Laatst waren ze nog de meest vreemde en allerhoogste nieuwkomer, op 55, in de Belpop 100, je weet wel, die ranking met muziekjes met Belgische eeuwigheidswaarde. Een tot voor kort onbekende bende garage-/postpunkers/coldwavers, Meltheads de naam, vielen er met hun Nederlandstalige toevalstreffer Naïef zomaar stoemelings mee binnen. Een ongeplande instant klassieker. Vier Antwerpse snotneuzen die zich met een uitvergrote rauwe act à la Arme Joe van Noordkaap bovendien ferm in de kijker werkten in De Nieuwe Lichting en de Rock Rally. Een Naïef dat, terwijl hun debuut nog volop in de steigers stond, dus al lustig grijsgedraaid werd en door henzelf uiteindelijk gaandeweg zelfs al bijna uitgekotst. Want Meltheads timmerde, onder andere tijdens hun tour met stadsgenoten dEUS, liever onverzettelijk voort aan een stevige internationale live-reputatie met als hoger doel airplay in de wereld. Prequel van die jonge band-live-ervaringen zitten allemaal daar in hun video van I Want It All…

Maar zijn we dan nu in Meltheads’ echte jaar ‘nul’. Na wat vooruitgestuurde singles, zijn we eindelijk bij hun coming of age, het volledige debuut Decent Sex. En warempel dat atypische Naief is er zelfs nergens meer op te bespeuren. De mannen zien Meltheads’ toekomst momenteel dan ook resoluut en eigenzinnig door een donkere Engelse bril. Ja, knallen moet het daarbij, freaken en scheuren vanuit the underground. Met mitraillerende drums en dolgedraaide bassen, schroeiend harde hardcore, mathrock zelfs. Leve de moshpitten als bij Turnstile, de uppercuts als bij het vroege IDLES, Sons, Equal Idiots, Peuk of The Stooges. Een rusteloze roedel jonge wolven hier wegsnauwend in zoveel verschillende richtingen. Want Decent Sex met zijn elf songs is los van de unieke Meltheads-sound die de rode lijn houdt, toch nummer na nummer een schitterende combinatie van met z’n allen opgezogen genresmaken.

Zo bijten ze dan af met de onhandelbaar kastijdende, explosieve titelsong Decent Sex. Waar de hoekige ritmes en riffs je met wiskundige precisie rond de oren slaan en waar het stijgende krijsen van blonde adonis-frontman Sietse ‘Kobain’ Willems je ineens als in een onverlichte Amenra-séance regelrecht mee naar het nirvana sleurt. Bedenkingen van de jongelui over routine in leven en seks so far: na een nummertje ongeveer een keertje per week met een braaf iemand, fatsoenlijk en kuis, volgt ergens tussen geluk en ongeluk toch vlug de ontnuchterende ‘is this it’-vaststelling. Worden er tijdens de shows wel even braaf ‘decent safe sex’-bedrukte condooms uitgedeeld. Immer creatief die merch-boys.

Het wilde Night Gym kon van The Hives zijn, een volgepeperde song, zoals vaak bij het viertal, voorthossend op snelheden, hier eerst vurig headbangen op leuke hooks en vol voortgeselende riffs en dan heel even chillen op zijn Meltheads. Aan het woord ‘dominee’ Willems over een vuige Praagse striptent met die coole naam uit de titel. Waarom daar toch liefde en seks te koop stellen? “Why can’t you love me for free?”

Tijd voor de zalige chaos van het ultrakort dissonant Vegan Leather Boots, zowel song over toxische mannelijkheid als een pure anti-‘echte mannen eten vlees’-song die de ‘meat is murder’-hypocrisie even hard aankaart als ons aller militante Morrissey. Perfect bas- en drumrushfeest à la IDLES overigens waarmee je gegarandeerd in een mum in de supergrote moshpit opgaat.

Ook het onstuitbare I Want It All komt recht uit de garage. Eerst hijgend als een moeilijk opstartende diesel tot hij supersonisch, vurig meppend en uitzonderlijk riffend toch uit zijn startblokken schiet. Willems’ diepzinnig vierwoordenrefein wordt onderweg goedkeurend ondersteund door het lief meekraaiend backing-meisje.

