Op een herfstige avond verdwalen in het Brusselse Messidor, waar hoge flatgebouwen elkaar intiem treffen en een gepantserde muur om de oude huizenpracht vormen. Het aanhechtende natuurlijke groen laat het conservatief historische stadsdeel ademen. Daar tussen het alsmaar in beweging zijnde hart van Europa weerklinkt het goudbruine weemoedige verlangen naar de coronastilte welke de songs op When Things Go Missing als identieke vintage sepia ansichtkaarten kleur geven. When Things Go Missing. Je bent je pas van een verlies bewust als je echt beseft wat je mist. De wereldmaatschappij is dementerende, raakt de grip op de realiteit kwijt en zoekt de vastigheid in het passieve verleden op.

Ward Daenen blijft zo dicht mogelijk bij zichzelf, maar geniet hierbij wel van die veelzeggende vrijheid om met een drietal bevriende muzikanten de studio in te duiken. Ooit heeft dit trio de belofte uitgesproken om samen een plaat op te nemen. Een daad van unanieme gelijkgestemde broederliefde zoals veel bandjes hun oorsprong hebben. Een jongensdroom om van te dromen. Een nachtelijke afspraak na een geslaagde stapavond. Hou dit heimelijke gevoel van verlangen vast, waarschijnlijk schuilt daar weldegelijk een kern van waarheid in. De daaropvolgende jaren heeft de schrijvende journalist vooral benut om zich als solerende songwriter te ontwikkelen. Met de unieke kans om het hartelijke Chantal Acda publiek op te warmen, en daardoor nog meer kleurlagen aan dat concert te mengen.

Maarten Moesen voegt zich in een pril verleden nog bij het gezelschap rondom Stef Kamil Carlens, drumt op de Making Sense Of Infinity plaat mee en neemt daar tevens ook aardig wat pianotoetswerk en baspartijen voor zijn rekening. Daarnaast vervult de actieve muzikant op In de Kronkels van Mijn Geest van de legendarische volksheld Guido Belcanto een soortgelijke glansrol, om zich nu volledig op het serieuze tussenproject Messidor te richten. Jazzdrummer Bert Hornikx vormt samen met Myrthe Luyten het intiem klein gehouden Astronaute softpop duo, maar verlaat eventjes die vertrouwde basis om een nieuw avontuur aan te gaan. De onvoorwaardelijke muziekpassie als helend bindmiddel. Een supertrio dus, maar verwacht geen complex ritmisch geheel, integendeel zelfs. Debuutplaat When Things Go Missing ademt organisch levendig sfeervol, in alle luchtigheid is er wel de nodige ruimte voor gezonde broeierige spanning en geven de twee percussionisten het juist een multiculturele exotische zilverkleurige avondglans gevoel mee. Mooi hoe muzikale veelvreters elkander kruizen en zo voor de nodige verbreding zorgen.

Ward Daenen heeft een aangename zachtheid in zijn stem, en mengt deze met zijn expressieve kwaliteiten om een overtuigend verhaal te vertellen. The Deer is een uitnodigend samenspel tussen hem en deze twee ritmische grootheden. Ward Daenen rijgt zorgvuldig de woorden op een muzikale waslijn aan elkaar, en laat die in een laaghangend briesje op het tempo van de wind meedeinen. The Deer is lui ontspannen relaxed. Diepe pianotoetsen echoën door de ruimte, gevolgd door genuanceerde gitaarklanken. Al zorgt het stuwende ritmische marcherende jazzy samenspel voor een prachtig klankenpallet waarin subtiliteit de hoofdrol opeist. Messidor is het zoveelste bewijs dat het eigenzinnige van de freejazz de traditionele Brusselse rockscene overstemt en opslokkende avondvullende werkuren een nachtelijke clubtwist aan het geheel leveren. The Deer, het dierlijke verlangen naar schoonheid. Het natuurlijke liefdevolle jachtinstinct, bijna menselijk. De passie en de onstilbare paringshonger.

