Er gebeurt zo ontzettend veel binnen de Europese Jazz en er is zo ontzettend veel talent dat je de invasie van de Britse jazz van de laatste jaren en de aloude Amerikaanse jazzinvasie, jazzdelegaties die over het algemeen de meest aandacht krijgen, soms even terzijde moet schuiven om al dat talent een plek in je luistertijd te geven. Deadeye, het album dat de Nederlandse gitarist Reinier Baas, de Britse toetsenman Kit Downes en de Duitse Jonas Burgwinkel maakten, is zo’n album dat alle aandacht optimaal verdient.

Zowel Baas, Downes als Burgwinkel verdienden hun sporen in de jazz de afgelopen jaren optimaal en vaak buiten hun eigen landsgrenzen. Gedreven door hun avontuurlijk muzikale geesten en virtuoze techniek bleken ze de inspiratie voor vele anderen en waren ze revelaties op de vele muzikaal uitdagende festivals die Europa kent. Want met voorspelbare jazz hebben deze muzikanten niets, uitdaging en avontuur is wat hen drijft.

Precies dat is de basis van waaruit Deadeye start. Gevoed door zoveel meer dan alle uitdagingen die jazz al biedt duiken de mannen op hun eerste gezamenlijke plaat vol de diepte in en zijn de studio uitgekomen met 11 verrukkelijke composities die nog meer dan hetgeen deze muzikanten reeds lieten horen, aantonen waar ze toe in staat zijn.

Met Downes puur op het orgel wordt de klankkleur van het trio bepaald door de warme gloed die het instrument geeft. Downes is in bloedvorm en sleurt en sleept, speelt vervolgens weer fraai melodieus om daarna weer vol de onmogelijk lijkende dieptes in te duiken. Burgwinkel is en blijft een ritmisch wonderbeest en klinkt ook in dit trio zoveel meer dan hij al in het trio van Pablo Held al laat horen.

Baas is het fijn weerbarstige middelpunt met zijn onnavolgbare gitaarlijnen en zijn fascinerend technisch vermogen. Hij behoort, samen met zijn goede vriend saxofonist Ben van Gelder, tot een selecte groep van muzikanten die de Nederlandse jazz internationaal aanzien geeft, en met elke plaat en elk optreden groei laat horen. Juist doordat hij durft en nooit voor voorspelbaar gaat.

Deadeye is een plaat van muzikanten die elkaar uitdagen en daardoor het allerbeste uit elkaar halen. Deadeye is ook een plaat waarbij niemand in het trio alle aandacht pakt, waar gemeenschappelijkheid en elkaar gunnen centraal staat, waarbij het genot van met elkaar spelen en het respect voor elkaars spel, uit alle groeven knalt. Jazz zoals jazz bedoeld is zeg je dan.

De composities die het album kent zijn even divers als ijzersterk. Van fantasievolle filmische klanken als Dolasilla Returns The Treasure en Ninna Nanan Per Adulteri tot aan vol op de avontuurlijk groove swingende Wild Bill, het vol door folk geïnspireerde, en prachtige, Ruth’s Song For The Sea (met Baas in geniale vorm) tot aan atmosferisch dwarse tracks als Mbira en Sonatina en een meeslepende versie van The Wayfaring Stranger als slot, klinkt alles even avontuurlijk en intrigerend.

Deadeye is hopelijk het begin van nog veel meer moois. Downes, Baas en Burgwinkel laten met dit album horen niet alleen tot de Europese top te behoren (dat wisten we al) maar in elkaars aanwezigheid boven de gemeenschappelijkheid uit te kunnen stijgen. Downes, Baas en Burgwinkel vormen een waanzinnig goed en belangwekkend trio dat met gemak de Europese jazzpodia zal platspelen. Deadeye is het bewijs.