Het verrassende marslied White Lies, over jezelf als groter voorliegen dan je bent, is zo opzwepend als aanstormende British Grenadiers. Blijkt een echt nijdige psycho-killer met sinister solerende Millionaire-gitaren, Willems’ dreigende mantra overslaand in een wit-hete psych-ritus met zowaar ook weer een medepriesteres in de vocals.

In de vette, grimmige topper Theodore staat Sietse Willems, passend versterkt met pompende industrial, noise en IDLES-allures als op Munch’s brug zijn existentiële angsten over eigenliefde uit te schreeuwen. Hoe mezelf leren accepteren, ik kan het niet, zij wel. I can’t adore, ‘they’adore’. Heb j’em? Ook de vertroebelde relatie met zijn vader passeert bezorgd de revue. Alles samen in een lekker zwaar aangezet jasje.

Full speed met de (bas)gitaren open dan naar No One Is Innocent, een verbeten, catchy punksong donker filosoferend over diepere kwesties als ongelijkheid, schuld en onschuld en hoe moeilijk het is om ieders aandeel daarin vast te stellen.

In het met z’n allen gescandeerde Arbeit met andermaal die steeds weer heerlijke percussie en ook in het verhitte Gear wordt het op het politieke af fulmineren tegen het zich uitzichtloos afjakkeren in derderangswerk versus zij die het wel zomaar fluitend goed hebben. Omgeven in een waas van drugs – gelukkig zijn ze zelf niet tot het niveau van de ‘gesmolten hersenen’ (meltheads) doorgegaan – Gear met al zijn versnellingen is een postpunker van jewelste die zich onmiddellijk pingelend bovenin je zuchtige hersenpan ophangt.

Het bravere, harmonisch ‘clean’ gezongen Screwdrivers keert dan verrassend ineens helemaal terug naar het soort rock’n’roll dat ook cokesnuivende Herman ‘Dope Sucks’ Brood er vlotjes indraaide, boogie-piano volstrekt incluis.

Het drugsgerelateerde Melvin – subtiel hintje hier naar the postpunk-heavy metal van The Melvins? – is hoe dan ook Meltheads’ laatste tollende droom, een minuut lang schuimend vervormde brulbrij, hardcore punk die er helemaal tot aan het gaatje wordt ingesmeerd.

Zongen Meltheads het dan in al hun bescheidenheid eerst ongeveer als: ‘zijn we  misschien niet de slimsten, we zijn toch niet naïef’… Geloof dit toch maar, ze zetten je op het verkeerde been. Werd Naief intussen gewoon hun eigenste Creep, een voor hen uit onvoorzienigheid geboren hit, hun hele muzikale project is allerminst een one-hit-toevalsshot. Achter al die top klinkende catchy donkerte en waanzinnig energieke sets van hun Engelse postpunk zit een absoluut clevere, koppige band die met jeugdige Sturm und Drang uiteindelijk ook wel dat ietsje extra biedt. Met pep, vitaliteit en geen greintje amateurisme of cliché wordt hier het pak doem en demonen, inspiraties en fascinaties van weer een nieuwe generatie er groen uitgespuwd. Ze hebben daarvoor, naast een nu al constant zonder meer solide spelende band, ook een ziedende frontman met charisma en sexappeal, brains om het te bedenken en de Jagger-bek om het allemaal uit te schreeuwen. Is het hele debuut Decent Sex dan nu nog geen regelrechte klassieker, ze hebben hier met dit spannende viersterrenalbum toch al onmiddellijk een ferme smoel aan het venster gezet.

En dus ja, in verband met die toch niet afgenomen vragen over een ‘eventuele volgende vollédig Nederlandstalige plaat’. Ook bij Meltheads zegden ze tot op vandaag wel nog nooit nooit. Maar, wees eens beleefd, laat ze ons eerst maar eens op dit élan hun hemel tonen. Geloof me, het belooft.

Meltheads zijn:
Sietse Willems, zang-gitaar
Tim Pensaert, bas
Simon de Geus, drums
Yunas de Proost, gitaar.