliedje mengt melancholische nostalgische Amerikaanse folk met een flinke dosis aan Britpop nuchterheid en een hoog Oasis gehalte. Zonder de geestverruimende middelen heeft MGMT juist een meer visuele blik op het hier en nu. Het draait niet om de opgewekte fantasieën, het draait om het dagelijks genot, dicht bij huis, niet in een geschepte wereld. Andrew VanWyngarden is de keizer in zijn eigen back to basic keizerrijk. De verloren zoon is teruggekeerd en omarmt het leven. Zo eenvoudig kan het zijn. Ook met opvolger Bubblegum Dog blijven ze in het Verenigde Koninkrijk steken.

Bubblegum Dog heeft een akkoordenschema dat overduidelijk raakvlakken heeft met Just van Radiohead; MGMT voegt er vooral veel seventies glam aan toe. Het is ouderwets lekker vaag, gelukkig hebben ze het niet verleerd, en die gitaaruitbarsting blijft uiteraard een groot genot. Het dromerige Nothing to Declare moet het meer van die folk verfijning hebben en is puur in de basis. Een vergeelde jaren zeventig studentenhuissingle die opeens opgedoken in een nieuw jasje gestopt wordt. Zo worden ze eigenlijk tegenwoordig niet meer geschreven.

MGMT heeft die elektronische psychedelica niet meer nodig, maar stiekem verlang je nog wel naar zo’n Oracular Spectacular banger, waarin absurdistische dwaasheid en genialiteit samenkomen. Die humor zit wel in het feit dat ze met Loss of Life, Pt. 2 openen en met Loss of Life afsluiten. Loss of Life, Pt. 2 heeft het knullige van een foute retro soft erotische liefdesfilm soundtrack, waar iemand anders irritant het poëtische middeleeuwse I Am Taliesin. I Sing Perfect Metre gedicht als een mantra doorheen dramt. Het effect van een ouderwetse televisieantenne die verschillende zenders in elkaar laat overlopen. En jawel, daar zijn gelukkig ook die goedkope keyboardklanken weer. Loss of Life, Pt. 2 is echter meer dan dat, het is een bewustwording van het zijn, en benadrukt nogmaals dat MGMT hun heil tegenwoordig in de spiritualiteit en mindfulness meditatie zoekt en minder naar de drogerende middelen teruggrijpt.

Het Dancing in Babylon duet met Christine and the Queens overstijgt alle verwachtingen. Wat kleuren de mooi in het fluorescerende decor van blikkerige eighties percussie en dito gedateerde powerpop omlijsting mooi samen. Heerlijk theatraal, maar dan wel aan de juiste kant van de streep. Laten we stellen dat People in the Streets de vrijheid viert, laten we stellen dat People in the Streets de ontwaking na de pandemie winterslaap is. Ja, laten we dat vaststellen, dan alleen al raak je in een euforische hoerastemming. Het afgestemd plaatsen van de fretloze bas benadrukt nogmaals de muzikale ontwikkeling van Benjamin Goldwasser en Andrew VanWyngarden.

De zesjarige stilte heeft wel tot een volwassener geluid geleid; doordachter en meer in balans. Waar een sabbatical goed voor is geweest. Als je dan toch groots wil uitpakken, doe het dan ook goed. Nothing Change, en is dit erg? Waarom het conservatisme in een negatief daglicht plaatsen? Misschien moeten we die muzikale nalatenschap juist lekker uitbuiten, heerlijk misbruik van maken. MGMT eert hier duidelijk de Bowie-erfenis, en misschien is daarom de link met God niet eens zo verkeerd. Bowie blijft een van de grootste popvernieuwers, niet als katalysator, maar wel als de motor die deze draaiende houdt.

Liefdesliedje Phradie’s Song vat de intensiteit van het schrijverstalent kort samen. Zelfs de Romeo en Julia serenade heeft zonder muziek geen zeggingskracht. Muziek versterkt de romantiek, verbindt zielen. Sentimenteel? Zeker, maar wel gemeend sentiment. Misschien begrijp je hierdoor de Gangster Of Love verwijzing van Steve Miller Bands The Joker in I Wish I Was Joking beter. Herplaatst Andrew VanWyngarden zich in het dieptrieste Joaquin Phoenix The Joker personage? Het uitschot? De antiheld?

Bij het afsluitende insomniatische Loss of Life drugroes besef je hoe het voelt om van zoveel druk bevrijd te zijn. Columbia biedt MGMT zoveel kansen, uiteindelijk wil je zelf leren lopen. De Loss of Life plaat zet de eerste kleine stapjes, helemaal zelfstandig, niet meer aan de hand van de grote broer. MGMT neemt zichzelf nog steeds niet te serieus, maar levert daardoor wel een serieus topalbum af.