Hoewel Satriani’s ster nog altijd fel straalt aan de snarenhemel, lijkt het uitdovingsproces toch geleidelijk te versnellen. Fans hoeven nog niet te vrezen; Satch is ondanks de titel van dit conceptalbum nog lang geen rode dwerg. Hij staat al dertig jaar garant voor kwaliteit; melodieuze composities met een kop en staart, virtuoos gitaarwerk en goede producties. Shockwave Supernova is net als voorgangers Unstoppable Momentum en Black Swans And Wormhole Wizards weer een oerdegelijk album vol prachtig gitaarwerk. De verrassing is er helaas wel af. Satriani lijkt de laatste jaren vooral bezig zijn status te consolideren en speelt keurig binnen eerder gebaande wegen.

In het Satriani universum zal Shockwave Supernova keurig zijn plekje weten te vinden. Fans en liefhebbers zullen smullen van de kunsten van de alleskunner uit San Francisco. Satriani grossiert in vlotte nummers met een groove zoals On Peregrine Wings en het titelnummer, grijpt terug op eerdere perioden zoals in Lost In A Memory (Extremist periode), combineert blues moeiteloos met jazz (Keep On Moving) en ontroert met fraaie arrangementen. Het gevoel blijft een belangrijke factor in zijn spel waardoor Satriani makkelijker wegluistert dan zijn andere giganten als Steve Vai of Vinnie Moore. De variatie is ditmaal zelfs een fractie groter dan op zijn vorige album en zijn toon wat natuurlijker, waardoor de luisterervaring nog iets prettiger is.

Na meerdere luisterbeurten is duidelijk dat Satriani wederom een prima schijf heeft afgeleverd, maar hard toe is aan een nieuwe uitdaging. Nu Chickenfoot op zijn gat ligt, lijkt een meer radicale stap nodig. Misschien zou Satriani eens moeten nadenken over een samenwerking met iemand uit een ander muziekgenre zoals bijvoorbeeld Christian Scott of Kamasi Washington. Of om in Satriani’s terminologie te blijven: niet om je as blijven roteren, maar nieuwe sterren ontdekken!