Met de release van People, Hell & Angels was de bodem van de rijk gevulde Hendrix archiefkist bereikt. Althans dat dachten we tot we in de krant lazen dat Hendrix’ familie de rechten verwierf van de lang betwiste Curtis Knight periode. De nog immer talrijke fanschare kan minstens drie heruitgaven tegemoet zien in 2015, 2016 en 2017.

Tot die tijd moet er blijkbaar ook geld verdiend worden en krijgen we heruitgaven van de eerste postume Hendrix albums uit 1971, nl. The Cry Of Love en Rainbow Bridge. Veel van die nummers verscheen al eerder in opgepoetste kwaliteit op verzamelaars als Voodoo Soup en op het door de Hendrix’ familie zelf uitgebrachte First Rays Of The New Rising Sun! De opnamen waren ooit bedoeld voor de opvolger van Electric Ladyland, een album dat Hendrix door zijn veel te vroege overlijden niet kon voltooien.

Rainbow Bridge bevat acht liedjes die nogmaals onderstrepen hoe groot het talent van Hendrix was. Achteloos schudt hij fraaie melodieën tevoorschijn die dik veertig jaar later nog steeds weten te boeien. Vooral het instrumentale Pali Gap (een persoonlijke favoriet) is zeer de moeite waard. Over de vertolking van het Amerikaanse volkslied zijn de meningen verdeeld, de een vindt het prachtig een ander vindt het niets. Meest opvallende nummer is het ruim elf minuten durende Hear My Train A Comin’, een ode aan het bluesgenre.

We hebben geen glazen bol nodig om te voorspellen dat de volgende Hendrix releases heruitgave n zijn van War Heroes en Crash Landing.