In de muziekindustrie wordt nooit iets aan het toeval overgelaten. Zeker niet wanneer het om belangrijke releases gaat. Want platenmaatschappijen moeten tegenwoordig hard aan de bak om hun klanten ervan te overtuigen dat het downloaden van allerlei obscure oostblokservers niet OK is. Waar naast organisaties als Brein nu ook de politiek weer allerlei methodes aan het bedenken is om in plaats van nieuwe kansen te benutten, die oude manier van denken en geld maken maar niet kan loslaten en daar allerlei beschermende maatregelen op bedenkt, vecht de muziekindustrie ondanks al die pogingen nog steeds voor hun bestaan. En alhoewel er voldoende nieuwe muziek verschijnt, moeten de kasstromen toch vooral komen van artiesten en bands, die altijd al voor een substantieel deel van die omzet hebben gezorgd en hierin een constante factor zijn. En omdat daarmee nog een doelgroep kan worden bereikt, die nog is opgegroeid met de overtuiging dat je die favoriete LP moet kopen en niet op een inferieur cassettebandje moet zetten en in die kringen tenminste nog op zijn minst wordt overwogen om de beurs te trekken als er iets nieuws verschijnt. Dit in tegenstelling tot het merendeel van de huidige jonge generatie, voor wie het een vanzelfsprekendheid is om hun MacBook een verbinding te laten leggen met Kazachstan om die pas verschenen nieuwe titel binnen te trekken en de transfer te laten maken met smartphone of iPod. En alhoewel die steeds kleiner wordende groep potentiële kopers niet iedere keer opnieuw gevraagd kan worden om die poeplap maar te blijven te trekken voor de zoveelste heruitgave van dat ene succesalbum, is het belangrijk dat al die ouwe kaskoeien met iets komen dat nog wel voor serieuze aandacht en omzet kan zorgen. Maar dan moet er nog wel materiaal op de plank liggen dat de moeite waard is.

En alhoewel er nog behoorlijk wat bands zijn, die aan hun zoveelste reünie of tournee bezig zijn, vormt het aantal dat zowel omzettechnisch interessant is als uit artistiek verantwoorde overlevers bestaat, niet zo heel erg groot meer. Veel van die bands toeren omdat er toch brood op de plank moet komen en gaan óf de achterafzalen langs, worden geboekt voor allerlei retrofestivals of treden op andere niet te definiëren podia op in samenstellingen, die soms maar heel weinig te maken hebben met de oorspronkelijke bezetting. En daardoor ook meer weg hebben van een bijna-coverband ondanks dat ene verdwaalde lid. Dit zijn dus niet de cashcows van de industrie.

En de steeds grotere levensverwachting van de mensheid biedt de mogelijkheid voor de gemiddelde muzikant om er ook maar mee door te blijven gaan, zo lang het publiek ook nog niet het loodje heeft gelegd en er nog belangstelling bestaat voor de muzikale capriolen. Zo kan het dan opeens ook voorkomen dat kleinkinderen en hun grootouders opeens zij aan zij staan tijdens het concert van die ene band die al die opvolgende generaties al even opvolgend in de tijd hebben ontdekt en gevolgd. Nadeel van al die belegen bands is dat die jongelui geen bronmateriaal hoeven te kopen, want hun (groot)ouders hebben vast nog wel wat muziek daarvan in de kast staan. En is dit deel van de evolutie een voor platenmaatschappijen nadelig gegeven, want dat doorgeven van al die muzikale adoratie moet natuurlijk geen omzet kosten. Maar zo lang er nog genoeg onuitgebracht spul voorhanden is, hoeft er niet zoveel aan de hand te zijn. En kan die balans toch nog een zwart kleurtje genereren.

Het meest interessant zijn die bands, die ten tijde van hun grootste successen al legendarisch waren en na de split nauwelijks of helemaal niet meer onderling contact met elkaar hadden en zich altijd afzijdig hielden van reünies of nieuwe projecten. Of nooit meer wat met hun legacy deden. En zeker wanneer er in de hoogtijdagen niet echt veel materiaal voorhanden is van bijvoorbeeld optredens en de liverepuatie alleen maar bekend is van horen zeggen hebben, dan liggen de kansen op succes natuurlijk voor het oprapen. Led Zeppelin behoort tot deze categorie: zeer invloedrijk, al lang geleden de brui eraan hebben gegeven, nooit echt een singleband geweest, niet al te veel beeldmateriaal van hun optredens geschoten en na de dood van drummer John Bonham nooit meer c.q. weer bij elkaar gekomen voor een reünie, op een enkele bijna-reïncarnatie (Live Aid 1985) na. En met de Top 2000 in aantocht is het moment voor een nieuwe release in ons land meer dan goed getimed. Zeker wanneer onlangs bekend werd dat Robert Plant c.s. generatiegenoten Deep Purple van de derde plaats hebben afgetrapt met notabene een albumnummer (Stairway To Heaven verscheen vanwege de tijdsduur (8:02) en de weigering van de band om er een korte singleknip van te maken nooit op single) en daarmee de top 3 van die ouwelullenlijst zijn binnengetreden.

