Weergaloos, het spel van deze New Yorkse pianist van Japanse afkomst, ook Poo genoemd. Zijn Poo-muziek is anders dan we gewend zijn maar dat zou ze nog niet automatisch ook bijzonder en indrukwekkend maken! Bijzonder wordt deze muziek door de mate van puurheid, van concentratie en van intensiteit die ze bereikt. Iedere toon is er, staat, wervelt, klinkt in volle kracht … door. In cycli van vertragend inhouden en ontladen, in een continuïteit voortkomend uit discontinuïteit baart deze muziek haar sterke vorm: van suspendent naar transcendent. Zoals in de kunst van het boogschieten …

In schokkerige bewegingen die iets van stollende lava hebben – met gloeiend heet en koud, vloeiend en uithardend dicht bij elkaar. Of als flikkerende speling van schaduw en licht, als wegstromend, wegsijpelend, druppelend water na een stortbui in een dichte bos. En steeds weer het bijna stilstaan, pas op de plaats maken met intense klank! Traag, langzaam? Nee, deze muziek zit vol met snelle bewegingen. Zoals in het titelstuk op piano en slagwerk. In de So What Variations ontvouwt zich het befaamde thema van Miles Davis bijzonder heftig en stormachtig. Voelbaar is de krachtinspanning waarmee de klanken voortgebracht worden en tegelijk voelt het aan als iets wat zich intentievrij voltrekt, als iets waar we al luisterend getuige van worden. Met van die momenten dat bloedmooie klanken zacht vergloeien … .

In de wijze van bewegen en vorm eruit laten springen zit iets van kabuki, ja, en van de Japanse tongval, de taalmelodie – in enorme verdichting met eigentijdse muziekvormen en veel jazztraditie dan wel. Herkenbaar maar niet 1, 2, 3 aanwijsbaar! Deze muziek heeft zich tenslotte in een lang proces van absorberen, van vorm zoeken en geven uitgekristalliseerd. Ook al geldt Kikuchi als de solitair par excellence, in zijn zoektocht hebben een paar andere musici een belangrijke rol gespeeld. Allereerst Gil Evans. Beroemd is Gil Evans’ opname van Kikuchis stuk Drizzling Rain. En na Gil’s dood Paul Motian en Gary Peacock met wie Kikuchi meer dan 20 jaar geleden het vermaarde trio Tethered Moon begon. Een verbinding die weer met Gil Evans te maken had. Het eerste Tethered Moon album in 1992, Triangle, was muziek van een geheel andere orde (en is het nog steeds!), onvergetelijk de klank voor mij! En nu 20 jaar later, eveneens muziek van een andere orde, van het dak van de wereld als het ware. Radicaal ontdaan van non-essentiële dingen, rijk en sterk. Samen met een bijzondere jonge speler, bassist Thomas Morgan, met wie Kikuchi inmiddels iets gezamenlijks gevonden heeft. En met de onmisbare Paul Motian die we voortaan node moeten missen … gewis … dat hij door zal blijven klinken …

Radio

concertzender, 15 april 18:00-19:00

Audio

Masabumi Kikuchi + Gil Evans “Drizzling Rain” (1972)
Masabumi Kikuchi + Elvin Jones “Apple” (1972)

En video