Sluit vier totaal verschillende creatieve meervoudig complex gestoorde persoonlijkheden in een geïsoleerde geluidsbox op, en laat ze deze plek pas verlaten als een ieder zijn muzikale aandeel met een gewenst resultaat op tape heeft gezet. Een uitputtende survival of the fittest krachtinspanning welke finaal mislukt of welke juist een interessant eindproduct oplevert. De onnavolgbare Kitch leden vinden elkaar op een muziekschool in de omgeving van het Franse Lyon en passen zich als klimaatgevoelige kameleons op elkanders fantasierijke ideeën, demonische kwellingen en hogeschool genialiteit aan.

Het in 2018 verschenen Henger is een duizelingwekkende duistere ruimtevaart noodlanding met hypnotiserende futuristische acid krautrock drainages. Een oneindigende tripervaring met geprogrammeerde dubuitspattingen, ingehouden emo screamings en solerende gitaarpsychedelica. De melodieus funkende Calame opvolger is een tikkeltje toegankelijker en rijker georiënteerd. Er wordt met de oneindigende mogelijkheden van de progressieve postrock geflirt, het jazzy mathrock veld verkend en dreigende noise brokken toegevoegd. Kun je die songstructuren nog verder uitbuiten zonder daarbij in extreme onnavolgbaarheid te vervallen? Jazeker!

Op het spannende New Strife Lands legt het veelzijdige kwartet sterker de nadruk op de groovende baspartijen die op de vorige platen zo sporadisch aanwezig waren. Het album bevat nog steeds die korte fragmentarische geluidscollage gekte, maar verrast ook met zwaarmoedige tripgoth, rapcore crossover en maniakale nu-metal waanzin. Étambot, de totale vervreemding, waarna de androgene breekbaarheid van het wanhopig kopstem hoog gezongen Anytime als een hulpeloos kooi gevangen vogeltje in een bijenzwerm aan aanvallende drones rondfladdert. Gepijnigd door reanimerende toeslaande beats, hemel afbrokkelde kerkorgels, gestroomlijnde gitaarakkoorden en de sneltrein motorriek van drummer Thomas Loureiro. Eigenlijk is het op het einde van de track amper te bevatten wat zich in de afgelopen viereneenhalve minuut heeft afgespeeld.

Explosief agressief hakt het laaghangende Cracky basgitaar geweld er op los om vervolgens een funkende Arctic Monkeys postpunk twist met retro kitscherige glamrock galmzang te bewerkstelligen. Heel eventjes aan die bandnaam memoreren om vervolgens in de harde disco sensualiteit van het sexy Charismatik te verdwijnen. Gillende progressieve seventies rockgitaren smeken in het ritmische Stolen Cage om aandacht. Het moddervette patserige Trippy ligt in het verlengde daarvan. Een overtroevend groot opbouwend lomp schouwspel met een zuigende trippende aantrekkingskracht, terwijl het geitenwollen folky verhalende Could Be juist een mooie ingetogen Kit(s)ch kant belicht.

Met diamond painting precisie borduren fluweelzachte harpklanken en vluchtige pianotoetsen een raamwerk om de Syzygie waairuis en de polyritmische elektroshock The Only One Solution mathrock heen. Een kosmische Yin-Yang ervaring, dynamische tegenpolen met een verbluffend magnetisch krachtveld. Superieur in zijn complexiteit, de schoonheid en het beest. Het bezwerend Absent Again funkcore slachtveld en het spooky MacII zijn bijna therapeutische oerschreeuw cross-overs, heerlijk opluchtend bevrijdend. Afsluitende stoorzender Étrave downtown train knoppengedraai. Finaal de afgrond heen, eindigend in herboren eclips schitteringen. Ja, zo kan het dus ook!