Het psychologisch Hands That Bind drama speelt zich ergens op het Canadese platteland ergens in de another time, another place jaren tachtig af. Door onverklaarbare links met buitenaards leven, onverklaarbare plot theorieën en onverklaarbare losse eindjes roept het vergelijkingen met het lastig te plaatsen David Lynch werk op. Illustratieve vreemdsoortige personages worden belangrijker dan de steeds verder afrafelende verhaallijnen. Noem het een country Twin Peaks twist met de nodige Lost dwalingen. Het is tevens een zwartgallig eerbetoon aan Alfred Hitchcock, de meester van de suspense. Of Kyle Armstrong een geniale onderhuidse horrorfilm of juist een warrige psychedelische trip van surrealistische filmbeelden voorziet, laat ik in het midden. Dat na filosoferen is een taak van de filmpuristen, die kunnen dit veel beter uitpluizen. Feit is wel dat Jim O’Rourke een passende spannende instrumentale soundtrack bij Hands That Bind gecomponeerd heeft.

Jim O’Rourke, die rond de eeuwwisseling een niet te onderschatte bijrol in Sonic Youth vervult. Een alleskunner, die behalve zijn muzikale veelzijdigheid niet de minste namen als producer op zijn naam heeft staan. Jim O’Rourke, die net daarvoor met het toegankelijkere Eureka soloplaat zelfs een groter publiek weet te raken. Hij verleent tegenwoordig het talent spaarzaam aan filmscores uit en richt zich voornamelijk op wat lastig te plaatsen experimentele soundscapes. Het broeierige Hands That Bind is prima zonder de rolprent ondersteuning te beluisteren. Het komt zelfs in dat concept beter tot zijn recht, omdat je aandacht niet door hallucinerende verwarring afgeleid wordt. Het is echter niet de eerste Kyle Armstrong samenwerking. In 2012 voorziet Jim O’Rourke de door singer-songwriter, Will Oldham vertelde Magnetic Reconnection documentaire van muziek. Diezelfde Will Oldham wordt nu voor een bijrol als barman gecast. Zijn karakteriserende Americana uitstraling leent zich hier perfect voor.

Maar goed, Jim O’Rourke krijgt opnieuw de belangrijke taak om de spanning van het doek naar soundscapes te hertalen, waar hij verdomd goed in slaagt. De kenmerkende Jim O’Rourke baslijnen bewandelen in aarzelende cowboylaarzen het verdorde desolate Canadese prairielandschap. Het met zware strijkers opgesierde Go Spend Some Time with Your Kids heeft het avontuurlijke uitzichtloze van een Ennio Morricone met een heftige depressie. Gewoon een koortsig over de datum klotegevoel dus, met rondzwermende velddrones die als plakkerige insecten de nodige parasiterende ziektekiemen verspreiden. Doods, onheilspellend luguber met laagvliegende vogels welke het nog onzichtbare gevaar aankondigen. Gods plagen die de Bijbelse waanzin vertegenwoordigen. Ondanks dat die christelijke verwijzingen niet direct aanwezig zijn, hangen deze wel als een boosaardige wolk boven de albumtracks.

Misschien is God wel een alien, die overkoepelend aan de touwtjes trekt. Misschien is dit slechts de hallucinerende wisselwerking tussen filmmaker en muzikant. Misschien heeft het hier niks mee van doen. Hoe maak je een onderliggende dreiging zichtbaar? Die maak je juist niet zichtbaar, dan heeft deze het meeste effect. Jim O’Rourke trekt enkel dikke zwarte strepen door de uitgeschilderde sfeeromgeving. De schoonheid van lelijke kwastvegen. Vertrouwd onbetrouwbaar. Er hangt een kerkelijke zweem over Wasn’t There Last Night heen die zich nog het beste met overstuurde harmoniumklanken laten meten. In het serene He’s Only Got One Oar in the Water rustpunt zorgt juist het onverwachte snarengepluk voor de door hamerende angstecho’s welke als onheilspellende klokslagen de ruimte verstoren. That’s Not How the World Works overspoelt het onderwater klankenpallet met beangstigende klaagmineur neerstemmigheden.

Het oosters getinte laagdrempelige A Man’s Mind Will Play Tricks on Him snaren tokkelwerk laat in twijfel getrokken illusies zweven. Het schijnvermaak krijgt hulp van galopperende jazzy percussie aanrakingen en een laag gestemde repeterende contrabas, die langzaam paraderend de track opeisen. Minimalistische doordringende hard oplopende Here Is Where I Seem to Be / the Good Lord Doesn’t Need Paperwork ambient passages kondigen het leegte verval aan. Het is de kunst om aan de goede kant van de scheidingslijn te blijven, waardoor het net niet pijnigt maar wel voldoende triggert. Het hoorspel griezeleffect van de Hands That Bind film komt hier het beste tot haar recht. You Have No Idea What I Want sluit hier naadloos op aan. Inderdaad, wat wil de schepper hiermee bereiken, geen idee, maar het werkt wel. De ritmisch herhalende voort sluimerende One Way or Another I’m Gone gehooraanslag sluit Hands That Bind af. Het blijft bijzonder dat de muziek prima zonder de filmbeelden te beluisteren valt, andersom is dit dus niet haalbaar, waardoor je nogmaals beseft hoe belangrijk de bijdrage van Jim O’Rourke aan dit project is.