Jerkcurb is het eenmansproject van Jacob Read. In 2016 brengt hij onder deze naam de Night On Earth EP uit, een jaar later gevolgd door Voodoo Saloon. Deze tracks hebben uiteindelijk zijn debuutalbum Air Con Eden gehaald. Op papier is het uitgegroeid tot een heuse band, waarbij de gebroeders Morrissey van Filthy Boy een belangrijk aandeel afleveren. Michael op verschillende tracks als bassist, Paraic bij Night On Earth als synthesizer speler en op Timelapse Tulip als slidegitarist. Met een drummer die de achternaam Bass draagt, en gewoon met George aangesproken wordt en de van het damescollectief WOOM geleende achtergrondzangeressen Ella Rimmer en Lara Laeverenz is de band compleet.

Jacob Read is een artiest, een illustrator die zelf verantwoordelijk voor het artwork is en als animator ook de kunstzinnige videoclips verzorgt. Het zijn allemaal prachtige eindproducten waarin de nodige tijd en aandacht gestopt is, en wat zich daadwerkelijk loont. Maar staat dit ook garant voor een goede plaat? Hij kiest in ieder geval voor een pakkende opmaak. De dromerige Shadowshow klanken met het luie zomerse gitaarspel dompelen je in een speelse beleving van Air Con Eden onder.

Met deze luchtigheid stappen we in de wereld van een niets aan de hand cultuur binnen. Vergelijkbaar met het tegengas wat ook in de jaren tachtig met eenvoudig van opzet gemaakte popliedjes gegeven wordt om zich van maatschappij kritische postpunksongs te distantiëren. De schoonheid staat hierbij sterker op de voorgrond dan de boodschap. Niks verkeerd mee, al loop je hierdoor wel het risico dat met het als kaal muzikaal behang zonder opvallende vormgevende accessoires ziet. Toch zijn deze er wel degelijk, al zitten ze wat beter in het geheel verstopt. De lagen verbergen in het drumwerk prachtige tempowisselingen en breed uitwaaiende gitaargolven. De toegankelijkheid mixt prima met de wat donkere omlijsting.

Er is bewust jarenlang aandacht besteedt om de sound met kleine subtiele aanpassingen te perfectioneren. Zoals ook de achtergrondvocalen dat voornamelijk versterken, laat Jacob Read zelf duidelijk horen over genoeg stemcapaciteit te beschikken. Eenvoudig schakelt hij van lage naar hoge uithalen over. Het is allemaal mooi filmisch vorm gegeven, er is genoeg energie in het afleveren van een totaalpakketje verwerkt. Het voorrecht van een breed oriënterende artiest.

Ik krijg er een sterk Indian Summer gevoel bij. De dagen worden korter, koeler en donkerder, daar doorheen is er nog ruimte voor zonnestralen. Somerton Beach ligt er net iets te dik bovenop. Ritmisch komt het aardig in de buurt van voortsjokkende paardenhoeven, waardoor ze er een country feeling aan toevoegen. Dit mag de volgende keer wat minder beeldend. Een hele plaat met voortkabbelende melodietjes is net teveel van het goede. Op een bepaald moment ken je het kunstje wel.

Het onderscheid zit hem in het tweede gedeelte van Air Con Eden. Hier klinkt het allemaal niet zo, en gaat het album duidelijk de koude duistere wintertijd in. De hoogtepunten zijn de eerder vrijgegeven nummers. Het door slidegitaar opbouwende Voodoo Saloon krijgt er passende grimmige scary vocalen bij en op het gitaar sprankelende Night on Earth hapt Jacob Read zich met volle emotie door opgeklopte vrijgekomen stofwolken heen. Het beginsignaal voor een meer nineties rockgerichte opvolger? Dat betwijfel ik enigszins, omdat juist de oudere betere songs zich op het einde begeven.