Met deze reissue gaan we terug naar 1990 en 1991, toen dance beats en gitaren ineens veelvuldig werden samengesmolten. En voor je het weet zit je weer met je hoofd in The Farm, Pop Will Eat Itself, Carter USM, Chapterhouse en EMF. Maar goed, het gaat nu om Jesus Jones, een andere exponent van een muziekstijl die twintig jaar later behoorlijk gedateerd klinkt. Dat komt deels door de elektronica, die je moeiteloos kunt vastpinnen op een tijdspanne van twee, drie jaar aan het begin van de jaren negentig en deels door een gebrek aan sterk songmateriaal. Bovengenoemde acts hadden allemaal wel een aantal goede tracks, maar zwaargewichten in de muziekgeschiedenis waren het niet. En dat geldt ook voor Jesus Jones.

Doubt werd opgenomen in 1990 en kwam het jaar erop uit. Jesus Jones scoorde drie hits in die periode, stond op Glastonbury en toerde met veel succes door de VS, waar het album platina werd. Het kon niet op.

Je kunt niet anders concluderen dat in de slipstream van de catchy en destijds moderne hits van de band Doubt gemakkelijk verkocht. Op basis van de muziek is dat minder voor de hand liggend. Toch staat er leuk materiaal op de plaat. Trust Me is de knallende opener en een van de meer geslaagde albumtracks van Jesus Jones. Dit soort jachtige crossover clubtracks – EMF had er met I Believe ook eentje – werkte destijds als een speer. Who? Where? Why? kan ook nog zeker door de beugel. Dit pompende maar poppy nummer doet denken aan Chapterhouse en Paris Angels. Wie het eerst kwam met deze sound laten we maar even in het midden.

Drie hits staan er op dit Doubt: International Bright Young Thing was een slimme track met een pakkende titel en dito refrein. Tussen de refreinen door is het allemaal wat rommelig echter. Right Here, Right Now is achteraf de betere single. Nog steeds dansbaar maar rustiger en beter in balans. Het nummer refereerde aan de politieke omwentelingen in Oost-Europa van 1989, 1990 al zal dat veel clubbers zijn ontgaan destijds. Right Here, Right Now heeft dankzij gebruik ervan in reclames een lang leven gehad. De track werd zelfs door campagne voerende politici gekaapt. De derde single Real, Real, Real mag zich ook onder de betere tracks scharen; een leuke maar wederom gedateerde mix van melodieuze pop, rap en dance.

Op het jakkerende Stripped klinkt Jesus Jones echter als een derderangs Cabaret Voltaire en de ballad I’m Burning gaat nergens heen. En zo slaat de band nog wel een aantal keer de plank mis. Een heel album lang naar de stem van Mike Edwards luisteren is trouwens ook niet gemakkelijk.

Een paar keer komt Jesus Jones toch nog verrassend voor de dag: Welcome Back Victoria bijvoorbeeld, is een akoestische track met strijkers en treffende geluidsgolven en afsluiter Blissed is aardige technopop. Zo blijft Doubt net in balans en kun je er – met een vleug nostalgie – toch best het nodige plezier aan beleven.