Het dreigend rondspokende Mask of Glass laat horen hoe kwetsbaar we ons achter doorzichtbare breekbaarheid verschuilen. Ward Daenen als fragiele verhalenverteller, zich bewust van de verharde karakterisering van de maatschappij. De veiligheid van een aangeleerd patroon tot individualisering, het wegfilteren van gevoelens in deze holle tijdsweerspiegeling. Hoe bijzonder is het dat juist iemand die van zorgvuldig zijn woordenschat benutten zijn werk maakt, hier juist zijn prachtige gitaarspel laat spreken. Gloria is de dappere glorieuze strijd om met het verleden te breken, stappen te zetten, en voor nieuwe zonovergoten kansen te kiezen. Weg van die vervagende grijzigheid, schitteren in het witte licht.

De akoestische setting van de April verlichting laat ons uit een nare winterslaap ontwaken. Alles is weer bij het oude, en we sprokkelen geluksmomenten bij elkaar om een gelukzalige doorstart te maken. Alles is weer normaal, alleen de zintuigelijke beleving en het belang daarvan heeft aan scherpte toegenomen. De uptempo laidback funk van het melancholische momenten digitaliserende Valuable grijpt sterk naar die typerende Belgische sound terug welke zich vanaf de jaren negentig zo aangenaam tot ons opdringt. Alles komt hier samen, de emotionele diepgaande lading, het perfectionistisch criterium, de experimenteerdrift. Het is bijna te gewoontjes, te vanzelfsprekend. Het zoveelste bewijs dat de Brusselse muziekscene nog steeds op de toppen van hun kunnen functioneert.

More Than A Minute, de vertrouwde kernbasis waar je volledig jezelf bent. Uitbundig uitpakken in ontremde gitaarakkoorden, wegdwalen en in zaligheid thuiskomen. Dat de wereld steeds kleiner wordt, betekent niet dat deze overzichtelijker wordt. Je raakt de grip op de vastigheid kwijt. Praktisch staat de tijd dan wel stil, theoretisch is het een harde aanval op de verloren vergaanbaarheid van immateriële glorie en materiele herkenningspunten. De tijd terroriseert het bestaan, eet zich vol aan hiaten en geeft daar feitelijk niks voor terug.

Het meertalige Brussel, waar de Engelse spreektaal onderhand de overmacht heeft. Toch is het altijd mooi om de deftigste taal van de wereld te horen. Het Franse Waterloo is elegant, en heel eventjes hebben we het niet meer over pop en rock, maar over chansons. Al is dat eigenlijk een chique benaming voor het plattere luisterliedjes begrip. Waterloo is Brusselse hogere klasse straattaal, film noir romance. De haastige Franstalige erfenis, veel drukte, veel passie. Stadse jazznachtclub escapisme overspoeld door forensische toerisme, station Waterloo is de volgende eindbestemming. Weg van het vertekende Brussel, al zal die liefde nooit volledig wegebben.

Het observerende Pullover vervolgt die reis. Zomerhitte afkoeling in broeiende avondregendruppels. Pullover staat voor het kluizenaarsbestaan en de vereenzaming van ouderen in een dichtgroeiende stad. De track ademt door de prachtig geschoold piano vingertoets poriën heen, en bewijst nogmaals dat klassiek en experimenteel goed samen door een deur kunnen. When Things Go Missing is een prachtdebuut, een jaar kan niet beter dan met deze Messidor nieuwjaars release receptie ingeluid worden.

De albumpresentatie vindt om 10 januari in Casa Saga in Borgerhout plaats. Daarna volgt een korte kennismakingstoer in De Loge te Gent (11 januari), De Markten te Brussel (12 januari) en L’Altitude in Vorst (18 januari). Het album is uiteraard bij die concerten op vinyl verkrijgbaar maar ook op de site van Messidor https://messidor.band/ te koop.