En die release is er niet zomaar één: het is de registratie van dat ene en enige concert dat het predikaat van een volwaardige reunie mag dragen. Wanneer? 10 december 2007. Waar? O2 Arena, Londen. Waarom? Het Ahmet Ertegun Tribute Concert. De baas van platenmaatschappij Atlantic was in 2006 overleden en werd op die tiende december in 2007 een benefietconcert georganiseerd ter ere van deze man die heel belangrijk is geweest voor de muziekindustrie. En deze bijeenkomst was voor Robert Plant, Jimmy Page en John Paul Jones van voldoende importantie om samen met Jason Bonham (de zoon van ..) de instrumenten te pakken en dat ene reünieoptreden te gaan doen. Het bericht dat Led Zeppelin voor deze gelegenheid zou gaan optreden veroorzaakte wereldwijd nogal wat turbulentie bij fans, muziekliefhebbers, nieuwsgierigen en meelopers. Omdat Led Zeppelin blijkbaar nog steeds heel erg tot de verbeelding sprak en er nog genoeg mensen waren die met eigen ogen wilden zien waarom de band als zo invloedrijk werd bestempeld. En wereldwijd waren er maar liefst 2 miljoen die hetzelfde idee hadden: afreizen naar Londen om het viertal live aan het werk te zien. Helaas was er plaats voor ‘slechts’ 16.000 mensen en konden via een loterij 8.000 kaarten gewonnen worden. Die andere 8.000 tickets werden verkocht aan mensen die hiervoor speciaal geselecteerd waren. En de aanwezigen tijdens die gedenkwaardige avond in december 2007 waanden zich even in een omgeving waar alleen zij toegang toe hadden. Om in de hemel te komen was vergeleken met de mogelijkheid om als uitverkorene te worden gekozen om aanwezig te zijn bij die reünie kinderspel. De hype was dus geboren.

En op die vroege decemberdag in 2007 was de zaal niet enkel gevuld met fans, maar hadden zich ook een hele batterij muzikanten en aanverwante luitjes verzameld om te kunnen aanschouwen of Led Zeppelin die al jarenlange toegedichte heldenstatus kon blijven verdedigen en na vanavond definitief onsterfelijk zouden kunnen worden. Er stond dus wel iets behoorlijk serieus te gebeuren en die maandagavond kon zomaar wel eens een hele historische paar uur opleveren. En een video waarop een nieuwsbericht over een concert van de band in 1973 in Tampa is te zien, sprongen de podiumlichten aan en stonden ze er eindelijk en toch echt: Robert Plant, Jimmy Page en John Paul Jones, aangevuld met Jason Bonham, die dezelfde plaats innam waar zijn vader 27 jaar geleden op 27 juni 1980 (toeval?) in Neurenberg dat voor het laatst deed. Het feest kon (eindelijk) beginnen.

Het concert werd opgenomen met 16 camera’s en daarmee werd al toen meteen duidelijk dat er met die opnames iets gedaan ging worden in de toekomst. Wanneer, dat was lang niet duidelijk. Daaraan werd pas in september 2012 op de Led Zeppelin Facebookpagina duidelijkheid over gegeven: Celebration Day werd eerst in de bioscoop vertoond om vervolgens een maand later op allerlei formaten eindelijk de wereld in te trekken en al die mensen te bereiken, die er niet bij waren op die tiende december 2007 en nu ook konden zien en horen wat er zich toen in Londen allemaal afspeelde.

En de platenmaatschappij brengt Celebration Day in alle denkbare varianten uit. Er is keuze uit een 2CD-versie, de 2CD-DVD variant, al dan niet aangevuld met een bonus DVD of een combinatie van CD en Blu-Ray. En dat allemaal tegen alleszins schappelijke prijzen. Dat is in elk geval alweer een meevaller, aangezien er genoeg voorbeelden zijn van releases, die weliswaar interessant zijn, maar tegen volstrekt belachelijke bedragen van eigenaar verwisselen.

