Het blijft een bijzonder verhaal. De hooggewaardeerde dance producer James Blake, die met vier veelbelovende EP ‘s en zijn gelijknamige fragmentarische debuut al direct het kamp in tweeën splits. Of je vindt zijn experimentele vocoder plaat geweldig, of je struikelt over de elektronische hoogstandjes. Zelf behoor ik tot die laatste groep, al ben ik wel gelijk nieuwsgierig naar de bezieling van de soulzanger. Onder de verschillende toegevoegde lagen ervaar ik het bijzondere stemgeluid, die eigenlijk die hele poespas niet nodig heeft. Maar goed, de tijd bewijst wel hoe invloedrijk hij voor collega muzikanten is, die vervolgens deze technieken ook in hun werk toepassen.

We zijn ondertussen alweer tien jaar en vier platen verder, James Blake heeft de nodige herfstige openhaard warmte toegevoegd in het zeker niet afstandige folky The Colour in Anything. De kille beweeglijke beats geven de emotionele diepgang kleur, al blijven het geelbruine vallende blaadjes tinten. Dan weer deprimerend toegankelijk, vervolgens schaduw dansend afstotend. De vriendelijke dwarrelende pianotoetsen die het titelstuk van het gelukzalige Assume Form openen, krijgen vervolgens een jazzy dubstep injectie. Een meesterlijke zet, waarbij hij hulp van een overschot aan gastartiesten krijgt die de elektro tovenaar op handen dragen.

De Friends That Break Your Heart titel memoreert tevens aan deze samenwerkingsverbanden en is net wat ingetogener dan de levenslustige privaat inkijk die op de voorganger domineert. I’m So Blessed You’re Mine balanceert nog net met een voet in Assume Form, al vormt zich gedurende de track wel een spokende lichtgrijze aura om het geheel heen. James Blake begraaft zijn ego uit het verleden in het zwaarmoedige melancholische The Funeral om een lichtelijk geforceerde doorstart te maken. Famous Last Words reflecteert de pijn als verliefdheid in “houden van” vervaagd en de drempel van een vriendschappelijke verstandhouding opzoekt. Geen overgevoelig gekwijl, maar treffend realistisch neergezet. Dat de twijfel gedurende het proces blijft overheersen beaamt de singer-songwriter in het sluitstuk If I’m Insecure. In principe is hij geen stap verder gekomen en blijft hij in vlagen van onzekerheden hangen.

De hoge koorzanger falsetstem staat in mooi contrast met de stoere hiphop breaks en de overrompelende gastzang van de Amerikaanse getto straatrappers JID en SwaVay in het broeierige ontdooiende Frozen. Het is gewaagd om SZA de rol van partner te laten vervullen, maar Coming Back sluit volledig op haar tedere vrouwelijkheid aan, en is volledig op haar persoonlijkheid geschreven. Feitelijk is dit onjuist, omdat ze als het ware de studio binnenstapt, de songbasis in zich opneemt, en de juiste aanvulling toevoegt. De kracht van dit vraag en antwoord spel valt dus in haar voordeel uit, zeker nu James Blake een afstandig stapje terug doet en haar die hoofdrol gunt. Het dromerige Show Me eist juist een stukje intieme bescheidenheid op, die Monica Martin perfect neerzet.

Life Is Not the Same is een soulfunk dwaalspoor en geeft een verknipt inzicht in hoe James Blake zich eigenlijk net niet staande houdt, al verdringt zijn pure werkelijkheidsgetrouw wel het intense verdriet. Het brekende Say What You Will gospelgeluid gaat wel over die grens heen, maar wat geeft James Blake zijn ziel hier fraai bloot. De kwetsbaarheid van de diepe krakende laagtes worden met onaardse hemelrijkende hoogtes afgewisseld. De heimwee song Lost Angel Nights is daarentegen een nostalgisch grensgevalletje jaren negentig boyband kerstmis sentiment, een vernietigende afbreuk aan de geloofwaardigheid van het verder integere Friends That Break Your Heart.