×

Recensie

Jazz

27 januari 2014

Kapok

Kapok

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Challenge

Kapok Kapok Jazz 4 Kapok – Kapok Written in Music https://writteninmusic.com

Kapok. Vulmiddel van hoofdkussens. Je legt je neer en je valt erbij in slaap? Als die gedachte opkomt bij de naam van deze band of bij de titel van het album, is er maar één advies: snel de CD-speler in met dat schijfje!

Americana opent het album en meteen maak je kennis met de klank van Kapok: Morris Kliphuis is verantwoordelijk voor het hoornspel, Timon Koomen bespeelt de gitaar en de drums en percussie zijn in handen van Remco Menting. Kapok combineert stijlen en instrumenten naar hartenlust en doet dat in aansprekende composities. Hier in dit nummer komen americana in de gitaarpartijen, jazz en wereldmuziek in één nummer samen. En het aanstekelijke deuntje blijft bijzonder hangen.

Lesotho heeft in titel en uitvoering een Afrikaanse klank. De gitaarmotieven en de percussie blijven dat in het nummer onderstrepen. Mooi hoe de hoorn en gitaar hier in balans met elkaar zijn. Beide een hoofdrol in het begin van het nummer; tussentijds vragen de drums en percussie de aandacht. Hoewel de muziek niet helemaal vergelijkbaar is, komt de gedachte aan Buckshot Lefongue hier wel om de hoek kijken. De losheid die de nummers herkennen is daar mede debet aan.

Day Of The Tentacle komt binnen als kandidaat-tune voor een tv-programma. Dat is hier bedoeld als compliment, voor de goede orde. De swing en feel van het nummer roepen dat, zeker de eerste twee minuten, op. Daarna mag Timon even helemaal losgaan op de gitaar en plots duikt de hoorn weer op om terug te gaan naar de uiterst aanstekelijke melodielijn. Terwijl het nummer als een kakofonie lijkt te gaan eindigen, is het einde plots daar. Onverwachte wending.

Bij Earthbound kun je je een ruimtevaartuig voorstellen dat terugvliegt naar de aarde. Sferisch, rustig, mooi. Hier doet Kapok zowat wat je verwacht. Als je dat al kunt stellen van zo’n eigenzinnig trio. Net als je denkt dat je het nummer doorgrond hebt, verandert het echter in een vrijplaats voor gitaar en hoorn. Zo tussen de 3 en 4 minuten is het erg improviseren geblazen waarna een Calexico-achtig stukje het rond 4:30 overneemt. De hoorn is weer in de lead. Hier waan je je in een zweefvlucht en je gaat langzaam weer naar de aarde en uiteindelijk na bijna 8 minuten op de landingsbaan weer uitrolt.

Abraxas opent heel stemmig, de hoorn alleen. De gitaar valt in en samen schilderen ze hun beeld van Abraxas. Net zo makkelijk als hier de nachtvlinder bedoeld kan zijn, kan het ook gaan om gegraveerde stenen van de oude Egyptenaren. De behoedzame percussie, de fraaie hoornpartij en het gestaag toenemen van de gitaar in zijn aanwezigheid, maken het tot een nummer dat nog meer cinematografisch is dan alle eerdere nummers van het album. Gastblazers verschijnen ten tonele en gezamenlijk begint een tocht naar de afsluiting die mooi ingetogen is. Hier flitst even de gedachte aan Miles Davis ten tijde van Sketches Of Spain door het hoofd. Die gedachte komt ook naar voren bij het luisteren naar Arcadia. Kapok neemt je mee als in een film en houdt je in de greep van hun muziek.

Met zoveel afwisseling, zoveel invloeden, kan er dan wel iets eenduidigs gezegd worden over Kapok? Jazeker! Het is de drie heren gelukt om een zeer afwisselende tweede langspeler te maken die uitdaagt als je er naar luistert en die, in al die sferen, steeds de aandacht weet vast te houden. Van cinematografische klanken tot heel energieke ritmes, van jazzimprovisatie tot toegankelijke klanken en dan weer naar wereldmuziek en terug, Kapok biedt het allemaal. Een bijzondere cd van een bijzondere band, om met plezier naar terug te keren en steeds iets nieuws in te horen.



  1. Americana
  2. Lesotho
  3. Day Of The Tentacle
  4. Earthbound
  5. Abraxas
  6. Senor Mysterioso
  7. Arcadia
  8. The Long Way Home