Na een afwezigheid van een jaar of zes verschijnt in 1981 The Man With The Horn, het comebackalbum van Miles Davis. Het markeerde een nieuwe periode in de toen al ongeveer 40 jaar durende carrière van de trompettist, waarin Davis toegankelijker werd dan ooit en daardoor opnieuw weer jongere doelgroep wist te bereiken. Jazzpuristen hekelen deze tijd vanwege de overdaad aan elektronica en muziek die soms wel erg ver van hun jazz af stond. The Man With The Horn en de in de lijn hiervan verschenen opvolgers Star People (1983) en Decoy (1983) lieten MD nieuwe stijl horen, die werd gedomineerd door elektronica en songstructuren die afkomstig waren uit de pop, R&B en funk. Met You’re Under Arrest (1984) bracht Davis misschien wel zijn meest toegankelijke en commerciëlealbum ooit uit, met onder andere covers van Michael Jackson (Human Nature) en Cindy Lauper (Time After Time) en stelde MD zijn oude schare liefhebbers wel heel erg op de proef met al deze commerciële non-jazz akeligheid. Ondertussen nam de belangstelling voor zijn muziek echter weer toe en werden Davis-concerten door verschillende generaties volgelingen bezocht en wist hij een nieuw, jonger publiek aan te boren en zo te zorgen voor een verse aanwas van mensen, die nog relatief onbekend waren met MD en jazz.

Bassist Marcus Miller speelde in Davis’ laatste levens- en muzikale fase een belangrijke rol: hij werd als 22-jarige ingelijfd in de begeleidingsband en componeerde meteen een aantal nummers voor The Man With The Horn. Miller speelde tot 1983 in de Miles Davis Band om in 1986 weer terug te keren met de release van Tutu. Toen dit album verscheen was het onduidelijk of dit nu een nieuw Marcus Miller album was met MD op trompet of dit een nieuw Miles Davis album was. Opnieuw weer behoorlijk toegankelijk en werd Tutu goed ontvangen, alhoewel het wederom ver af stond van de jazz waar Davis mee groot is geworden. Wat dat betreft werd de vernieuwingsdrang van de trompettist niet altijd even goed gewaardeerd. Pas veel later bleek de historische waarde van Tutu en behoort tot Davis’ laatste echte wapenfeiten. De combinatie van de (toen) moderne elektronica, de overheersende Marcus Miller-saus en het trompetspel van de meester zorgde ervoor dat Tutu 25 jaar later nog steeds een behoorlijk genietbaar album is met het titelnummer als tijdloze MD-favoriet. Het markeerde in elk geval de muziek uit de 80’s van de jazzpionier.

Het titelnummer (maar ook Jean-Pierre) stond al geruime tijd op het live-repetoire van Marcus Miller en als een eerbetoon werd door Miller een band samengesteld met als doel Tutu live nieuw leven in te blazen. En werd er de afgelopen drie jaar met deze band over de wereld getoerd en is Tutu Revisited de digitale weergave daarvan, zowel in beeld als in geluid.

Verdeeld over twee CD’s en een DVD is de live-performance te zien en te beluisteren. Naast alle nummers van Tutu bevat de bijna 2.5 uur durende concertregistratie de non-Tutu tracks Jean-Pierre (ook te vinden op We Want Miles (1982)), In A Sentimental Mood (de Duke Ellington-cover), Hannibal (van de Tutu-follow up Amandla) en de medley Human Nature / So What. Een set om even zoet mee te zijn.

En hoe klinkt dat nu allemaal? Marcus Miller speelt feitelijk zijn eigen composities, waarbij de trompet beroerd wordt door Christian Scott, die zich prima van zijn taak kwijt. Samen met saxofonist Alex Han wordt er volop geïmproviseerd, zonder te verzanden in gefreak en stuurloos getoeter. Sommige nummers zijn behoorlijk uitgesponnen en wordt er naar hartelust gesoleerd, maar ook nu weer zonder de structuur en de eenheid van de band te verliezen. Want al snel blijkt dat de muzikanten behoorlijk op elkaar zijn ingespeeld, terwijl het nergens routinematig musiceren wordt. Ook is er een glansrol weggelegd voor de ultrastrak meppende Ronald Bruner jr., die samen met Marcus Miller de betonnen basis vormt en de muziek van een stevig fundament voorzien. Ook voor Miller is er voldoende ruimte om te soleren en opnieuw bewijst hij tot ‘s werelds beste bassisten te behoren. Verzandt hij op zijn eigen albums teveel in eenvormigheid, gelukkig is hiervan niks te merken en staat zijn bas geheel in dienst van het totale groepsgeluid.

Naast de over twee discs verspreide CD-versie van het concert is er ook nog de DVD met dezelfde tracklisting van het in Parijs geschoten performance. Ook aan de geluidskwaliteit van de DVD is gedacht en is er naast een stereospoor ook een DTS 5.1 track te vinden, die alleraardigst klinkt. Gefilmd in HD is de DVD dan ook een meer dan aardige extra, waarop naast het concert ook 25 minuten durende documentaire met een interview met Miller het geheel completeert.

Het is alweer 25 jaar en 20 jaar geleden dat respectievelijk Tutu verscheen en MD overleden is en zorgt Marcus Miller er met deze massieve set ervoor dat deze 80’s klassieker van Miles ook nu nog kan zorgen voor vuurwerk.

Tracklisting Tutu Revisited:

CD

1. Tomaas (12:12)
2. Backyard Ritual (8:59)
3. Splatch (14:25)
4. Portia (9:21)
5. Jean-Pierre (13:23)
6. Aida (6:18)
7. In a Sentimental Mood (9:13)
8. Hannibal (11:27)
9. Don’t Lose Your Mind (18:34)
10. Tutu (11:25)
11. Full Nelson / Perfect Way (8:16)
12. Human Nature / So What (13:38)

DVD

1. Tomaas (12:12)
2. Backyard Ritual (8:59)
3. Splatch (14:25)
4. Portia (9:21)
5. Jean-Pierre (13:23)
6. Aida (6:18)
7. In a Sentimental Mood (9:13)
8. Hannibal (11:27)
9. Don’t Lose Your Mind (18:34)
10. Tutu (11:25)
11. Full Nelson / Perfect Way (8:16)
12. Human Nature / So What (13:38)
13. Documentary Thought On Miles