De albumhoes van Marika Hackman’s nieuwe album Big Sigh had niet treffender kunnen zijn: een winkelwagentje aan diggelen als metafoor voor het alledaagse in mentaal verval. Hoe kan iets vanzelfsprekends als een tripje naar de supermarkt zo moeilijk zijn? Probeer dan maar eens niet in paniek te raken.

“Try to get some sleep, no caffeine. Go and see Louise, maybe watch TV” klinkt het in No Caffeine.  Alles om maar bezig te blijven en niet te hoeven denken aan die donkere gemoedstoestand. Maar soms wil het echt niet en kun je er alleen maar aan toegeven – in je eentje lekker isoleren. “(I’ve been better) Radio silencе. (I’ve been better) I don’t wanna fight it. (I’vе been better) Dumb, I’m a fool. (I’ve been better) I don’t wanna fight it”. Of toch niet zo lekker, want  snapt je omgeving het wel? Ligt het allemaal aan jou? Over die zelftwijfel en ongezonde perceptie handelt Vitamins, dat wrang humoristisch concludeert: Cause I’m not special and you’re all insane!

Wat was er eerder: de twijfel aan eigenwaarde of die ook nog om aandacht schreeuwende relatieproblematiek? Het ene kan het ander wel degelijk in stand houden. Loslaten is dan het advies, want met de verkeerde mensen om je heen kun je niet groeien naar een positieve toekomst. “And my heart won’t grow with your fingers down my throat”, zingt ze dan ook in Hanging. Maar loslaten is moeilijk als die persoon in kwestie geen eikel is; Please, Don’t Be So Kind!

Muzikaal wordt het dit keer intiem gehouden. Zo horen we vooral vleugjes dynamisch 90’s rock waar start-stop ritmes, gitaren en toetsen domineren. Een enkele keer wordt er toegewerkt naar een bevrijdende climax. Alsof het er echt even uit moet, zoals op Hanging of bij Slime dat aanvoelt als een luchtig tussendoortje vol nieuwe liefde en enthousiasme. Op de momenten dat ritmes en synthesizers meer domineren valt er ook wel een vleugje triphop te bespeuren, zoals op Vitamins en Please, Don’t Be So Kind.

Zo is dit album door voldoende variatie zeker niet eenvormig geworden, maar wel stijlvast door de introspectieve sfeer en duidelijke hang naar warm intieme 90’s rock. Waar opener Ground en afsluiter The Yellow Mile ook echt dienen om alle overige tracks met elkaar te verbinden. Minder speels of hoekig dan voorheen, maar wel meer één geheel dus. Juist misschien daarom de switch van alternative rock-label Sub Pop naar Brits oudgediende Chrysalis? Wat toch meer bekend staat om zijn experiment binnen de donkere folk- en progscene? Diepgang is dan ook vooruitgang in dit geval!