Sinds de eeuwwisseling wordt computergestuurde elektronica steeds vaker ingezet om een warm geluid te creëren. Met de hedendaagse sample technieken ontstaat er een aangename geluidscollage met de nodige ruimte om te experimenteren. Een ommezwaai waarbij de kilte van voorheen steeds minder aanwezig is, en de uitgebreide mogelijkheden van de technologie steeds beter benut worden. Maar ook zelfs hierbij is het vooruitstrevende karakter ondertussen achterhaald en gedateerd. Door de snelle ontwikkelingen wil men telkens weer met iets nieuws komen, terwijl er nog zoveel moois in deze aanpak verborgen zit. Enerzijds is er de groeiende markt van dans georiënteerde dj’s die een miljoenenpubliek vermaken, aan de andere kant zijn er steeds meer producers en thuisknutselaars die aansluiting bij de alternatieve sector zoeken.

De Duitse producer Jan Kerscher richt zich vooral op die laatste doelgroep. Met Everything All The Time Forever maakt hij een kleurrijk debuut in de lijn van de revolutionaire muzikanten die het vooruitstrevende baanbrekende werk hebben verricht. Toegankelijk vervormde noise schept de basis voor het Everything All the Time Forever titelstuk. De meervoudig geschoolde muzikant bezit behalve een breed scala aan instrumentenbeheersing tevens een aangename zangstem. Met zijn zuivere hoge vocalen stopt hij impulsief de nodige kracht in zijn composities. Als inspiratiebron wordt een scala aan artiesten genoemd, Thom Yorke en zijn consorten hoorbaar als grootste invloed.

Abstracte klassieke pianoklanken laten zijn veelzijdigheid in georkestreerde momenten gelden die genoeg aanwezig zijn. Door deze licht verteerbare ambient aanpak ontstaat een insomnia dagdroom gevoel welk van pulserende percussie tegengas krijgt. Deze roept het zelfde effect als een kop sterke zwarte koffie op, strijdend om wakker te blijven. De eigenheid zit hem in het primaire gedeelte vooral in de meer publiekelijke huiskamerpop. Er is genoeg kneedbare ruimte om ook de meer commerciële kanten van zijn kunnen te laten horen. Hierdoor is het een stuk toegankelijker en grijpbaarder. Duizelingwekkende in slaap wiegende harpsnaren worden met gemak met meer straight uitrekkende geluidsgolven afgewisseld.

Jan Kerscher maakt vooral indruk met zijn emotionele geladen zangpartijen. Deze geeft hij prachtig met ruwe schetsmatige vibrerende beats vorm. De momenten waarbij het slopend en duister in het met zeurende viool opgeleukte Something Else klinkt behoren tot de hoogtepunten. Daarbij haalt hij ook de meeste variatie in zijn verbale voordracht. Hij kleurt heerlijk buiten de lijntjes en gooit er een treffend gitaarspel tussendoor. Met deze industriële koerswijziging in het vizier laat hij zijn openheid gelden, en hoor je de door hem persoonlijk gewaardeerde hardrock van eind vorig decennia overtuigend terug.

Het lawaaierige Health sluit hier met zijn soulvolle benadering perfect op aan. Nog steviger eist hij de aandacht op. Dit tweetal vormt met volle overtuiging het sterkste duo van de plaat. Staan er op het eerste helft nog voornamelijk tracks die het daglicht goed kunnen verdragen, het daarop volgende laatste stuk is tegen het aardedonker aan. Die richting is het meest interessante, en daarbij haalt Like Lovers ook het beste van zijn eigen kunnen naar boven. Met deze afwisseling hoopt hij een grotere doelgroep te bereiken.