Het Duitse Bureau B is op dit moment het meest in het oog springende platenlabel welke zich richt op de vernieuwende elektronica releases. Niet zo verwonderlijk dus dat ze sterspeler Martin Rev binnen halen en twee oudere albums van hem van een frisse oppoetsbeurt voorzien. Als pionier van de cyberpunk scene maakte hij met Alan Vega naam als Suicide die met het gelijknamige debuut songs afleverde als het gedenkwaardige Ghostrider en het angstaanjagende Frankie Teardrop. See Me Ridin’ verscheen eerder in 1996 op het New Yorkse ROIR.

Door het ontbreken van de ruige doorleefde motorrijderstem van Alan Vega komt het stukken veiliger maar ook wat geamputeerd over. Martin Rev is simpelweg geen geweldige zanger, en daarin ligt het grote pijnlijke verschil. Opwekkende cafeïne synthpop katalyseren de stroef lopende zeurende eentonige vocalen. Zijn teammaatje is in Suicide toch wel de roekeloos rijdende chauffeur die keihard het rokende gaspedaal intrapt, terwijl zijn bijrijder zich met elektrische snufjes uitleeft. Door het ontbreken van deze geladen krachtbron is See Me Ridin’ geen beangstigende roadtrip, maar niet veel meer dan een onervaren stuntelende rijles ritje.

See Me Ridin’ is gekleurd toverballen geluk, doordrenkt met kitscherige synthesizer geluiden en licht sensuele elektrodrums. De veredelde kinderrijmpjes en onschuldige naïviteit worden met eenvoudige minimalistische melodielijnen en lompe militaire olifantenpercussie aangevuld. Het is een bekoorlijk verlangen naar radiovriendelijke liefdesliedjes die vanuit de ouderlijke huis woonkamer Martin Rev in de vroege jaren vijftig betoveren. In de tijd van de stevige white man working class rock and roll opkomst wordt juist de aandacht door melodieuze Afro-Amerikaanse doowop, donkere swinging soul en zelfs fragmentarische geluidscollages van tekenfilms getrokken.

De egocentrische zelfverheerlijking in het See Me Ridin’ titelstuk is naar het langdurig cocaïnegebruik terug te voeren. Het aftakelende popster verval die in zichzelf blijft geloven en bij het conservatieve beeld wat hij van New York heeft steun zoekt. Of Martin Rev deze waarneming aan zichzelf spiegelt laat hij in het midden. De Amerikaanse Droom verpakt in kauwgumpapier, die als een grote zoete bel uit elkaar spat. Jeugdige flashbacks vertroebelen de realiteit en creëren een schijnwereld waarin verteerde junkies naast overbevolkte speelplaatsen leven.

Eigenlijk is See Me Ridin’ feitelijk gezien inhoudelijk een prequel die resulteert in de magische Suicide chemie. Een voorstudie vanuit de zachtere romantische kant van dit gezelschap gezien. Martin Rev gebruikt het invloedrijke verleden om zijn jeugdherinneringen naar het heden te transporteren, en dat maakt het allemaal zo interessant. De nieuwsgierigheid naar het mysterieuze gezelschap geven ze hier gedeeltelijk vrij. Een paar jaar later klopt het in het sterk overtuigende Strangeworld allemaal.