En voldoet Celebration Day nu aan al die verwachtingen? Het antwoord kan al na een snelle check onomwonden en met volle overtuiging met een ferm ja worden beantwoord. Voor de fans, de liefhebbers van rock in het algemeen, maar ook voor mensen die nieuwsgierig zijn naar de muzikale betekenis van Led Zeppelin is deze set verplichte kost. Natuurlijk zijn die uithalen van Plant niet meer zo loepzuiver als 30 jaar geleden en kraakt Page wel eens een valse noot, maar overall heeft de muziek van Led Zeppelin helemaal niks aan kracht ingeboet en bewijzen die bijna-senioren op het podium dat de chemie tussen hen nog steeds bestaat en even sterk is als back in de days. Robert Plant (nu 64) heeft nog steeds dat herkenbare stemgeluid, de indertijd door de punkers zo gehate Jimmy Page (nu 68) is nog steeds de absolute meester van de riffs en bassist en incidentele toetsenist John Paul Jones (nu 66) ziet er van de originele bandleden het meest jeugdig uit. Maar alle ogen zijn vooral gericht op die kalende man achter de drumkit. Zoon Jason draagt – net zoals zoon Dweezil – de erfenis van achternaam, naamsbekendheid en reputatie van hun respektievelijke vaders met zich mee en zij die nimmer kunnen evenaren. Of je nu Bonham of Zappa van achteren heet: het heeft voordelen, maar minstens ook even veel nadelen. Maar zowel Jason als Dweezil zijn zich hier terdege van bewust en kennen hun plaats. Jason Bonham slaat er lustig op los en naarmate het concert vordert onstaat ook tussen hem en de rest van de band die zo belangrijke chemie. Zijn ritmische basis en fills zijn van grote klasse en tikt hij de boel even strak als zijn vader bij elkaar, zonder een kopie te willen zijn. John Bonham’s drumstijl is voor het groepsgeluid van essentieel belang geweest en behoorde die doortetterende woesteling tot één van ‘s wereld beste en meest invloedrijke drummers. Dat wordt nu opnieuw nog eens een keer extra benadrukt. De drums van Bonham en de bas van Jones vormen het rauwe fundament van de Led Zeppelin rock. Het Led Zeppelin-groepsgeluid is vooral een ingenieuze optelsom van het dominante, maar nergens overheersende gitaargeluid van Page, het verbindende basspel van Jones en de übersolide ondergrond van Bonham, die de denkbeeldige ruimte en lucht tussen het instrumentale samenspel perfect opvult. En er een nog immer uniek bandgeluid ontstaat, dat volstrekt tijdloos, spannend, meeslepend en niet te kopiëren valt.

Was Led Zeppelin in de 70’s vooral een band die alle kenmerken had waar de punkbeweging een grafhekel aan had (lange gitaarsolo’s, egotripperij, grote shows, sterrengedrag, etc etc), de muzikale en stilistische verrichtingen van de Britten vormde jaren later nog keer op keer inspiratie voor alles tussen rock en hiphop. En bleef die muzikale erfenis die is opgebouwd in de 10 jaar die Led Zeppelin bestond steeds nieuwe groepen mensen aanspreken.

Alle nummers die gespeeld moeten worden, worden gespeeld. En met dezelfde kracht en souplesse als 30 jaar geleden. Alsof de tijd is blijven stilstaan, op een enkele oneffenheid na. De ruim twee uur durende show is een lust om naar te kijken: die zestien camera’s filmden alle hoeken en gaten en de edit van al die opnames resulteert in een capture, die vooral bigscreen- en hi-endfähig is. In combinatie met het perfecte geluid (zowel stereo als in 5.1 surround en lossless (BRD)) levert het een geweldige concertregistratie op die op alle fronten klopt en zoals een muziek-DVD hoort te zijn: puik beeld, een overdonderende sound en alles visueel op een creatieve manier in beeld gebracht. Hoogtepunten zijn de opener Good Times, Bad Times, Black Dog, For Your Life (dat voor de eerste keer live wordt gespeeld), Since I’ve Been Loving You, Dazed & Confused en Kashmir. We kennen allemaal al die nummers, maar het verveelt nooit en eindelijk wordt de muziek ondersteund door fatsoenlijk vastgelegde beelden en dat versterkt de impact alleen maar.

Jimmy Page maakte aan alle naar aanleiding van dit concert vermeende speculaties van nog meer optredens en tournees meteen een eind door met een van dusdanige stelligheid onderbouwde verklaring te komen dat Led Zeppelin het bij dit ene concert zou laten en er dus niks te verwachten valt van hernieuwde samenwerkingen, projecten en podiumpresentaties. En eigenlijk moeten we daar maar vrede mee hebben: met Celebration Day is het ultieme document van Led Zeppelin verschenen en rest er eigenlijk niet veel meer dan alles wat tot nu toe is verschenen. Led Zeppelin kan vanaf nu definitief een mooie herinnering zijn. Maar is er tegelijkertijd de onsterfelijkheid van hun muzikale bestaan en de oneindige invloed die de band nog zal hebben op toekomstige rock. Deze imposante concertregistratie maakt hun legacy alleen nog maar grootser. Soms is het goed om tevreden te zijn met wat er is en nergens meer naar te verlangen. En enkel alleen maar van dat alles te (blijven) genieten. Zoals van dit momumentaal werkstuk.

Beschikbare formaten en verpakkingen:

• 2CD (CD digipak)
• 2CD + 1 DVD (CD size digipak)
• 2CD + 1 DVD (DVD size digipak)
• 2CD + 1 Blu-Ray (CD size digipak)
• 2CD + 1 Blu-Ray (Blu-ray size digipak)
• 2CD + 2 DVD Deluxe Edition (CD sized digipak)
  Bonus DVD: Celebration Day Concert Rehearsal Footage / BBC News footage / Tampa News piece
• 2CD + 1 Blu-Ray + 1 DVD Deluxe Edition (CD sized digipak)
  Bonus DVD: Celebration Day Concert Rehearsal Footage / BBC News footage / Tampa News piece
• Blu-Ray (Audio only: high-resolution 48K/24 bit PCM stereo / DTS-HD Master Audio 5
• 3LP (180g Vinyl) (Release: 10.12.2012)