×

Recensie

Alternative

09 januari 2020

Jeffrey Lewis & The Voltage

Bad Wiring

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Don Giovanni

Bad Wiring Jeffrey Lewis The Voltage Alternative 3.5 Jeffrey Lewis & The Voltage – Bad Wiring Written in Music https://writteninmusic.com

Het is bijzonder dat bijna de hele indie scene uit de jaren negentig van je bestaan afweet, je als voorprogramma op sleeptouw neemt, maar dat je toch door de buitenwereld amper opgemerkt wordt. Dan moet je wel over een heel apart talent beschikken. De in New York wonende Jeffrey Lewis blijft de eeuwige slacker outsider, onzichtbaar als een weerloze luis. Een paar stappen gezellig meeliften, om zich vervolgens weer aan iemand anders te hechten.

Jeffrey Lewis heeft de puurheid van de hardcore punk. Zo compromisloos mogelijk te werk gaan en alle omliggende zaken in eigen hand houden. Zijn komische manier van zingen past perfect bij de absurde humor waarmee hij zich gortdroog in zijn stripverhalen presenteert. Een antiheld, door collega’s op handen gedragen, voor het publiek lastiger te plaatsen. En dan toch, als je tussen de regels doorleest, zit er nog meer dan genoeg maatschappelijke wereldse betrokkenheid in verscholen. Het is net wat doordachter als wat je in eerste instantie vermoed. De Do It Yourself houding levert mooie compacte liedjes op. Een bandnaam is van minder belang, daarmee wisselt hij net zo gemakkelijk als iemand anders van schoeisel. Nu noemt hij zijn begeleiders maar voor het gemak The Voltage, maar dat kan morgen goed weer anders zijn. De laatste drie jaren zijn het drummer Brent Cole en bassist Mem Pahl die deze rol vervullen. Bad Wiring is alweer ruim de twintigste plaat welke van deze eigenzinnige artiest verschenen is, en welke ook geruisloos de geschiedenisboeken net niet haalt.

Bad Wiring heeft het studentikoze college achtige, waarmee we in de jaren negentig overspoeld worden. Een jeugdige onbezonnen frisheid die normaal lastig vast te houden is. Met gemak drenkt hij de punksongs in heerlijk soleerwerk, waarbij het effectenpedaal tot onderaan ingedrukt wordt. Met het dromerige Till Question Marks Are Told wijkt hij wat van zijn formule af, tenminste als je enigszins van een formule kan spreken. Want dat is een beetje het probleem. Nergens zakt het weg, maar ook nergens blinkt hij echt uit. Die underdog positie is hem op het lijf geschreven. Het is ook heerlijk om je gewoon goed met je hobby uit te leven, wat sightseeing in bekendere steden, en vervolgens anoniem over straat te lopen. In de avond een concertje, en de volgende dag naar een andere plaats doorreizend.

Hij ervaart van afstand zeker de druk bij andere artiesten die wel met naamsbekendheid dealen. Gewoon een beetje heen klooien, wat tekenen, wat muziek opnemen; kortom het zorgeloze bestaan. Want zo komt het allemaal over. Voornamelijk genieten, maar ondertussen wel in hoog tempo werk afleveren. Zijn cultstatus in catchy songs verzilveren met ruimte voor mondharmonica, een subtiel Not Supposed to Be Wise orgeltje en een hoop gitaargerammel. Deze stadscowboy geeft met de nodige zelfspot in zijn teksten perfect weer waar hij in het leven staat. Zijn humoristische kijk getuigd van een overschot aan zelfkennis. Misschien dat hij daarom wel het lieverdje in de scene is.



  1. Exactly What Nobody Wanted
  2. Except for the Fact That It Isn't
  3. My Girlfriend Doesn't Worry
  4. Depression! Despair!
  5. Till Question Marks Are Told
  6. LPs
  7. Knucklehead / Happy Rain
  8. Take It for Granted
  9. In Certain Orders
  10. Where Is the Machine
  11. Dogs of My Neighborhood
  12. Not Supposed to Be Wise