Een wel heel interessante componist/percussionist is de Australische Laurence Pike. Al drie albums lang openbaart zich op zijn soloalbums een nieuwe muzikale wereld die even fris als vernieuwend en diep is. Op zijn nieuwe album The Undreamt of Centre brengt hij koor, electronics en drums samen. Het resultaat is even fascinerend als magisch.

Pike’s muzikale wereld ligt in de geïmproviseerde muziek waarin jazz, ambient, psychedelisch en experimentele electronics zijn ankers zijn. Zijn vriendschap met Jack Wyllie van Portico Quartet leidde tot het samen starten van Szun Waves (Pike speelt trouwens ook op de nieuwe plaat van die andere band van Wyllie, Paradise Cinema, mee).

Furore maakte Pike trouwens in zijn thuisland met het vooruitstrevende Triosk, een trio dat reeds in 2007 uit elkaar ging en PVT, dat hij samen met broer Richard en Dave Miller sinds 1999 heeft. Verrassend genoeg speelt Pike trouwens ook samen met het slicke post-disco fenomeen Donny Benét in Jack Ladders band The Dreamlanders.

Onder zijn eigen naam maakt hij albums die volledig uit zijn avontuurlijk koker schieten. The Undreamt of Centre was in eerste instantie een idee dat hij al heel lang had en wat uiteindelijk binnen de context van een koor, electronics en drums uitgroeide tot een waar requiem. Een idee dat ontstond met het maken van zijn album Holy Sping (2019).

De muziek die te horen is op The Undreamt of Centre is even fascinerend als ongrijpbaar. Het is een plaat die vanaf de fantastische openingstrack Introit in één lange reis aan je voorbij trekt en in Requiem Aeternam en albumafsluiter All Is Distance een wonderbaarlijk mooie apotheose vindt. Vooral dat eerste stuk is één van mijn meest favoriete stukken muziek die ik dit jaar hoorde. Muziek waar je volledig in kunt verdwijnen en muzikaal optimaal verrijkt uit ontwaakt.

De kracht van het album zit ‘em vooral in de zeer vakkundige geplaatste percussie en die dromerige koorzang. Pas na een paar keer luisteren komen de electronische effecten wat prominenter naar voren. De geestelijke basis van de plaat kwam door het overlijden van Pike’s vader, de pandemie die het leven volledig stillegde en de grote klimaatproblemen die er waren in de regio waar Pike in Australië woonde.

The Undreamt of Centre is daarmee een album wat het aanpassen aan nieuwe omstandigheden als thema heeft en meer dan zijn voorgaande werk trekt zijn vierde solo naar het eigentijds, het moderne klassiek. Mede geïnspireerd door De sonnetten naar Orpheus van Rainer Maria Rilke vonden de composities zich met koor en drums/percussie de vorm zoals deze op The Undreamt of Center te beluisteren is.

Het avontuur in de muziek, het fascinerende gebruik van het koor en de rake percussie en elektronica maken The Undreamt of Centre tot een meesterlijke muzikale exercitie. Een album vol muziek dat diep gaat en emotioneel aanvoelt en waar je maar wat graag in blijft hangen. Muziek ook die zich per luisterbeurt op een andere manier aan je openbaart. Absoluut één van dé opvallendste en mooiste albums van dit jaar.