Echt, staat de bandnaam je tegen? Je denkt onwillekeurig aan… lepreus, afzichtelijk, vermoedt extreme geluiden, Cannibal Corpse? Nou man, think again.

Ziehier, wat moois Leprous ons deze keer brengt! Hier een volleerd dramatisch klinkend muzikaal epos, dat vanaf de dreigende beginnoten van Running Low heel toegankelijk als een imaginaire Noorse progrockopera binnenkomt. Met de schitterende pathetische falsetto rockstem van frontman Einar Solberg glijdt, stuitert de plaat een uur lang teatraal in z’n wilde universum rond de zon.

Dit is filmisch, dramatisch, klagend. ‘t Zijn losse, maar opzwepende, vaak beangstigende scores, vocals die je pakken, tot in de ziel raken. Spannend, ‘t is avontuur.

Naast het rockinstrumentarium, de riffs en de behoorlijk stevig doordenderende ritmes, de synths, etaleert het vijftal ook mooi krassende viool- en cellogeluiden, piano, zelfs blazers.

Out of Here is een spaarzaam, relatief rustig nummer, hemelse zanglijn op wiegende gitaren, zelfs de passerende rocktrein remt eerbiedig af.

Silhouette, stompende electronica-rocksong met vocals in hoge registers, ha, met poppy o-ho-ho-achtergrondkoortjes. Het melodische All The Moments, schitterende totaalprestatie, zalig elektrisch ontbolsterend in een vredig piano en cello-intermezzo, uitwaaierend in een ongelooflijk muzikaal spectrum vol interferende emoties.
Het diepgrommende, in sci-fi-electronics ingeklede Have You Ever, fraaie donkere ruimtefantasie met oriëntaalse orkestratie.

The Silent Revelation, andermaal een hoogstandje. Episch funky openend, geeft het al vlug, in een furieuze maalstroom, de volle plaats aan de met z’n superieure klaagvocalen croonende Einar. Geagiteerde celloritmes, sluipende jazztoetsen die in kletterend beukwerk uiteenspatten. Onder alarmerende riffs en huilende vocals culmineert de prachtsong in die ene abrupt funky afsluitende rocknoot.

Een plechtig opstrijkend The Shadow Side, weer een ingenieus, rond Einar’s stem ineengeknutseld miniatuurtje, waarrond de constant als orkest gefocuste groep, inspelend, samenzingend, harmonie in perfectie haalt.

Het prachtige On Hold, die melodieën in hoogtes en dalen, het legt zo mogelijk in zijn verscheiden schoonheid de gradatie nog hoger. Alle registers open! Het bijna akoestisch, sereen klassiek gedreven Castaway Angels, vertwijfeld repetitieve vocalen, jammerende treurzang.

Nog zo’n juweel, het afsluitende Nighttime Disguise! Hevigste song op de plaat, gelaagd, indrukwekkende aanjagende riffs en drums begeleiden Einars verhaal. Droeve pianotoetsen kunnen zijn vocale erupties niet weerhouden, ze schieten door tot op de rand der metalscreams. Metalfinale als deze, die is, zo blijkt, zeldzaam geworden in Leprous’ huidige sound.

Maar wat een totale luisterervaring, dit nieuwe Leprous. Is deze plaat dynamisch, boeiend! De vocale prestatie van Einar Solberg op deze plaat is effenaf indrukwekkend. Niettemin vergt elk afzonderlijk nummer het uiterste van ieder bandlid. En zie, de stukjes vallen in elke song telkens precies en mooi op hun plaats.

Aphelion, bij een planeet in een baan om de zon is ‘t Aphelium de plaats waar ze het verst van de zon verwijderd is. Zou hier een depressieve onderlaag in de lyrics illustreren. Laat dit nu wel het laatste zijn wat je bij dit Aphelion overkomt. Grote klasse, ja, dat des te meer!