Fadozangeres Margarida Guerreiro werd geboren in de boven de Algarve gelegen regio Alentejo waar veel traditionele Portugese muziek te horen is. Ze groeide niet alleen daar mee op maar ook met de fado’s van Amália Rodrigues. Toen ze haar hoorde, wilde ze zelf fado zingen. En met succes want in 1997 won ze de wedstrijd ‘Amália Fado Club’. Maar pas in 2003 bracht ze haar eerste album uit: Sal e Mel.

In Nederland is ze nog tamelijk onbekend maar in de fado wereld draait ze al dertig jaar mee. En daar mag door dit album wel verandering in gekomen. Want met haar mooie warme stem geeft Guerreiro de fado een nieuwe twist. Ook bij haar is fado niet alleen triest maar ook vrolijk.

Voor Cortar a Diteito maakte ze een zorgvuldige selectie van gedichten die ze door diverse componisten zoals Bruno Chaveiro en Custódio Castelo op muziek liet zetten. Ook zingt ze een mooie fado van legende Alfredo Manceneiro (1891-1982), namelijk Fado do Desespero, een fado die je als luisteraar meeneemt naar het verleden.

De bijdragen van Bruno Chaveiro op de Portugese gitaar zijn zeer sterk. In 2019 bracht hij het schitterende instrumentale album Desatino uit. Chaveiro zorgde ook voor de arrangementen en de productie. In de titeltrack en A Ilha weerklinkt ook de door Carlos Lopes gespeelde accordeon, een instrument dat niet vaak te horen is in fado. Maar er door de bijzondere klankkleur extra cachet aan geeft. Heel ritmisch zijn Até Parece Mentira en Hino à Cantadeira.

Een van de mooiste fado’s op dit album is No paz do teu amor, een compositie van Prof. José Fontes Rocha. Het album sluit af met Triste Sina dat ik al kende van Cuca Roseta maar in Guerreiro’s uitvoering heel anders is. Niet minder, niet beter maar het bewijs dat iedere fadozangeres een geheel eigen klankkleur heeft en dat bij fado de stem zo’n belangrijke rol speelt. Als het weer mogelijk is, zou ik Margarida Guerreiro graag op Nederlandse podia willen zien.