Presence is het zevende album van Led Zeppelin en wordt algemeen beschouwd als het laatste meesterwerk van de band. Zeven klassiekers op rij afleveren was, is en blijft een ongekende prestatie. Wat maakt ook Presence zo geweldig? Het antwoord is eigenlijk hetzelfde als bij de illustere voorgangers Physical Graffiti, Houses Of The Holy en IV, namelijk meesterlijke composities, machtige uitvoeringen, meeslepende vocalen, muzikale variatie en een fraaie productie.

Albumopener is het legendarische Archilles Last Stand, met afstand het beste nummer van de plaat; een geweldige opbouw, mooie melodielijnen, het gitaarwerk van Page, de diepgang van Plant’s vocalen en de drive van Bonham’s drums. Een nummer dat een standbeeld verdient. For Your Life is een amalgaam van stijlen, maar het werkt ondanks het monotone karakter wonderlijk goed. De ritmesectie van Bonham en Jones legt een vrij simpel en strak ritme neer waarop Page weet te excelleren. Royal Orleans biedt een mix funk, folk en rock die wat gewenning vraagt, maar zich ontwikkelt tot een vermakelijk nummer. Nobody’s Fault But Mine laat opnieuw een excellerende band horen met sexy vocalen van meneer Plant en is vooral bekend dankzij Jones’ beroemde baslijn en de mondharmonica (al schijnt het nummer gejat te zijn van Willie Johnson). De twee volgende nummers Candy Store Rock en Hots On For Nowhere zorgen door hun springerige ritme voor enige lichtvoetigheid voordat het epische, bluesy Tea For One met zijn lange instrumentale middenstuk met prachtig ingetogen gitaarwerk het album op gepaste wijze afsluit. Presence klinkt bijna 40 jaar na de originele release nog steeds niet gedateerd. Dat kenmerkt de echt groten.

Op de bonus disc treffen we een aantal zogenaamde referentie mixen. Een term waarmee we weinig kunnen. De versie van Archilles Last Stand verschilt bijvoorbeeld nauwelijks van het origineel. Interessanter is 10 Ribs & All / Carrot Pod, een nummer dat volledig gedragen wordt door fraai pianospel dat doet denken aan de beginjaren van Elton John’s carrière ten tijde van Tumbleweed Connection. Het is me een raadsel waarom dit pianospel het originele album destijds niet heeft gehaald. De versie van Royal Orleans wordt niet gezongen door Plant, maar door John Bonham die zingt als Dr. John. Laten we zeggen dat we blij zijn dat Bonham achter de drums zat en niet achter de microfoon stond. De die-hard fans zullen vast blij zijn met deze ongebruikelijke versie.

Het lijdt geen enkele twijfel dat de geluidskwaliteit van deze remaster superieur is aan die van het origineel. De kwaliteitsverschillen met de eerdere remaster uit 1994 zijn al een stuk kleiner en voor de verschillen met de Japanse cd box uit 2003 heb je waarschijnlijk high end audio-apparatuur en nauwkeurige meetapparatuur nodig.

Tracklisting Presence

1. Achilles Last Stand (10:25)
2. For Your Life (6:24)
3. Royal Orleans (2:59)
4. Nobody’s Fault But Mine (6:16)
5. Candy Store Rock (4:11)
6. Hots on for Nowhere (4:44)
7. Tea for One (9:27)

Companion Disc

1. Two Ones Are Won
2. For Your Life [Reference Mix]
3. 10 Ribs & All / Carrot Pod
4. Royal Orleans [Reference Mix]
5. Hots on for Nowhere [Reference Mix]