Met Arclight voegt de Amerikaanse jazzgitarist Julian Lage een ijzersterk album aan zijn fraaie oeuvre toe. Met zijn rijke spel blijft het toch bijzonder dat de nog maar 28-jarige gitarist niet veel beroemder is.

Lage werd reeds op 8 jarige leeftijd ontdekt en bejubeld. Vervolgens ging hij zijn eigen muzikale weg. Hij koos nooit het voorspelbare muzikale pad maar deed precies de dingen die hij wilde doen. Muziek maken waar hij als muzikant beter van werd. Dat maken zijn albums en projecten van de afgelopen jaren 20 jaar ook zo bijzonder. Hij heeft altijd een prachtig helder geluid gehad en is virtuoos op zowel akoestische als elektrische gitaar. De albums die hij op eigen naam maakte (Sounding Point (2009), Glaswell (2011) en World’s Fair (2015) zijn allen van grote klasse. De super hardwerkende muzikant als hij is neemt hij nooit genoegen met half werk, zowel in de studio als live.

Met zijn vierde album Arclight laat hij wederom horen wat een geweldige gitarist hij is. Lage is niet alleen technisch super begaafd maar weet met zijn spel ook steeds volop te verbazen en emotioneren. Ongelooflijk hoe hij zijn virtuositeit zo vloeiend en bijna ‘gemakkelijk’ laat klinken. Met de geweldige Scott Colley op bas en Kenny Wollessen heeft hij voor Arclight een prachtig trio bij elkaar dat zowel in de meer recht-door-zee-composities als de uitdagender tracks (Stop Go Start) exact weet hoe deze muzikaal in te vullen.

Arclight nam hij op met een Telecaster, niet gelijk de gitaarvariant die je met jazz associeert. De Telecaster heeft een wat scherper geluid dat vooral vervormd een heerlijk sch(e)urend bluesgeluid kan creëren. Meer een gitaar die bij zijn helden Stevie Ray Vaughan, Eric Clapton en Muddy Waters past. Juist het spelen op deze Telecaster maakt Arclight een andersoortig gitaar en jazzalbum. Hij doorspekt zijn spel daarnaast met fijne blues- en folkinvloeden waardoor het geluid van de gitaar nog fijner en prominenter wordt.

Gelijk met albumopener Fortune Teller ben je eigenlijk al verloren. Wat een fantastische sound en wat een heerlijk spelend trio. Ongecompliceerd en lekker los gespeeld komt het album gelijk volledig tot leven. En de spanning die hij met deze track opbouwt blijft het gehele album moeiteloos hangen. Composities als Persian Rug, met zijn heerlijke vaudeville feel, en het lome Nocturne zijn daar heel mooie voorbeelden van. Ook composities als het lekker pittige Prospero en zijn fascinerende versie van de standard I’ll Be Seeing You maken grote indruk. Zijn liefde voor blues komt eerst via de compositie Presley (een ode aan Elvis Presley) vervolgens met zijn versie van W.C Handy’s Harlem Blues en al helemaal in de weergaloze albumafsluiter Ryland optimaal uit de verf. Wat ongelooflijk zonde dat hij deze klapper zo kort houdt. Het is het enige minpuntje van een prachtplaat.

Arclight werd opgenomen door Jesse Harris, zelf ook muzikant en vooral bekend vanwege zijn compositorische bijdragen aan het album Come Away With Me, het zo ongelooflijk succesvolle debuut van Norah Jones. Hij zorgde voor een spuugheldere, prachtig directe sound die Arclight een glansrijk extra geeft.