Een veteraan als Cecilia Bartoli (1966) kan – met een sterrenstatus als de hare – wel een gokje wagen. Ze verrast met specialistische projecten als haar Maria Malibran-album uit 2007 en haar nieuwe schijfje waarop het repertoire van castraten centraal staat (oktober 2009). Dat een nieuwkomer als Kate Royal (1979) risico’s neemt is op z’n minst dapper, zo niet griezelig. Op haar tweede soloalbum breekt de sopraan een lans voor onbekende pareltjes in het Angelsaksische operarepertoire, geen voor de hand liggende keuze. Als thema heeft de Engelse de Midzomernacht gekozen waarin liefde om kan slaan in waanzin. Het levert een kwetsbare, maar innemende plaat op.

De grote kracht van de cd is Royal zelf. Of het nu een angstige woede-uitbarsting in Barbers “Do Not Utter A Word” of wanhopige zoete liefde in Dvořáks “Song to The Moon” betreft, de emotie is levensecht. De vrouwen in Royals aria’s zijn geen theatrale stereotypes, maar mensen van vlees en bloed: de zangeres laat ze spreken en snikken. En het orkest van de Engelse Nationale Opera (onder leiding van Edward Gardner) antwoordt en huilt mee.

Midsummer Night begint met een aantal meedeiners: “The Trees on The Mountains” (Floyd), “Song to The Moon”, het “Vilja-Lied” uit Lehárs Die lustige Witwe en zelfs Brittens “Embroidery Aria” uit Peter Grimes heeft een zeker meezinggehalte. Gaandeweg vereist het album echter meer investering en aandacht en af en toe is de keuze van de aria’s wat minder overtuigend. “How Beautiful It Is” uit Brittens Turn of the screw heeft een prachtige dramatische tekst, maar mist zonder beeld zijn uitwerking en Korngolds “Mariettas Lied” is een te subtiele afsluiter.

Hoe dan ook: Royal heeft gegokt en gewonnen. Nog geen superjackpot, maar wel veel vertrouwen. Hopelijk nemen Royal en haar collega’s in de toekomst meer van dit soort spannende risico’s, dan zouden we voorgoed verlost zijn van de overkill aan Mozart, Händel en Puccini en daar een spannend nieuw operarepertoire voor terug krijgen.