×

Recensie

Alternative

06 mei 2020

Mark Lanegan

Straight Songs of Sorrow

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Heavenly

Straight Songs of Sorrow Mark Lanegan Alternative 4 Mark Lanegan – Straight Songs of Sorrow Written in Music https://writteninmusic.com

Met zijn bewegingsloze woest strak voor zich uit starende podiumpresentatie kenmerkt Mark Lanegan zijn schijnbare gesloten houding. Wat gaat er nou precies achter de donkere ogen schuil die zoveel zielenpijn en innerlijke leed verraden. Een groot contrast met de open persoonlijkheid die vervolgens goedlachs na afloop van een concert aan tafel aanschuift om er in alle rust zijn fans geruststellend te woord te staan. Met wroeging in zijn hart openbaart hij nu de gitzwart geblakerde bladzijdes van zijn volgeschreven muzikale dagboek. Klonk hij anderhalf jaar geleden live nog uitgeput, geleefd, moe en minder strijdbaar, met het stevige Somebody’s Knocking herpakt hij zichzelf om nu meedogenloos met het overtreffende Straight Songs of Sorrow toe te slaan.

Straight Songs of Sorrow is een therapeutische reis van een uur door het verleden van deze uitgesproken rockzanger. Het zelfdestructieve gedrag wordt in gemeend berouw omgezet. De Bleed All Over dramatiek geeft al zijn kwetsbaarheid bloot. Wanhopig wordt er naar elke pakkende vorm van houvast mis gegrepen. Stilistisch sluit het allemaal bij de breekbaarheid aan die Soulsavers twee albums lang samen met hem oproept. Ondanks zijn ruime gastzanger ervaringen lukt het die twee elektro nerds om het dichtst bij die kern te komen. Churchbells, Ghosts ligt met zijn prachtige sfeervolle thee time pianogepingel en de zware orgelpartijen aangrenzende in deze pastorale lijn. Begrijpelijk dat Mark Lanegan vervolgens steeds meer het muzikale geluid van de duistere jaren tachtig postpunk opzoekt waarmee hij als kind is opgegroeid en waar hij zich blijkbaar het duidelijkste verwoordt.

De nadruk ligt veel sterker op de overheersende drumloops en de experimenteerdrift van de door Nick Cave uitgeleende werknemer en tegenwoordig tevens orkestleider Warren Ellis. Deze geschoolde violist richt zich al jaren bij The Bad Seeds meer op het arrangeren en de sfeerbepaling van de tracks. Zijn muzikale handtekening versiert al direct het onrustige maar ook meesterlijke I Wouldn’t Want to Say. Een oppepper voor de doorrookte zanger waarbij de longen net zo donker gekleurd zijn als zijn bezongen ziel. Opzichtig duwt hij Lanegan de richting van zijn leermeester op, maar de standvastige zanger laat zich niet van de wijs brengen en eigent uiteindelijk de song zelf toe. Een soortgelijke samenwerking met Rob Marchall resulteerde een krappe drie maanden geleden nog in het voortreffelijke Humanist.

De beroerde familie omstandigheden waarin hij als kind opgroeit staan in het onschuldig ogende kampvuur niemendalletje Apples from a Tree centraal, waarbij hij zichzelf als een verrotte verboden vrucht neerzet. Mark Lanegan opent als een oester zijn verhalenschrift, gevuld met onverwerkte jeugdtrauma’s die als doffe parels tot kleine momenten van gelukzaligheid opgepoetst worden. Dat rouwrandje vreet ook aan Daylight In The Nocturnal House’s, gevormd door de vriendschappelijke verdienste van triphop gitarist Adrian Utley waarmee hij in het verleden ook als gepassioneerde smaakmaker bij Portishead opereert. Oudgediende John Paul Jones van Led Zeppelin laat de zuigende klanken van de mellotron als een zwerm winter ontvluchtende zwaluwen in het opgejaagde Ballad Of A Dying Rover rondcirkelen.

Die geslotenheid vormt ook het thema van het van zelfkennis getuigende Skeleton Key. De kilte van de koude emotionele winters die menig doemdenker in de jaren tachtig het hart laten bevriezen vormt hierbij de verbitterende begeleiding. Het is gelukkig niet allemaal ellende, als het getatoeëerde evenbeeld en levenspartner Shelley Brien zich in This Game of Love bij hem voegt en als een gulzig slangenmeisje Lanegan opeist is de romantiek en de rust in zijn leven duidelijk voelbaar.

Toch is het wachten op de schijnbare onaantastbare samenwerking met Greg Dulli die als The Gutter Twins en met Lanegan in de gastrol op The Twilight Singers albums zoveel moois oplevert. Warren Ellis mengt zich met zijn vioolspel op At Zero Below nog tussen de twee grootheden, maar wordt terecht door het samenspel van de blood brothers totaal overtroeft. De gebroken soul kwellingen van Dulli krijgen door het aanmoedigende duiveltje Lanegan nog een verse trap na, al kunnen ze meer uit dit magische verbond halen. De kerkorgel in het afsluitende Eden Lost and Found roept niet het gehoopte gospelgevoel op, maar daar valt prima mee te leven. Neemt niet weg dat het Mark Lanegan weer eens lukt om een memorabele plaat af te leveren.



  1. I Wouldn't Want to Say
  2. Apples from a Tree
  3. This Game of Love
  4. Ketamine
  5. Bleed All Over
  6. Churchbells, Ghosts
  7. Internal Hourglass Discussion
  8. Stockholm City Blues
  9. Skeleton Key
  10. Daylight in the Nocturnal House
  11. Ballad of a Dying Rover
  12. Hanging On (For DRC)
  13. Burying Ground
  14. At Zero Below
  15. Eden Lost and Found