James Brandon Lewis is, zonder enige twijfel, één van dé tenorsaxofonisten van deze jazztijden. Zijn spel is uitdagend, strak, explosief, sensueel, vloeiend, melodisch en avontuurlijk. En met elk album wordt hij maar beter. Eye of I is zijn nieuwste en wederom een fascinerend uitdagende.

Iedereen die Lewis live aan het werk heeft gezien weet dat er geen grenzen aan zijn spel zitten. Hij is een technisch begaafd tenorsaxofonist die zich immer omringt door geweldige muzikanten en met veel overgave zijn geweldig dynamische spel het avontuur in jaagt. Dan weer strak en melodisch zijn emotionele wegen verkent.

Lewis schreef de composities van Eye of I in één stroom van inspiratie. En nam deze vervolgens met Chris Hoffman (cello/pedals) en Max Jaffe (drums/percussie) in de studio op. Dezelfde stroom van inspiratie is de muzikanten in de studio net zo goed overvallen. Er is geen ontsnappen aan deze ware stortvloed van uitdagende jazz.

Lewis houdt van vrije jazz. Niet alleen om zichzelf en zijn medemuzikanten continue te blijven uitdagen maar ook om als muzikant door te blijven groeien. Eye of I klinkt als live in de studio opgenomen, puur en direct in sound. Een album dat verpletterend op je inslaat. Al helemaal nadat de laatste tonen van het overweldigende Fear Not, gespeeld met postpunkers The Messthetics (met leden van Fugazi) wegzweven. Wat een energie en overtuigingskracht.

Met het schetsmatige Foreground als introductie neemt het trio op Eye of I maar weinig gas terug. Lewis al helemaal niet. Af en toe vallen ze even terug op fraaie melodische passages om daarna behoorlijk los te gaan. En wat komt dat allemaal hard binnen. De composities van het album staan thematisch in de wereld van nu, en al helemaal in het Amerika van nu. Het zwarte Amerika van nu. Met alle grote problemen van nu.

De muziek is de optimale weerslag van de verruwing, onrust, angst, het zoeken naar kameraadschap, liefde, leven, ongelijkheid. De composities plukken uit al die emotionele stromingen en duiken met Lewis fantastisch spelend steeds weer optimaal de diepte. Als gelijk na die opening Donny Hathaway’s Someday We’ll All Be Free zijn Lewis verdieping meekrijgt slaat gelijk de vervoering toe. Met het daarop volgende en al net zo ijzersterke The Blues Still Blossoms al net zo hard.

Om eerst met het schetsende en dwars beukende Middle Ground organisch naar een net zo voortrazende titeltrack te verschuiven. Een razend drukke jazztune met een Lewis die de laatste adem uit zijn lijf lijkt te persen. Om daarna de rust te vinden in het bloedmooie Within You Are Answers. Met wederom een excellerende Lewis. Het dwarse Womb Water wordt, via de (wederom) korte jazzschets Background, door het magnifieke Send Seraphic Beings opgevolgd. Wat een bizar goed spel weer van Lewis en wat spelen Hoffman en Jaffe ook hier weer geweldig op in.

Ook het daarop volgende Follow The Sparrow is een vrije jazzcompositie die heerlijk alle kanten opduikt met een losgelaten Lewis in bloedvorm. Om over die reeds eerder genoemde overrompelende afsluittrack Fear Not maar niet eens meer te beginnen. Als Lewis al een toptrio met Hoffman en Jaffe heeft, blazen The Messthetics die sound nog eens overweldigend en met dikke gitaren op.

Eye of I is, na het introverte en fascinerend goede The Jesup Wagon, wederom een dijk van een jazzalbum. Uitdagend, verpletterend en uitermate overtuigend. James Brandon Lewis is absoluut ‘the real deal’. Wat een bijzonder uitdagend oeuvre is deze muzikant toch bij elkaar aan het spelen.